က်င္႔သားရေနတဲ႔
မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင္႔လာေတာ႔ လင္းၾကက္ေတာင္ မတြန္ေသး။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္က တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။
အိပ္ရာမွ အသာထကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ခပ္ဖြဖြ နင္းေလ ွ်ာက္ေနတာေတာင္ ၾကမ္းခင္းက တက်ီက်ီ
ျမည္ခ်င္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ေခါင္းရင္းတည္႔တည္႔မွာ အိမ္ေျမာင္စုပ္ထိုးလိုက္ေတာ႔
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အိမ္ဦးနတ္ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။
ဟိုလွိမ္႔သည္လွိမ္႔ ဟိုကုတ္သည္ကုတ္လုပ္ၿပီး ျပန္အိပ္သြားသည္ကို အသာရပ္ၾကည္႔ေနလိုက္၏။
ေလးနာရီ
ထိုးလုလုမို႔ အေရွ႕ဆီမွ ေရာင္နီပ်ပ် ျမင္ေနရၿပီ။ ေရွ႕တံခါး၊ ေနာက္ေဖးတံခါး ႏွင္႔ အိမ္ရွိ
ျပတင္းေပါက္ေစ႔ကုိ ထံုးစံအတိုင္း လိုက္ဖြင္႔လိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေဟာင္းေလးကို သည္လိုနည္းႏွင္႔ နံနက္ခင္းတိုင္းမွာ ေဒၚေစာၾကည္က
ႏိႈးေနၾက။
အိမ္ခန္းထဲမွာ
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားက ပါးစပ္မွာ သြားေရမ်ားက်ေနသည္။ သည္ေကာင္ေလးက အသက္၁၄ႏွစ္ေက်ာ္၊ အတန္းက
ကိုးတန္းေရာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ္႔ တကယ္႔ကေလးတစ္ေယာက္လို။ အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္သည္မို႔ အေမကုိ
ကပ္ခၽြဲေလး။ ဟိုဖက္ႏွစ္ကေလာက္ထိ အေမ႔ရင္ခြင္မွာ အတင္းတိုးဝင္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေသးသူ။ လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ေနပါၿပီသားရဲ႕..
အိမ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္စမ္းပါဟု ေဒၚေစာၾကည္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရ။ ေနာက္ဆံုး
သူ႔အေဖက ဗီတိုအာဏာသံုးလိုက္ေတာ႔မွ မေက်မခ်မ္း အိပ္ရာခြဲအိပ္ျဖစ္ေတာ႔သည္။
ေနာက္ေဖးမီးဖိုဖက္သြားရင္း
လိုက္ကာစေလးၾကားမွ သမီးအခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္သည္။ သမီးက ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။
ေဒၚေစာၾကည္တို႔ အိမ္မွာ အိမ္ခန္း၂ခန္းရွိသည္။ တစ္ခန္းမွ တံခါးရြက္မရွိ။ ပိတ္ပါးစေလးကို
လိုက္ကာလုပ္ကာ အခန္းတံခါးဝမွာ ကာထားရ၏။ သမီးက တံခါးရြက္ေလး တပ္ေပးဖို႔ ေျပာေနတာ ၾကာလွၿပီ။
အိမ္ကေယာက်္ားကို ေျပာၾကည္႔ေတာ႔ တပ္တာေပါ႔တဲ႔။ သူ႔တပ္တာေပါ႔ေနာက္မွာ တကယ္တပ္ျဖစ္ဖို႔
ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေပါက္ဦးမယ္ မသိ။ ေဒၚေစာၾကည္တို႔ ညားကာစတုန္းက တံခါးတပ္ေပးဖို႔ ခဏခဏ ပူဆာဖူးခဲ႔တာကို
အမွတ္ရမိသည္။ သူ႔တပ္တာေပါ႔ကို ေစာင္႔ရင္း သမီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ရၿပီးသြားေတာ႔ တံခါးတပ္ဖို႔
ကိစၥကို သူမ ေမ႔ပစ္ခဲ႔လိုက္ေတာ႔သည္။ သမီးကိုေတာ႔ သည္အေၾကာင္းေလးကို မေျပာျဖစ္ခဲ႔။
