မလြယ္ပါဘူး

အဲသည္႔ေန႔တုုန္းက အေဆာင္အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ပူေလာင္အိုုက္စက္စြာ ေန ေနရလိမ္႔မယ္လိုု႔ ဘယ္လိုုလုုပ္ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ႔မွာလဲ ။ ျပီးေတာ႔ တေနကုုန္ အျပင္ဖက္က စပီကာသံၾကီးေတြကိုု နားစြင္႔ျပီး ဆိုုင္ကယ္ လီဗာသံေတြကိုုပဲ နားဆင္ေနခဲ႔ရတာ။ တကယ္ကိုု ေၾကကြဲခဲ႔ရတဲ႔ သၾကၤန္ရက္တစ္ရက္ပါပဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုု ရင္ဖြင္႔သင္႔လား စဥ္းစားေနတာကိုုက ၾကာလွျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင္႔လိုုက္ရင္ ကိုုယ္႔ေပါင္ကိုုလွန္ေထာင္းသလို ျဖစ္မွာ စိုုးရိမ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာတာကိုု ဝါးလံုုးရွည္နဲ႔ သိမ္းျပီး ရမ္းေနတယ္လိုု႔ ထင္သြားၾကမွာလည္း ဆိုုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုုတဲ႔သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ကိုုယ္႔ကိုုထိျပီထင္ရင္ လံုုးဝကိုု ခံတတ္တာမဟုုတ္။ ဆတ္ဆတ္ထိမခံဆိုုတာ ကၽြန္ေတာ္လိုု လူမ်ိဳးကိုု ေျပာတာ။ ကိုုယ္႔ကိုုေၾကာတယ္ထင္လိုု႔ကေတာ႔ ပက္ကနဲေနေအာင္ ျပန္ေျပာပစ္လိုုက္တာခ်ည္းပဲ။ အဲဒီအက်င္႔ဆိုုးေတြေၾကာင္႔လည္း ေနရာတိုုင္းမွာ လူတိုုင္းနဲ႔တည္႕တယ္ဆိုုတာက ခပ္ရွားရွား။ ဘယ္ေနရာမွာမဆိုု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည္႕တဲ႕သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔မရတဲ႔သူက ရွိကိုု ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလုုပ္သင္ဆရာဝန္ဆိုုေတာ႔ သူနာျပဳဆရာမေတြတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔  မတည္႔ဘူးဆိုုတာလည္း သိပ္ေတာ႔ ထူးဆန္းမယ္ မထင္ပါဘူးေလ။

အခုုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုုမွာ ဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔အေၾကာင္းေလးကိုု ျပန္ေျပာျပခ်င္လိုု႔ပါ။