ခဲမွန္ဖူးသည္

 
 နာရီကိုု ငံုု႔ၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ ၆နာရီထိုုးၿပီး ၁၅မိနစ္။

“ ဘုုရားေရ.. အလုုပ္ကိုု ေရာက္ဖိုု႔ ေနာက္ထပ္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလ ွ်ာက္ရဦးမယ္။ ဒီလိုုသာဆိုု ၆နာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္မွာေပါ႔။ ဟိုု မန္ေနဂ်ာနဲ႔ေတာ႔ စကားေျပာရေတာ႔မွာပဲ။ ဟူးးး ”  

သက္ျပင္းေတြ နာနာခ်ရင္း ေျခလွမ္းေတြကိုု မေျပးရံုုတမယ္သာသာ အရွိန္ျမွင္႔ တင္လိုုက္ရ၏။ သည္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်သည္။ အမွန္တကယ္က ၅နာရီသည္ အတန္းၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ဆရာက ႏွစ္ကုုန္လ ွ်င္ တင္ရမည္႔ ပေရာဂ်က္တစ္ခုုအေၾကာင္းကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေနခဲ႔သည္ျဖစ္ရာ တကယ္တမ္း အတန္းလႊတ္ေတာ႔ ၅နာရီ ခြဲလုုလုုပင္ ရွိၿပီ။

ကိုုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚ ကိုုယ္ရပ္တည္ႏိုုင္ရန္ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုုပ္လုုပ္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားရသည္႔ဘဝကိုု ေမာသည္၊ ပန္းသည္ဟုု မညည္းညဴခ်င္။ အၿမဲတမ္း ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနသည္႔ သူမကို သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က “ နင္႔ၾကည္႔ရတာ ေမာလိုုက္တာ။ နင္ မေမာဘူးလားဟင္ ” ဟုု ေမးလာသည္႔အခါတိုုင္း “ေမာေတာ႔ေမာတာေပါ႔၊ ဒါေပမယ္႔ မေမာဘူး ” အရယ္အရႊမ္းေဖာက္လ်က္ ေျဖခဲ႔ဖူးသည္။ တကယ္ေတာ႔ ေက်ာင္းတက္ရင္း အလုုပ္လုုပ္ၾကသည္႔ သူမလိုု ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္ပဲေလ။ သူတိုု႔ေတာင္ လုုပ္ႏိုုင္ေသးရင္ ငါက ဘာလိုု႔ မလုုပ္ႏိုုင္ရမွာလ ဲဟူသည္႔ တြန္းအားနဲ႔ လႈံ႕ေဆာ္မႈက သူမ မာနကိုု အၿမဲတမ္း စိန္ေခၚေနခဲ႔သည္ မဟုုတ္လား။

ယခုုလည္း မိုုင္ဝက္သာသာလမ္းခရီးကိုု တစ္ေယာက္တည္း အသည္းအသန္ ေလ ွ်ာက္ေနရ၏။ သူမ လုုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ႔ အလုုပ္သိုု႔ ေရာက္ေနႏွင္႔ၿပီဆိုုတာ ေသခ်ာပါသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း သစ္ပင္ထူထပ္သည္႔  ဤလမ္းကေလးသည္ လမ္းမီးတိုုင္မ်ားထြန္းထားသည္႔တိုုင္ေအာင္ ေမွာင္ေနဆဲျဖစ္၏။ အလုုပ္သိုု႔ အလ ွ်င္အျမန္ေရာက္လိုုသည္႔ ေဇာသာ ကပ္မေနခဲ႔လ ွ်င္ သည္လိုုအခ်ိန္ သည္လိုုေနရာမ်ိဳးကိုု တစ္ေယာက္တည္းသြားဖိုု႔ သူမ ေၾကာက္ရြံမိမည္ ။ သိုု႔ေသာ္ ယခုုေတာ႔ ေၾကာက္ရြံ႕စရာေတြကိုုပင္ ေတြးေတာမေနအား။ ေရွ႕သိုု႔သာ တူရႈၿပီး အားသြန္ခြန္စိုုက္ ေလ ွ်ာက္ေနခဲ႔မိသည္။

သည္လမ္းကေလးထဲတြင္ ဘတ္စ္ကား မေျပးဆြဲပါ။ ဘတ္စ္မ်ားက ဒီလမ္းသြယ္ေလးထိပ္ရွိ ကားမွတ္တိုုင္တြင္သာ ရပ္ေလသည္။ ထိုု႔ေၾကာင္႔ ညေန ၅နာရီ၄၅မိနစ္ဆိုုလ ွ်င္ အလုုပ္မွကားက ဝန္ထမ္းမ်ားကိုု ကားဂိတ္တြင္ လာႀကိဳေလ႔ရွိသည္။ သည္ေန႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကိုု သူမေရာက္သြားေတာ႔ ၆နာရီပင္ ထိုုးေတာ႔မည္။ သူမ ခန္႔မွန္းတာ မမွားလ ွ်င္ လာႀကိဳသည္႔ကားေလးပင္ အလုုပ္သိုု႔ ျပန္ေရာက္သြားေလာက္ၿပီ။ တကၠစီးငွားသြားလ ွ်င္ ကုုန္က်မည္႔ ပိုုက္ဆံ ၇ေဒၚလာ ၈ေဒၚလာကိုုလည္း ႏွေျမာပါသည္။ သည္ေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလ ွ်ာက္ရံုုမွအပ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း မရွိေတာ႔။

အခါတိုုင္း ေနာက္က်လ ွ်င္ သိပ္ေတာ႔ အေၾကာင္းမဟုုတ္။ သူမ၏ မန္ေနဂ်ာက သေဘာေကာင္းသည္။ ထိုု႔အျပင္ စိတ္ရင္းလည္း မွန္သည္။ ဝန္ထမ္းအားလံုုးကို နားလည္မႈျဖင္႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္သူ တစ္ေယာက္။ ေနာက္က်မည္႔အေၾကာင္းကိုု ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ အေၾကာင္းၾကားထားလ ွ်င္ ညေနစာကိုုပင္ ကန္တင္းဖက္မွ ယူထားေပးဦးမည္။ ယခုု ထိုုမန္ေနဂ်ာက ခြင္႔တစ္လယူထားသည္။ ထိုု႔အခ်ိန္မွာပင္ တျခားဌာနသိုု႔ တိုုက္တိုုက္ဆိုုင္ဆိုုင္ အသစ္ေရာက္လာေသာ မန္ေနဂ်ာက သူမတိုု႔ ဌာနကိုုပါ ပူးတြဲတာဝန္ယူခဲ႔ေလသည္။

ႏိုင္ငံတူ၊ လူမ်ိဳးတူ၊ ထိုု႔အျပင္ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုုက္ဆိုုင္မႈတစ္ခုုျဖစ္သည္႔ နာမည္ပါ တူေနေသာ လူႏွစ္ေယာက္သည္ အလုုပ္လုုပ္သည္႔ ပံုုစံတြင္ေတာ႔ လံုုးဝ မတူပါ။ အရင္တုုန္းက နားလည္မႈျဖင္႔ အလုုပ္လုုပ္ၾကသည္။ သည္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘြဲ႔ေတြတသီႀကီး ယူထားသူပီပီ စာအုုပ္ႀကီးအတိုုင္းသာ အလုုပ္လုုပ္တတ္သူ။ သူ႔တြင္ ေပ်ာ႔ေျပာင္းမႈ၊ နားလည္မႈဟူ၍လည္း မရွိတတ္။ အခ်ိန္ေလးစားဖိုု႔၊ အလုုပ္တြင္ဖိုု႔ ဒါေတြသာ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရွိသည္။ မည္႔သည္႔ အေၾကာင္းျပခ်က္၊ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္မ်ိဳးမွလည္း သူက လက္မခံတတ္။ အရာအားလံုုးသည္ သူ႔အျမင္တြင္ေတာ႔ ဆင္ေျခဆင္လက္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနေတာ႔၏။

ယခုုလည္း ေနာက္က်မည္႔အေၾကာင္းကိုု မက္ေဆ႔ခ်္ပိုု႔ကာ ႀကိဳတင္အသိေပးလိုုက္ေသာ္လည္း ျပန္စာ ေရာက္မလာခဲ႔ပါ။

***

 “ တကယ္ မလြယ္လွပါလားကြယ္ .. ”

တိုုးတိုုးေလး ညည္းညဴရင္း ရံုုးခန္းအဝင္ဝရွိ ဖိနပ္စင္တြင္ သူမစီးလာေသာ ဖိနပ္ႏွင္႔ ရံုုးတြင္းစီးဖိနပ္ကိုု လဲလွယ္ဝတ္ဆင္လိုုက္သည္။ စားပြဲမွာဝင္ထိုုင္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုု ဖြင္႔လိုုက္ေတာ႔ ၆နာရီပင္ ခြဲၿပီးသြားၿပီ။

“ ေအာက္မွာ တစ္ခုုခုု သြားစားပါလား။ အဆာလြန္ၿပီး ဗိုုက္ေအာင္႔ေနဦးမယ္။ သူလာရင္ ငါေျပာထားလိုုက္မယ္ေလ ”

သူမ ညစာမစားရေသးသည္ကိုု သိေသာ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က ေစတနာစကားဆိုု၏။ ေခါင္းကိုု အသာယမ္းျပလိုုက္မိသည္။

အီးေမးလ္ဖြင္႔လိုုက္ေတာ႔ ဂိမ္းေတြအတြက္ အသံုုးျပဳမည္႔ ေဝါလ္ေပပါပံုုေတြကိုု သက္ဆိုုင္ရာ ဂိမ္းေတြမွာ uploadလုုပ္ရန္ တာဝန္ေပးထားသည႔္ အီးေမးလ္ကိုု ေတြ႕ရ၏။ ဖိုုဒါေတြထဲတြင္ ပံုုမ်ား စုုစုုေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ရွိေနသည္။ သည္အရာေတြ အကုုန္လံုုးၿပီးဖိုု႔ အနည္းဆံုုး သံုုးေလးနာရီ ၾကာေပေတာ႔မည္။ အဆာလြန္ၿပီး ဗိုုက္ေအာင္႔မွာ ေသခ်ာပါၿပီ။ အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္အျဖစ္ Mobile Content မ်ားကိုု အင္တာနက္တြင္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်သည္႔ Companyတစ္ခုုတြင္ Web Developerအျဖစ္ သူမ အလုုပ္လုုပ္သည္။ အလုုပ္တြင္ အခ်ိန္ျပည္႔လုုပ္သူေတြသာမက သူမလိုု အခ်ိန္ပိုုင္းလုုပ္သူမ်ားပါရွိၿပီး လူမ်ိဳးစံုု အသက္အရြယ္စံုု ရွိ၏။

ယခင္မန္ေနဂ်ာေရာ ယခုု ယာယီတာဝန္ယူထားသည္႔ မန္ေနဂ်ာပါ အင္ဒိုုနီးရွားႏိုုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုုး၏ နာမည္မွာ ကူးမား ျဖစ္သည္။

“ နာမည္ခ်င္းသာတူတာပါ၊ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ နားလည္ ညွာတာေပးႏိုုင္မႈကေတာ႔ ၃ နဲ႔ ၄ လိုုပဲ။ တကယ္႔ကိုု တျခားစီေနာ္ ”

သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အတင္းလာေျပာခဲ႔တုုန္းက သူမက ရယ္လ်က္ ေခါင္းၿငိမ္႔ေထာက္ခံဖူးသည္။

ယခုုလည္း ဓါတ္ပံုုေလး ႏွစ္ပံုလား၊ သံုုးပံုုလားပဲ Uploadလုုပ္ ရေသးသည္။ ရံုုးခန္းထဲကိုု ခဏလာခဲ႔ပါဟုု ဖုုန္းဆက္ေခၚေနၿပီ။

ေမးဆတ္ကာ ဘာလဲဟုူေသာဟန္ျဖင္႔ သူငယ္ခ်င္းအေမးကိုု မ်က္လံုုးတစ္ဖက္မွိတ္ျပလိုုက္ေတာ႔ သူက စပ္ၿဖဲၿဖဲ ရယ္ျပေနသည္။ သူမကေတာ႔ မီလီလီတာ ၃၅၀ပါ ေရဗူးတစ္ဗူးကိုု တစ္ခါတည္းျဖင္႔ ကုုန္ေအာင္ ေမာ႔ေသာက္ခ်လိုုက္ၿပီး သူ႔ရံုုးခန္းေရွ႕ ခပ္သြက္သြက္ ေလ ွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ တံခါးေခါက္ၿပီး အထဲဝင္လိုုက္သည္။

 “ မင္း ဒီေန႔ သိပ္ေနာက္က်တယ္ ေနာ္ .. ”

ဝင္ဝင္ခ်င္း သူက ဆီးၿပီး ေျပာသည္။

 “  ဟုုတ္တယ္.. စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အတန္းက ၅နာရီခြဲမွ ဆင္းတယ္ ”

သူမ အတန္းဆင္းတာ ေနာက္က်သည္႔အေၾကာင္း သူ႔ကိုု ႀကိဳတင္အသိေပးထားသားပဲ။ သိုု႔ေသာ္ ေနာက္က်သူက သူမ မိုု႔ မယုုတ္မလြန္ ေတာင္းပန္စကား ဆိုုလိုုက္မိသည္။ ဒီထက္ပိုုၿပီး အူယားဖားယား ေတာင္းပန္ကာ ဒီအလုုပ္မွာ တြယ္ကပ္လုုပ္ခ်င္ေနသည္႔ စိတ္မ်ိဳးေတာ႔ သူမမွာ မရွိပါ။ အလုုပ္ကိုု တန္ဖိုုးထားပါသည္။ သိုု႔တိုုင္ေအာင္ တစ္ဖက္သား၏ အခက္အခဲကိုု နားလည္မႈမေပးႏိုုင္လ ွ်င္၊ တစ္ဖက္သား၏ စြမ္းရည္ကိုု တန္ဖိုုးမထားတတ္လ ွ်င္ ထိုုေနရာမ်ိဳးမွာ တြယ္ကပ္ေနမည္႔ လူစားထဲတြင္ သူမ မပါဝင္ပါ။ သူမ ႏွင္႔ မထိုုက္တန္သည္႔ေနရာတစ္ခုုကိုု ေက်ာခိုုင္းသြားဖိုု႔ ဝန္ေလးလိမ္႔မည္ မဟုုတ္။

 “ အင္း .. မင္း ဆင္ေျခက သိပ္ေကာင္းတယ္။ ငါ ဘာေျပာလိုု႔ရမွာလဲ .. ”

သေရာ္သံပါေသာ သူ႔စကားေၾကာင္႔ တစ္ခုုခုုျပန္ေျပာရန္္ ပါးစပ္ျပင္လိုုက္ေေတာ႔ သူက ဦးေအာင္ လက္ကာျပသည္။

 “ မင္း အရင္မန္ေနဂ်ာက ဒါမ်ိဳးကိုု နားလည္ေပးတာ ငါသိပါတယ္။ နာရီနဲ႔ အခ်ိန္ပိုုင္း အလုုပ္ လုုပ္တယ္.. ကိုုယ္လုုပ္သေလာက္ ကိုုယ္ရတာပဲ.. ဘယ္အခ်ိန္ခ်ိန္ဝင္ဝင္ေပါ႔ ဆိုုတဲ႔စိတ္မ်ိဳး မရွိေစခ်င္တာပါ။ အခ်ိန္ပိုုင္း လုုပ္သူေတြကိုု ၆နာရီမွာ ေနာက္အက်ဆံုုး အလုုပ္ဝင္ရမယ္လိုု ႔သတ္မွတ္ထားကတည္းက အဲတာဟာ လိုုက္နာရမယ္႔ စည္းကမ္းတစ္ခုု ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေလးကိုု သတိခ်ပ္ေစခ်င္တာပါ။ မင္းသြားလိုု႔ရပါၿပီ ”

ေျပာလိုုသည္ကိုု တရစပ္ေျပာၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ စခရင္ကိုု စိုုက္ၾကည္႔ကာ အလုုပ္မ်ားဟန္ေဆာင္သြားသည္႔ သူ႔ကိုု စိတ္တိုုမိသည္။ ေျပးလာရ၍ ေမာပန္းေနသည္ကတစ္မ်ိဳး၊ ဆာေလာင္စိတ္ေၾကာင္႔ ႏံုုးခ်ိသလိုု ခံစားေနရသည္က တစ္မ်ိဳးႏွင္႔ အနည္းငယ္က်န္ေနေသးသည္႔ အားကေလးေတြပင္ ဆုုတ္ယုုတ္သြားသလုုိ ခံစားလိုက္ရ၏။ တံခါးကိုု အသံမျမည္ေအာင္ တြန္းပိတ္ေပးလိုုက္ကာ သူမေနရာမွာ ျပန္လာထိုုင္ကာ အလုပ္ကိုုသာ အာရံုုစိုုက္ၿပီး လုုပ္ေနမိသည္။

“ သူ ဘာေတြ ေျပာလိုုက္လဲဟင္ ” ဟုု သူငယ္ခ်င္းက ေမးေနခဲ႔သည္ကိုုပင္ ျပန္မေျဖမိလိုုက္။

လုုပ္စရာရွိတာေတြ သံုုးပံုုတစ္ပံုုခန္႔ က်န္ေနေသးသည္႔ အခ်ိန္တြင္ ည ကိုုးနာရီပင္ ထိုုးသြားခဲ႔ၿပီ။ ဝန္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕က ျပန္ဖိုု႔ျပင္ၾကၿပီ။ သူမ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေက်ာင္းက ပေရာဂ်က္ လုုပ္စရာရွိလိုု႔ ဆိုုကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ႏွင္႔ၿပီ။ သူမကေတာ႔ ၁၀နာရီမွပင္ ျပန္ေတာ႔မည္။ ေလနာေနေသာ ဗိုုက္ကုုိ လက္တစ္ဖက္ျဖင္႔ ဖိကာ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေမာက္စ္ကိုု တြင္တြင္ႏွိပ္ရင္း ပံုုေတြကိုု တစ္ပံုုၿပီးတစ္ပံုု Upload လုုပ္ေနလိုုက္သည္။

ထိုုအခ်ိန္တြင္ တစ္စံုုတစ္ေယာက္က သူမ ပခံုုးကိုု သာသာေလး ပုုတ္ကာ  စကားလာေျပာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။

 “ ဆိုုဖီ.. မင္း ညစာမစားရေသးဘူးလိုု႔ မင္းသူငယ္ခ်င္းက ငါ႔ကိုု ေျပာသြားတယ္.. ဒီ ဆင္းဒဝွစ္ခ်္ စားလိုုက္ပါလား။ မီးဖိုုးထဲမွာ ဘာမွ မရွိေတာ႔လိုု႔ ေရခဲေသတၱာထဲက ေတြ႕တာကိုု ယူလာတာ.. ”

သူမတိုု႔ ဌာန၏ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနသည္။ အနည္းငယ္ေတာ႔ အံ႔ၾသသြားမိေသးသည္။ သူမတိုု႔ခ်င္း  ခင္မင္ၾကသည္မွ မဟုုတ္ဘဲ။ သိုု႔ေသာ္ သူမ သူငယ္ခ်င္းမွာသြားသည္႔အတြက္ လာပိုု႔ေပးတာလည္း ျဖစ္ႏိုုင္တာပဲေလ။

ထို မုုန္႔ကိုု လွမ္းမယူဘဲ ျငင္းလိုုက္သည္။ ဗိုုက္ဆာေနသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း စားဖိုု႔စိတ္ မပါေတာ႔သည္မိုု႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ျငင္းလိုုက္ၿပီး ေမာက္စ္ကိုု ျပန္ကိုုင္လုုိက္၏။ သူက သူမလက္ထဲမွ ေမာက္စ္ကိုု လုုကာ ဆင္းဒ္ဝွစ္ခ်္ကိုု အတင္းထိုုးထည္႔ ေပးေလသည္။

အျငင္းအခုုန္ ျပဳမေနခ်င္ေတာ႔သျဖင္႔ ဆင္းဝွစ္ခ်္ကိုု လွမ္းယူလိုုက္ေတာ႔ “ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ လိေမၼာ္ရည္ေတြရွိတယ္။ အဲတာပါ သြားယူေသာက္လုုိက္ေနာ္ ” ဆိုုကာ သူမကိုု တြန္းထုုတ္ေလသည္။

ေအးစက္ေနေသာ ဆင္းဒ္ဝွစ္ခ်္မ်ားကိုု လိေမၼာ္ရည္ေအးေအးျဖင္႔ ေမ်ာခ်ရင္း  အျမန္ကုုန္ေအာင္ စားလိုုက္ရ၏။ စားပြဲဆီျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူမထိုုင္ခံုုေပၚမွာ ထိုုင္ၿပီး အလုုပ္ေတြ ကူလုုပ္ေပးေနသည္႔ သူ႔ကိုု ေတြ႔ရေလသည္။

***

အဲဒီညက ဆယ္နာရီမွာ ျပန္ပိုု႔ေပးသည္႔ ေနာက္ဆံုုးကားေပၚတြင္ သူမတိုု႔ အတူထိုုင္ျဖစ္ၾကသည္။ “ ဟိုုကူးမားႏွင္႔ ဒီကူးမားက နံသာဆီနဲ႔အီး ပဲေနာ္ ” ဟုု မေက်မနပ္ ဆိုုလိုက္မိေတာ႔ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနေလသည္။

သည္ေနရာေလးတြင္ သူမ အလုုပ္လုုပ္ခဲ႔သည္မွာ ေျခာက္လေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔ညမွပင္ သူႏွင္႔ ခင္ခင္မင္မင္ စကားေျပာျဖစ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ယခင္က ေမးထူးေခၚေျပာရံုု၊ အလုုပ္ႏွင္႔ပတ္သတ္သည္႔ အီးေမးလ္အသြားအျပန္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလျဖင္႔သာ ဆက္ဆံဖူးခဲ႔ၾကသည္။

ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ “ သူငယ္ခ်င္း အိမ္သြားမွာမိုု႔ ကားနံပါတ္ ၈၅၂ ကိုု စီးရမယ္။ မင္းေကာ ” ဟုု ေမးသည္။ “အိုု… ကၽြန္မက ေန႔တိုုင္း ၈၅၂ စီးၿပီး အိမ္ျပန္တာေလ။ ဂိတ္မဆံုုးခင္ တစ္မွတ္တိုုင္မွာ ဆင္းေနၾက ” ဟုု ေျပာလိုုက္ေတာ႔  ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖင္႔ “ ဟား.. ကိုုယ္ေတာ႔ အေဖာ္ရၿပီ ” ဆိုုကာ  ရယ္ေနေလသည္။

ကားေပၚတြင္ သူမ မေမးပါဘဲ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းမ်ားကိုု ေျပာျပခဲ႔သည္။ သူအိမ္ေထာင္ကြဲခဲ႔ဖူးသည္႔ အေၾကာင္း၊ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက တျခားအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ကာ သူ႔ကိုု ထားသြားခဲ႔သည္႔ အတြက္ နာက်င္ေၾကကြဲခဲ႔ရသည္႔အေၾကာင္း၊ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ရွိေသာ္လည္း သူ႔အမ်ိဳးသမီးကပင္ အုုပ္ထိန္းခြင္႔ရသြားသည္႔ေၾကာင္းမ်ားကိုု ေျပာျပခဲ႔ေလသည္။

သူမကိုု ေျပာျပေနစဥ္မွာပင္ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားက နာက်င္မႈမ်ားေၾကာင္႔ အရည္လဲ႔ေနသလိုလို။   အခ်စ္ေရးတြင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ အႀကီးအက်ယ္ရံႈးနိမ္႔ခဲ႔ဖူးေသာ သူမက သူ႔ကိုု ကိုုယ္ခ်င္းစာ သနားမိသည္။ ထိုု႔ေၾကာင္႔ သူေျပာျပသမ ွ်ကိုု စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးမိေလသည္။ သူမ ဆင္းရမည္႔ မွတ္တိုုင္ မေရာက္ခင္ ၂မွတ္တိုုင္ ေစာဆင္းရမည္ျဖစ္ေသာ သူက ကားေပၚမွ ဆင္းခါနီး  သူမ လက္ကိုု ဖ်စ္ညွစ္ႏႈတ္ဆက္ကာ “ မင္းဟာ နားေထာင္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ အခုုလိုု နားေထာင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ဆိုုဖီ ” ဟုု ေျပာခဲ႔ေလသည္။

***

အဲသည္လိုုႏွင္႔ သူမတိုု႔၏ ခင္မင္မႈ စတင္ခဲ႔ကာ ယခင္ ကူးမားလိုုပင္ သူ႔ကိုုလည္း ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ အေပါင္းအသင္း လုုပ္ျဖစ္သည္။  အလုုပ္ ေနာက္က်သည္႔ အခါတိုုင္း သူ႔ကိုုပဲ အားကိုုးတၾကီး အေၾကာင္းၾကားကာ ဟိုု ကူးမားကိုု ေရွာင္ခဲ႔သည္။ တိုုေတာင္းေသာ အခ်ိန္တိုုအတြင္းမွာပင္ သူ႔အေပၚ ရိုုးသားစြာ ခင္္မင္အားကိုုးမိျခင္းမ်ားက သူ႔အား တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ အဓိပၺာယ္ေပါက္ေစခဲ႔မည္ ဆိုုသည္ကိုု ဘယ္တုုန္းကမွ ေတြးမထင္ခဲ႔မိျခင္းသည္ အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးသည္႔ သူမ၏ ည႔ံဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္၏။

သူငယ္ခ်င္း ေစာျပန္သြားသည္႔ ညတစ္ညတြင္ သူမတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ အတူျပန္ျဖစ္ၾကသည္။ အမွန္က သူငယ္ခ်င္း ေစာျပန္သြားသည္႔ ေန႔မ်ိဳးတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင္႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးျခင္း မရွိေသာ သူမက တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေနၾကပင္။ ယခုုေတာ႔ သူႏွင္႔ခင္မင္ေနၿပီမိုု႔ အတူျပန္ျဖစ္ခဲ႔၏။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင္႔ေနစဥ္ “ လိုုက္ပိုု႔ေပးပါရေစ ” ဟုု သူ ဆိုုလာေတာ႔ သူမ အံ႔ၾသသြားမိေသးသည္။

 “ ဘာအတြက္လဲ.. တကူးတကႀကီး မလုုပ္ပါနဲ႔..”

ရိုုးသားစြာ ျငင္းဆန္လိုုက္မိေတာ႔ သူမ လံုုးဝမထင္ထားမိသည္႔ အျခင္းအရာတစ္ခုုကိုု သူက ျပဳမူလိုုက္ေလသည္။

 “ ကိုုယ္.. မင္းနဲ႔အတူ ရွိခ်င္တယ္။ ကိုုယ္ မင္းကိုု အေဖာ္ျပဳေပးခ်င္တယ္။ မင္း ကိုုယ္႔ကိုု အေဖာ္ျပဳေပးတာကိုုလည္း လိုုခ်င္တယ္။ ”

သူမလက္ကိုု ဆြဲယူၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖိကပ္ထားရင္း မ်က္လံုုးထဲသို႔ စိုုက္ၾကည္႔ကာ ေျပာလာခဲ႔ေသာ စကားမ်ားေၾကာင္႔ အေစာ္ကားခံလိုုက္ရသူ တစ္ေယာက္လိုု ေပါက္ကြဲသြားမိသည္။

“ အိုုး.. ရွင္ ကၽြန္မကိုု လႊတ္၊ ကၽြန္မက ရွင္႔ကိုု ဘယ္တုုန္းကမွ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ထက္ မပိုုခဲ႔ဘူး .. ”

လက္ကိုု အတင္းျပန္ရုုန္းေတာ႔ သူက အတင္းဆြဲထားေလသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ားထဲမွ ရိုုင္းရိုုင္းပ်ပ် ညိဳ႕ငင္ေနမႈကိုု ျမင္လိုုက္ရကာ သူ႔ကိုု တအား ရြံရွာသြားမိသည္။

“ ဘာလိုု႔လဲ ေဘဘီရယ္.. ကိုုယ္႔ဘဝအေၾကာင္းကိုု မင္းသိပါတယ္။ ကိုုယ္ အခ်စ္ေရးမွာ ဘယ္ေလာက္ ကံမေကာင္းခဲ႔လည္း မင္း သိပါတယ္။ မင္းသာ ကိုုယ္႔ဘဝထဲ ဝင္လာရင္ ကိုုယ္ သိပ္ကိုု ေပ်ာ္ရႊင္ရမွာ .. ”

အံႀကိတ္ကာ လက္ကိုု အတင္းေဆာင္႔ရုုန္းပစ္လိုုက္သည္။ ကားမွတ္တိုုင္တြင္ သူမတိုု႔ႏွစ္ေယာက္တည္း။

ပလက္ေဖာင္းေဘးနားေလးထိ ေလ ွ်ာက္သြားကာ ကားလာဖိုု႔ ေမ ွ်ာ္မိသည္။ ယေန႔မွ ဘတ္စ္ကားေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ မလာႏိုုင္။  တကၠစီ တစ္စီးျဖစ္ျဖစ္ လာရင္ ေကာင္းမည္။ ကားတစ္စီးစီး ျမန္ျမန္ လာပါေစဟုုသာ  ဆုုေတာင္းေနမိ၏။

 “ ကိုုယ္႔ကိုု လူမ်ိဳးျခားမိုု႔လား ေဘဘီ။ ကိုုယ္႔မွာ စုုထားတဲ႔ ပိုုက္ဆံေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အလုုပ္လုုပ္စရာမလိုုဘဲ ေက်ာင္းတက္ႏိုုင္ေအာင္ ကိုုယ္ တတ္ႏိုုင္ပါတယ္ .. ”

စက္ဆုုတ္ရြံရွာဖြယ္ စကားလံုုးမ်ားႏွင္႔ သူမကိုု အပိုုင္သိမ္းဖိုု႔ ႀကိဳးစားေနသည္႔ သူ႔ဖက္လွည္႔ကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုု ေမာ႔ၾကည္႔လိုုက္သည္။

“ ရွင္ ကၽြန္မကိုု ဘယ္လိုုမက္လံုုးနဲ႔မွ လာ မသိမ္းသြင္းနဲ႔။ ကၽြန္မက ကိုုယ္႔အားကိုုယ္ကိုုးခ်င္တဲ႔ မိန္းမ။ ရွင္႔ကိုု ကၽြန္မ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထက္ မပိုုႏိုုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ လူမ်ိဳးျခားကိုု ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ တြဲသြားတြဲလာ လုုပ္ဖိုု႔လည္း စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ရွင္႔လိုု တစ္ခုုလပ္ဆိုု ပိုုလိုု႔ေတာင္ .. ”

ေဒါသတႀကီး ေျပာေနမိေသာ  သူမ စကားမဆံုုးခင္ သူက အတင္းဆြဲဖက္ေလသည္။ အားကုုန္ရုုန္းကာ သူ႔ကိုုေဆာင္႔တြန္းလိုုက္ၿပီး သိစိတ္က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုုင္ျခင္း မရွိမွီမွာပင္ သူ႔ပါးကိုု လႊဲ ရိုုက္မိၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ႔ၿပီ။

ထိုုအခ်ိန္မွာပင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင္႔ တကၠစီ တစ္စီး လာခဲ႔သည္ျဖစ္ရာ ကားေပၚကိုု အျမန္ ေျပးတက္လုုိက္္မိသည္။ ေဒါသစိတ္ျဖင္႔၊ ရွက္ရြံစြာမ်ားျဖင္႔ သူမ အသားက တဆတ္ဆတ္ တုုန္လ်က္ ရွိၾက၏။

သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူထံ ဖုုန္းေခၚကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ႔ “ မနက္ဖန္က်ရင္ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ တိုုင္စိုု႔ ” ဆိုုသည္။

 “ ဟင္႔အင္း.. ငါ အလုုပ္ထြက္ေတာ႔မယ္။ အဲသည္လိုု မိုုက္ရိုုင္းတဲ႔ ေကာင္နဲ႔ ထပ္မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ လူကိုု ဆြဲလားရမ္းလားနဲ႔ ။ ယုုတ္မာတဲ႔ေကာင္။ အဲလိုုေကာင္နဲ႔ ထပ္မေတြ႔ခ်င္ဘူး။ သတီတယ္ .. ”

 “ နင္ကလည္း ဒါဆိုု အရံႈးေပးရာ ေရာက္သြားမွာေပါ႔။ မနက္ဖန္ ပံုုမွန္ အတိုုင္းလာခဲ႔။ ၿပီးရင္ ကူးမားဆီမွာ အတူတူ သြားတိုုင္ၾကမယ္.. ေနာက္ညေတြက် အတူတူ ျပန္ၾကတာေပါ႔ဟာ။ ငါလည္း ပေရာဂ်က္ေတြ ၿပီးပါၿပီ .. ”

အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ  တစ္လမ္းလံုုး သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔ ဖုုန္းေျပာလာခဲ႔ၿပီးေနာက္  “ မနက္ဖန္ အလုုပ္လာပါ႔မယ္ ” ဟုု ကတိေပးလိုုက္သည္။

“ ေဟးေဟး.. ေနဦး။ ဖိလစ္ပင္းေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ပါး ရိုုက္လိုု႔ေကာင္းလား ေျပာခဲ႔စမ္းပါဦး..  ”

ဖုုန္းခ်မည္ ျပင္စဥ္ သူငယ္ခ်င္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ေမးသည္။

 “ ေအး.. လက္ဖဝါးကိုု စိမ္႔သြားတာပဲ ”

ရြဲ႕ကာ ေျဖလိုုက္ၿပီးေနာက္ သူမလက္ဖဝါးကိုု သူမ မယံုုမရဲ ငံုုၾကည္႔မိေလသည္။

အခန္းျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း လက္ဖဝါးကိုု ျဖန္႔ကာ မခ်င္႔မရဲ ျပန္ ငံုု႔ၾကည္႔မိျပန္သည္။ ဒီလက္က ေစာေစာေလးကတင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ပါးကိုု ရိုုက္ပစ္ခဲ႔သည္ေပါ႔ေနာ္။ အဲသည္လိုု လူတစ္ေယာက္ကိုု ကိုုယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုုက္ႏွက္ရဲသည္႔ သတိၱေတြ ဘယ္တုုန္းကတည္းက သူမမွာ ရွိေနခဲ႔တာပါလိမ္႔။ ထိုု႔ေနာက္ ဘာရယ္မဟုုတ္ သူမ ေအာ္ရယ္လိုုက္မိသည္။

***

ေနာက္တစ္ေန႔ အလုုပ္တြင္ ကူးမားကိုု အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး တိုုင္လိုုက္ေတာ႔ သူက အေလးအနက္ထားကာ နားေထာင္ခဲ႔ေလသည္။ သူမကိုု အျပစ္တင္စကားမဆိုုဘဲ ဟိုုတစ္ေယာက္ကိုု သတိေပးလိုုက္မည္႔အေၾကာင္း ၿပီးေတာ႔ သူမ အလုုပ္မထြက္ရန္ႏွင္႔  မၾကာခင္ ဟိုကူးမားလည္း ျပန္လာေတာ႔မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတိုု႔ကိုု ေျပာျပေလသည္။

အဲသည္ညက အလုုပ္မျပန္ခင္ သူ႔ဆီမွ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ကိုု ရရွိခဲ႔သည္။

 “ ကိုုယ္ မင္းကိုု ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မင္းရဲ႕ ရိုုးသားစြာ ခင္မင္မႈကိုု ကိုုယ္႔ရဲ႕တစ္ဖက္သက္ အေတြးေတြနဲ႔ အထင္လြဲမိတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ မင္းကိုု မေႏွာင္႔ယွက္ေတာ႔ပါဘူးလိုု႔ ကတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မင္းကိုု ကိုုယ္ တကယ္ကိုု ေလးေလးနက္နက္ စိတ္ဝင္စားတာပါ .. ”

ေတာင္းပန္စကားေျပာရင္းက တကယ္စိတ္ဝင္စားတာပါ လုုပ္ေနေသးေသာ သူ႔အီးေမးလ္ကိုု  သူငယ္ခ်င္းအား ျပလိုုက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက “ ဘုုရားလည္းဖူး၊ လိပ္ဥလည္းတူး  ” ဆိုုတာ ဒါမ်ိဳး ဟုု ဆိုု၏။

***

ထိုုေန႔မွစ၍ သူႏွင္႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုုင္မိေအာင္ ေရွာင္ေနခဲ႔သလိုု သူကလည္း သူမကုုိ လာမရွာခဲ႔ပါ။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္တြင္ မေတာ္တဆ ဆံုုေတြ႔ခဲ႔လ ွ်င္ေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုုက္သည္။ တေလာေလးကပင္ ခင္ခင္မင္မင္ ရွိေနခဲ႔သည္႔ လူႏွစ္ေယာက္ ျပဳန္းစားႀကီး မသိဟန္ေဆာင္ကာ စိမ္းစိမ္းကားကား ျဖစ္ေနသည္ကိုု ေဘးလူေတြက စပ္စုုၾက၏။ သူမဖက္က ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ေရငံုုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သည္႔တိုုင္ေအာင္ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုုျဖစ္သည္ မသိ။ တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ သူမတိုု႔ၾကား ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔သည္႔ အေၾကာင္းအရာကို တစ္ရံုုးလံုုးနီးပါး သိသြားၾကေလသည္။

ထိုုသိုု႔ တစ္ရံုုးလံုုး သိသြားျခင္းအတြက္ သူမဖက္က ေနတတ္ထိုုင္တတ္ ရွိခဲ႔ေသာ္လည္း သူကေတာ႔ အမွားလုုပ္ထားသူ ပီပီ ရွက္ရြံ႕တတ္စြာ ခြင္႔တစ္ပတ္ယူၿပီး ေရွာင္ပုုန္းသြားခဲ႔သည္။

***

သူခြင္႔ယူသြားၿပီးေနာက္ ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ သူမ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အလုုပ္မွ ခြင္႔တစ္ရက္ယူေလသည္။ ထိုု႔ေၾကာင္႔ ထံုးစံအတိုုင္း သူမတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာရသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ ခံုုတန္းေလးေပၚ ဝင္ထိုုင္ကာ ကားေစာင္႔ေနလိုုက္သည္။ ထိုုစဥ္ သူမနာမည္ကိုုေခၚကာ လွမ္းေျပာလိုုက္ေသာ စကားသံတစ္ခုုကိုု ၾကားလိုုက္၏။

 “ ဆိုုဖီ.. မင္းက ၈၅၂ စီးေနၾကဟုုတ္။ ငါလည္း ဒီည ၈၅၂ စီးရမယ္။ ငါ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ေသာက္ဖိုု႔ ခ်ိန္းထားတယ္ေလ ”

လက္မကိုု ႏႈတ္ခမ္းနား ေထ႔ကာ ေခါင္းေမာ႔ျပၿပီး အရက္ေသာက္ဟန္ လုုပ္ျပေနသည္႔ တျခားဌာနမွ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႔လိုုက္ရ၏။ ဘယ္တုုန္းကမ်ား သူ ေရာက္ေနတာပါလိမ္႔။ ခြန္႔တုုန္ျပန္ စကား မေျပာခ်င္သျဖင္႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ျပလိုုက္ၿပီး ေရွ႕ ျပန္လွည္႔ကာ နားၾကပ္ကိုု နားမွာထိုုးထည္႔ရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနလိုုက္သည္။

ဒီလူလည္း ဖိလစ္ပင္းလူမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ဒီလူက  မိန္းကေလးေတြကိုု ၾကဴတဲ႔ေနရာမွာ နာမည္ႀကီးၿပီး ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေပြသူ၊ ေစာ္ၾကည္သူဟုု သတင္းဆိုုးေမႊးသူ ျဖစ္၏။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာျပထားသျဖင္႔ အလုုပ္ထဲမွာပင္ သူႏွင္႔ၿငိေနေသာ မိန္းကေလးေတြလည္း မနည္းဟုု သူမ သိထားသည္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ဒီလူအေၾကာင္း သိသိႀကီးနဲ႔ အၿငိခံၾကသလား ဆိုုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းက လက္မႏွင္႔လက္ညွိဳးကိုု ထိစပ္ကာ အဝိုုင္းေလး ဝုုိုင္းျပခဲ႔ဖူးေသးသည္။

 “ ေဟးး ဆိုုဖီ။ ကိုုယ္က မင္းကိုု ခင္ခ်င္ရံုုေလးတင္ပါ… တစ္မိုုးေအာက္မွာ အလုုပ္လုုပ္ၾကတာျဖင္႔ ၆လေက်ာ္ေနၿပီ။ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာဖူးေသးဘူးေလ .. ”

နားၾကပ္တပ္ထားသည္ကိုု သူသိလ်က္က အသံျမွင္႔တင္ကာ ေအာ္ေျပာေနသျဖင္႔ ထပ္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ္႔ျပလုုိက္ရသည္။

 “ မင္း တစ္ခါၾကံဳဖူးတာနဲ႔ ကိုုယ္တိုု႔လူမ်ိဳးတိုုင္းကိုု လူဆိုုးခ်ည္း မထင္လုုိက္ပါနဲ႔။ ဒီပုုတ္ထဲမွာ ဒီပဲခ်ည္း မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္က ရိုုးရိုုးသားသား ခင္ခ်င္တာပါ .. ”

အဲသည္လိုု ခင္ခ်င္ရံုုေလးပါ၊ ရိုုးရိုုးသားသားပါ ဆိုုသည္႔စကားလံုုးေတြကိုု သူမ ပိုုေၾကာက္မွန္း သည္လူ သိဟန္မတူ။ ဒီလိုု စကားလံုုးေတြက ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္အတြက္ သူတိုု႔ကိုုယ္ သူတိုု႔ အကာအကြယ္ယူရန္ သိပ္ေကာင္းသည္႔ စကားလံုုးေတြပဲေလ ။ သူတိုု႔လို မာယာမုုဆိုုးေတြအတြက္ တစ္ဖက္သား ေၾကြေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္႔ အတတ္ပညာႏွင္႔ စကားလံုုးမ်ားသည္ အဆိပ္ရည္လူးထားေသာျမားေတြမွန္း သူမ သိနားလည္ေနပါၿပီ။  

 “ ဟုုတ္ကဲ႔။ အခု ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လိုု႔ပါ ”

မယုုတ္မလြန္ ျပန္ေျပာလိုုက္သည္႔ သူမ စကားကိုု ဒီလူ နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္ ဘာမွထပ္မေျပာလ ွ်င္ ေကာင္းမည္။ သိုု႔ေသာ္ သူက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုု အလိုုက္မသိတတ္သူ ျဖစ္ေန၏။

 “ ကိုုယ္က မင္းနဲ႔ဟိုုေကာင္႔အျဖစ္ကိုု ၾကားကတည္းက ဟိုုေကာင္႔ကိုု ေဒါသထြက္ေနတာ။ ဘယ္ႏွယ္႔ အိမ္ေထာင္ပ်က္တစ္ခုုလပ္က မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကိုု … ဟင္းဟင္း .. ”

ဟင္းဟင္း ဟုု ညစ္ရယ္ ရယ္ေမာေနေသာ သူ႔ မ်က္လံုုးမ်ားမွ အရိပ္အေယာင္ေတြ သည္ ရိုုးသားမႈ လံုုးဝရွိမေနတာကိုု သတိထားမိေနသည္။ သူ႔မ်က္လံုုးေတြက သူမအေပၚ ေယာက်ၤားပီသစြာ တက္မက္ေစာ္ကားေနၾက၏။

သူ႔ကိုုသူ လူလြတ္ဆိုုၿပီး ေလႀကီးေနေသာ သူ႔ကိုု ရြံရွာစြာ ၾကည္႔လိုုက္မိေတာ႔ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ သူ႔ႏွာေခါင္းပြပြႀကီးမ်ားက အဆီျဖင္႔ တဝင္းဝင္း ေျပာင္ေနေလသည္။

 “ ဘယ္လိုုေကာင္မေလးေတြကမ်ား သူ႔ကိုု ျပန္ႀကိဳက္တာပါလိမ္႔ ”

 “ အင္း.. ခုုေခတ္က ရုုပ္ေခ်ာဖိုု႔ထက္ ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲ ေငြေဖာင္းဖိုု႔ပဲ ပိုုအေရးႀကီးေနၾကလား.. ”

ေရွ႕ဆက္ပိုုေတြးလ ွ်င္ ငရဲႀကီးေတာ႔မည္ ျဖစ္သျဖင္႔ အေတြးတိုု႔ကိုု လ ွ်င္ျမန္စြာ ဘရိတ္အုုပ္လုုိက္ရသည္။

 “ မင္းက သိပ္ၿငိမ္ၿပီး နားေအးတာပဲေနာ္။ မင္းကိုု ျမင္ရတာ ေအးခ်မ္းမႈ ရွိတယ္ကြ။ ကိုုယ္ အရင္က ေအးတဲ႔ မိန္းမေတြဆိုု သိပ္အျမင္ကပ္တာ.. မင္းကိုုေတာ႔ ကိုုယ္ ခင္ေနမိတယ္ .. ”

ဒီညလည္း ဘယ္လိုုျဖစ္လိုု႔ ဘတ္စ္ကားက မလာႏိုုင္တာပါလိမ္႔ေနာ္။ ခြန္းတုုန္႔ စကားမျပန္လိုုက္ဘဲ ပလက္ေဖာင္းနား သြားၿပီး ရပ္လိုုက္သည္။ ထိုုအခါ သူကပါ ထိုုင္ေနရာမွ ထလာကာ သူမႏွင္႔အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး လာရပ္၏။

“ မင္း ကိုုယ္႔ကိုု ယံုုယံုုၾကည္ၾကည္ ခင္လိုု႔ရပါတယ္ကြ.. ဟင္းဟင္း ”

တဟင္းဟင္း သူ႔ရယ္သံႀကီးကိုု ၾကားေလ ပိုုၿပီး စိတ္ပ်က္ကာ ပိုုၿပီး ရြံရွာစက္ဆုုပ္မိေလ ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔အေျပာႏွင္႔ အတြင္းစိတ္သည္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း တဏွာမီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္႔ မ်က္လံုုးမ်ားက သက္ေသခံေနၾကသည္ မဟုုတ္လား။

 “ ဟိတ္.. မင္း မာနသိပ္ႀကီးတာပဲေနာ္.. ကိုုယ္က ဟိုုေကာင္လုုိ မဟုုတ္ပါဘူးဆိုု .. ”

ထိုုစဥ္ အငွားကားတစ္စီး လာေနသည္ကိုု ျမင္ရသျဖင္႔ ခပ္သြက္သြက္ တားလိုုက္ရသည္။ ကားေပၚတက္ၿပီး ကားတံခါးကိုု လ ွ်င္ျမန္စြာ ပိတ္လိုုက္သည္႔တိုုင္ေအာင္ သူ ေနာက္ဆံုုး ေျပာလိုုက္သည္႔ စကားမ်ားက တပ္ၾကပ္မကြာ လိုုက္ပါလာၾကေသးေလသည္။

 “ မင္းရဲ႕ ကူးမားႀကီး ျပန္မလာခင္ တစ္ခုုခုုအကူအညီလိုုလ ွ်င္ ကိုုယ္႔ကိုုေျပာသိလား.. ကိုုယ္က ရုုိးသားပါတယ္ ဟင္းဟင္းး ”

ကားေနာက္မွီကိုု မွီထိုုင္လိုုက္ရင္း စိတ္ကိုု ေျဖေလ်ာ႔ကာ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုု ခပ္ဖြဖြ ခ်လိုုက္မိသည္။ ယခုုတေလာ သက္ျပင္းေတြ ခဏခဏ ခ်ေနမိ၏။ သည္ပံုုအတိုုင္းသာဆိုုလ ွ်င္ အသက္ေတာ႔ တိုုေတာ႔မည္လား မသိပါ။ ဘယ္ဘဝက ေရစက္ေၾကာင္႔ ဒီလိုုေယာက်ၤားေတြရဲ႕ လာၿပီး ပတ္သတ္မႈကိုု ၾကံဳေနရတာပါလိမ္႔။

“ ေယာက်ၤားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာေလ.. မိန္းမေတြကိုု ကိုုယ္႔အားကိုု မကုုိးတတ္ၾကဘူးမ်ား ထင္ေနသလားမသိဘူး။ တစ္ခုုခုုဆိုု အားကိုုးရွာမယ္ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္႔ဖြတ္ေတြပဲ .. ”

သူမအေတြးႏွင္႔သူမ ေယာက်ၤားေတြအေပၚ စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။ သည္စကားကိုု ၾကားလ ွ်င္ ေယာက်ၤားေတြက မခံမရပ္ႏိုုင္ျဖစ္ကာ နာၾကမည္လား မေျပာတတ္ပါ။

***

ထုုိညက အိပ္ရာထက္တြင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးသျဖင္႔ လွဲေနစဥ္ ေမေမ ေျပာခဲ႔ဖူးသည္႔ စကားမ်ားကိုု ျပန္လည္ သတိရေနမိသည္။

“  သမီးေရ.. သမီး အဘိုုးႏွစ္ေယာက္လုုိ ေယာက်ၤားေကာင္းေတြဆိုုတာ တစ္သိန္းမွာ တစ္ေယာက္ ရွာမွရွားေတြ။ ေဖေဖေတာင္ သမီးအဘိုုးေတြေလာက္ ေကာင္းတာမွ မဟုုတ္တာ.. တစ္ခါတစ္ေလ အရည္ေလးတျမျမနဲ႔ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခ်င္ေနာက္က်၊ သူ႔အက်ၤီမွာ ဘာေရေမႊးနံ႔ေတြ စြဲပါလာမွန္းမသိပါလာနဲ႔ .. ေမေမက ဘာျပသနာမွ မတတ္ခ်င္လိုု႔သာ ခုုေနာက္ပိုုင္း မေျပာေတာ႔တာ သမီးေရ.. ငယ္စိတ္နဲ႔ဆိုု လင္မယားခ်င္း ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္မ်ားၿပီး ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ေနရမွာ အေသခ်ာပဲ။ အသက္ေတြ ႀကီးလာလိုု႔ စိတ္ေလ်ာ႔လုုိက္ရတာေပါ႔.. ”

အဲသည္စကားေတြ ေျပာေနခဲ႔တုုန္းက ေမေမ႔မ်က္ဝန္းထဲမွ နာက်င္မႈမ်ားကိုု သူမ ရိပ္မိခဲ႔ပါသည္။ သူမ ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း ေမေမ႔ပိုု႔ခ်ခ်က္ေတြေၾကာင္႔လား၊ သူမ ၾကံဳဆံုုခဲ႔ဖူးေသာ ေယာက်ၤားမ်ား၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင္႔လား မသိ၊ သင္ခန္းစာေတြ တစ္ခုုၿပီးတစ္ခုုရကာ ေယာက်ၤားအထာေတြေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ေၾကလာၿပီ ဆိုရမည္။

 “ ရိုုးရိုုးသားသား ခင္ခ်င္တာပါတဲ႔။ ယံုခ်င္စရာပဲေနာ္”

 “ တစ္ခါေသဖူးၿပီးတာေတာင္ ပ်ဥ္ဖိုး နားမလည္ေသးရင္ ေနာက္တစ္ခါ ခဲမွန္ခံရတဲ႔ စာသူငယ္ကို ဘယ္သူက သနားေတာ႔မွာလဲကြယ္”

သူမအေတြးကိုု သူမ သေဘာက်စြာ ျပံဳးလိုုက္မိၿပီး အိပ္ရာထက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ Dream Catcher ေလးတစ္ခုုကိုု ေမာ႔ၾကည္႔ေနရင္းက ဘာရယ္မဟုုတ္ လက္ညွိဳးႏွင္႔ ခပ္ဖြဖြေလး ေတာက္လိုုက္မိ၏။  သူမ မ်က္လံုုးထဲတြင္ အရွိန္တစ္ခုုေၾကာင္႔ လြန္႔လူး ယိမ္းခါသြားေသာ ထိုုအရာေလးမွ ငွက္ေမႊးေတာင္ေလးမ်ားက ေလထဲဲတြင္ ဖြာခနဲ ။

ေလးစားစြာျဖင္႔

ျမတ္ပန္းႏြယ္