အဲသည္တုန္းက ၁၉၈၆ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ Scandutch Sardina အမည္ရွိ သေဘၤာဟာ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားမွေန ခ်ီလီႏိုင္ငံသို႔ ဦးတည္ေနခဲ႔တယ္။ သမုဒၵရာမွာ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ေနျပီး လိႈင္း၊ေလ ကင္းရွင္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သေဘၤာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြက္ခ်က္ထားတဲ႔ အေစာဆံုးေရာက္ႏိုင္မယ္႔ အခ်ိန္အတိုင္း ကမ္းကပ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ခ်ီလီႏိုင္ငံေရာက္ရင္ ကုန္းေပၚဆင္းျပီး စိတ္အပန္းေျပစရာေတြ လုပ္လို႔ရေတာ႔မွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေပ်ာ္ေနခဲ႔ၾကတယ္။
စုစုေပါင္း လူ၁၆ေယာက္ပါတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သေဘာၤဟာ ဆီတင္သေဘၤာ တန္ကာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ျပီး ဆိုက္ပရပ္စ္ႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ ကိုတာနီသေဘၤာကုမ ၸဏီ ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြပါ။ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ားကေန ဆီေတြ သယ္ယူလာျပီး ဘရာဇီး၊ ခ်ီလီအစရွိတဲ႔ ႏိုင္ငံေတြကို ဆီေတြ ပို႔ရေလ႔ရွိပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းေရာက္ခ်ိန္ ကမ္းကပ္ဖို႔ သေဘာၤဆိပ္မွာ ေနရာခ်က္ခ်င္းရတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကုန္းေပၚဆင္းလည္ဖို႔ အခ်ိန္ ၂ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရေလ႔ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ ဆီခ်ဖုိ႔ သေဘၤာဆိပ္မွာ ေနရာခ်က္ခ်င္း မရခဲ႔ဘူးဆိုရင္ သေဘၤာကို ေရထဲမွာ ေက်ာက္ခ်ျပီး ေစာင္႔ေနရတာမို႔ ကုန္းေပၚကို အခ်ိန္ ၄၊၅ရက္ ၾကာ ဆင္းလည္ခြင္႔ ရတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ တစ္လခြဲကို တစ္ခါႏႈန္း ခ်ီလီႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ေလ႔ရွိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေခ်ာေမာလွပတဲ႔ ခ်ီလီီႏိုင္ငံသူေလးေတြ၊ စပိန္သံဝဲဝဲနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားေျပာေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ အပန္းေျပစရာ၊ အေမာေျဖစရာေလးေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔ၾကတာေပါ႔။
