နာရီကိုု ငံုု႔ၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ ၆နာရီထိုုးၿပီး ၁၅မိနစ္။
“ ဘုုရားေရ.. အလုုပ္ကိုု
ေရာက္ဖိုု႔ ေနာက္ထပ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ ွ်ာက္ရဦးမယ္။ ဒီလိုုသာဆိုု ၆နာရီခြဲေလာက္မွ
ေရာက္မွာေပါ႔။ ဟိုု မန္ေနဂ်ာနဲ႔ေတာ႔ စကားေျပာရေတာ႔မွာပဲ။ ဟူးးး ”
သက္ျပင္းေတြ နာနာခ်ရင္း ေျခလွမ္းေတြကိုု
မေျပးရံုုတမယ္သာသာ အရွိန္ျမွင္႔ တင္လိုုက္ရ၏။ သည္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်သည္။ အမွန္တကယ္က
၅နာရီသည္ အတန္းၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ဆရာက ႏွစ္ကုုန္လ ွ်င္ တင္ရမည္႔ ပေရာဂ်က္တစ္ခုုအေၾကာင္းကိုု
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေနခဲ႔သည္ျဖစ္ရာ တကယ္တမ္း အတန္းလႊတ္ေတာ႔ ၅နာရီ ခြဲလုုလုုပင္
ရွိၿပီ။
ကိုုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုုယ္ရပ္တည္ႏိုုင္ရန္
ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုုပ္လုုပ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားရသည္႔ဘဝကိုု ေမာသည္၊ ပန္းသည္ဟုု
မညည္းညဴခ်င္။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနသည္႔ သူမကို သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က “ နင္႔ၾကည္႔ရတာ
ေမာလိုုက္တာ။ နင္ မေမာဘူးလားဟင္ ” ဟုု ေမးလာသည္႔အခါတိုုင္း “ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔၊ ဒါေပမယ္႔
မေမာဘူး ” အရယ္အရႊမ္းေဖာက္လ်က္ ေျဖခဲ႔ဖူးသည္။ တကယ္ေတာ႔ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုုပ္လုုပ္ၾကသည္႔
သူမလိုု ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္ပဲေလ။ သူတိုု႔ေတာင္ လုုပ္ႏိုုင္ေသးရင္ ငါက ဘာလိုု႔
မလုုပ္ႏိုုင္ရမွာလ ဲဟူသည္႔ တြန္းအားနဲ႔ လႈံ႕ေဆာ္မႈက သူမ မာနကိုု အၿမဲတမ္း စိန္ေခၚေနခဲ႔သည္
မဟုုတ္လား။
