ဒီတစ္ခါ ေက်းရြာဥကၠဌ ေရြးရင္
မဲခြဲၿပီး ေရြးၾကမယ္ဆိုေပမယ္႔ ငါရမွရပါ႔မလားဆိုတဲ႔ ပူပင္စိတ္က ကိုျမဝင္းမွာ လံုးဝကို
မရွိ။ သူနဲ႔အတူတူ အေရြးခံမယ္႔သူဆိုလို႔ ကိုေမာင္ညြန္႔တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။
ကိုေမာင္ညြန္႔နဲ႔ ကိုျမဝင္းဆိုတာက
အသက္အရြယ္ကလည္း မတိမ္းမယိမ္း၊ ပိုက္ဆံရွိတာခ်င္းလည္းတူ၊ ကားေတာင္ ေရႊငါးစီးတာခ်င္း
တူၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ေတာင္ ဆယ္တန္းမေရာက္တဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္းကိုေတာ႔ ထည္႔မေျပာနဲ႔ေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ကိုေမာင္ညြန္႔ ရြာ႔ဥကၠဌလုပ္ေနခဲ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ရြာအတြက္
လုပ္ေပးတာကနည္းနည္း၊ သူ႔အတြက္ ရိတ္တာကမ်ားမ်ား ေနာက္ၿပီး ဟိုလူနဲ႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ဒီလူနဲ႔လည္း
ဘုကလန္႔၊ ဥကၠဌ သက္တမ္းၾကာလာေလေလ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ငါမပါရင္ မၿပီးဘူးဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဟန္ လုပ္ပါမ်ားေလေတာ႔ ရြာ႔ခ်ဥ္ဖတ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ႔တာေပါ႔။ ရြာထဲက
လူေတြက သူ႔ကို ျမန္ျမန္ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ခ်င္လွၿပီ။ ဒါကို ကိုျမဝင္း အသိ။ ဒီေတာ႔ ငါ ရြာဥကၠဌ
ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားလို႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ကိုျမဝင္းက ေတြးပူေနရဦးမွာလဲ။ ဒီထက္ေသခ်ာတာေတာင္
ဒီေလာက္ေသခ်ာမွာတဲ႔လား။ ဥကၠဌေရြးမယ္႔ေန႔အထိ ကိုျမဝင္းတစ္ေယာက္ ေမးေစ႔ပြတ္ၿပီး ဒူးႏွန္႔ေနရံုပဲေပါ႔။
အဲသည္လိုနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး
ရွိေနတဲ႔ ကိုျမဝင္းကို သူ႔တပည္႔ ေမာင္ေမာင္ သယ္လာတဲ႔ သတင္းဆိုးႀကီးက ထိုင္ရေတာ႔မလိုလို၊
ထရေတာ႔မလိုလို ပ်ာယာခတ္သြားေစတယ္။
