ပ်ားရည္ခတ္တဲ႔ အဆိပ္

ဒီတစ္ခါ ေက်းရြာဥကၠဌ ေရြးရင္ မဲခြဲၿပီး ေရြးၾကမယ္ဆိုေပမယ္႔ ငါရမွရပါ႔မလားဆိုတဲ႔ ပူပင္စိတ္က ကိုျမဝင္းမွာ လံုးဝကို မရွိ။ သူနဲ႔အတူတူ အေရြးခံမယ္႔သူဆိုလို႔ ကိုေမာင္ညြန္႔တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

ကိုေမာင္ညြန္႔နဲ႔ ကိုျမဝင္းဆိုတာက အသက္အရြယ္ကလည္း မတိမ္းမယိမ္း၊ ပိုက္ဆံရွိတာခ်င္းလည္းတူ၊ ကားေတာင္ ေရႊငါးစီးတာခ်င္း တူၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ေတာင္ ဆယ္တန္းမေရာက္တဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္းကိုေတာ႔ ထည္႔မေျပာနဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုေမာင္ညြန္႔ ရြာ႔ဥကၠဌလုပ္ေနခဲ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ရြာအတြက္ လုပ္ေပးတာကနည္းနည္း၊ သူ႔အတြက္ ရိတ္တာကမ်ားမ်ား ေနာက္ၿပီး ဟိုလူနဲ႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ဒီလူနဲ႔လည္း ဘုကလန္႔၊ ဥကၠဌ သက္တမ္းၾကာလာေလေလ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ငါမပါရင္ မၿပီးဘူးဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဟန္ လုပ္ပါမ်ားေလေတာ႔ ရြာ႔ခ်ဥ္ဖတ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ႔တာေပါ႔။ ရြာထဲက လူေတြက သူ႔ကို ျမန္ျမန္ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ခ်င္လွၿပီ။ ဒါကို ကိုျမဝင္း အသိ။ ဒီေတာ႔ ငါ ရြာဥကၠဌ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားလို႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ကိုျမဝင္းက ေတြးပူေနရဦးမွာလဲ။ ဒီထက္ေသခ်ာတာေတာင္ ဒီေလာက္ေသခ်ာမွာတဲ႔လား။ ဥကၠဌေရြးမယ္႔ေန႔အထိ ကိုျမဝင္းတစ္ေယာက္ ေမးေစ႔ပြတ္ၿပီး ဒူးႏွန္႔ေနရံုပဲေပါ႔။

အဲသည္လိုနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိေနတဲ႔ ကိုျမဝင္းကို သူ႔တပည္႔ ေမာင္ေမာင္ သယ္လာတဲ႔ သတင္းဆိုးႀကီးက ထိုင္ရေတာ႔မလိုလို၊ ထရေတာ႔မလိုလို ပ်ာယာခတ္သြားေစတယ္။

ရြာဥကၠဌအျဖစ္ ကိုေမာင္ညြန္႔အျပင္ ကိုပါႀကီးကပါ ဝင္ၿပီး အေရြးခံမလို႔တဲ႔။

“ မင္႔သတင္းက ေသခ်ာရဲ႕လားကြာ။ ”

ကိုျမဝင္းက ေမာင္ေမာင္ ေနာက္ေနတာ မဟုတ္မွန္း သိေနလ်က္နဲ႔ေတာင္ မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ထပ္ေမးေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေခါင္းကို ခပ္ေလးေလးႀကီးညိတ္ျပတယ္။

“ ဟူးးးး ”

ကိုျမဝင္းက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ျဖည္းေလးစြာ ခ်လိုက္တယ္။ ကိုပါႀကီးပါ ဝင္ၿပီး မဲအေရြးခံမယ္ဆိုရင္ ကိုျမဝင္းရံႈးမွာ လံုးဝ ေသခ်ာေပါက္။ ဒါကို ကိုျမဝင္းသိသလို ေမာင္ေမာင္လည္း သိတာမို႔ သူ႔ဆရာကို အေျပးအလႊား သတင္းလာပို႔တာေပါ႔။

ကိုပါႀကီးဆိုသူကလည္း ကိုျမဝင္းတို႔လိုပဲ ရြာ႔မိရြာဖေတြ။ ဒါအျပင္႔ ကိုပါႀကီးက ပညာအရည္အခ်င္းမွာလည္း ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို ေရဒီယိုကလႊင္႔တဲ႔ ေခတ္ကတည္းက ဘြဲ႔ရခဲ႔သူတစ္ေယာက္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႔ မိဘလက္ငုတ္လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ရြာျပန္လာခဲ႔သူ။ ဒီေတာ႔ ေခတ္အျမင္နဲ႔ ျမင္တတ္၊ေတြးတတ္တယ္ ဆိုရမွာေပါ႔။

ဒါအျပင္ ဟိုးတစ္ေလာကမွ ကိုပါႀကီးက သူ႔သားေတြကို ရွင္ျပဳရင္း  ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္တဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ကေလးေတြကိုပါ စုေပါင္းၿပီး ရွင္တစ္ရာ ရွင္ျပဳပြဲႀကီးကို ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပထားခဲ႔တယ္။ သူ႔အလွဴမွာ ရက္ရက္ေရာေရာ လွဴဒါန္းၿပီး တစ္ရြာလံုးကို ခုႏွစ္ရက္တိတိ မီးခိုးတိတ္ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းခဲ႔တာ။ ဒီလို ပူပူေႏြးေႏြး အလွဴ႕ဒါယိကာႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဘယ္သူက မေထာက္ဘဲ ေနမွာတဲ႔လဲ။ ငါတို႔သားေလးကို ရွင္ျပဳေပးထားသူဟဲဲ႔ ဆိုတဲ႔ မ်က္ႏွာက တယ္ႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာႀကီးရာကို ဟင္းဖတ္က ေသခ်ာေပါက္ပါေတာ႔မွာမို႔ ကိုျမဝင္း ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားရတယ္။

ဒီ ရြာဥကၠဌေနရာက ကိုျမဝင္းအတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုေမာင္ညြန္႔လိုမ်ိဳး အာဏာစက္ကေလး ရွိဖူးခ်င္တယ္။ စာေရးေတြ၊ ျပာတာေတြရဲ႕ ဟုတ္ကဲ႔ဆရာ၊ ဟုတ္ကဲ႔ဆရာဆိုၿပီး ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး ဆက္ဆံၾကတာကို ခံယူဖူးခ်င္တယ္။ တစ္ခုခုဆို ရြာက အားကိုးရတဲ႔၊ အတိုင္ပင္ခံရတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ရြာဥကၠဌရဲ႕ တံဆိပ္တုံံးေလးကလည္း သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရွိေနျပန္တယ္ေလ။  ဒီတံဆိပ္တုံးေလးထုဖို႔ လိုအပ္တိုင္း ကိုေမာင္ညြန္႔ကို ေျပး ေျပးကပ္ရတာကို ကိုျမဝင္းက ၾကာေတာ႔ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာတယ္။ ေပါက္လည္းေပါက္ခ်င္စရာပဲေလ။ “ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ၊ လုပ္ေပးရမွာေပါ႔။ ငါ မပါလို႔မွ မၿပီးတာ ” ဆိုၿပီး ကိုေမာင္ညြန္႔ စကားေၾကာတာကို ကိုျမဝင္းက ျမင္ျပင္းကပ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ကိုေမာင္ညြန္႔ကို ျပန္ေၾကာပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္၊ ျပန္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြက ရင္ထဲမွာ တဖြားဖြား။ ဒီေတာ႔ ဒီေနရာက ကိုျမဝင္းအတြက္ လံုးဝ အေရးႀကီးတယ္။ သူ႔အတြက္ ဒီေနရာက မရ မျဖစ္။ ဒီေတာ႔ ရြာကလူေတြ ကိုပါႀကီးထက္ပိုၿပီး သူ႔ကို အေလးေပးလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မရလဲလို႔ ေခါင္းမီးေတာက္မတတ္ အၾကံထုတ္ရေတာ႔တာေပါ႔။

“ အစ္ကိုႀကီး .. ”

“ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံတစ္ခု ရထားတယ္။ ”

ဘာလဲဆိုတဲ႔ ဟန္နဲ႔ ကိုျမဝင္းက ေမာင္ေမာင္႔ကို ေမးဆတ္ျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္က ေဘးဘီဝဲယာ လွည္႔ၾကည္႔ၿပီး ကိုျမဝင္း နား နားေလး ကပ္လို႔ တစ္စံုတစ္ရာကို ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္ ေျပာတာကို နားေထာင္ေနရင္း ကိုျမဝင္း မ်က္ႏွာႀကီးက ရႊင္သထက္ ရႊင္လန္းလာတယ္။ ေမာင္ေမာင္႔ စကားလည္းဆံုးေရာ တိမ္ပုပ္ကင္းစင္သြားတဲ႔ လမင္းႀကီးလို ကိုျမဝင္း မ်က္ႏွာႀကီးက ဝင္းဝင္းပပႀကီး ျဖစ္လို႔။

“ မင္း တယ္ေတာ္ပါ႔လား ေမာင္ေမာင္ရာ။ အျမန္ဆံုးသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဟ႔။ ႏွစ္ပတ္ပဲ လိုေတာ႔တယ္မို႔လား။ ”

“ စိတ္ခ် အစ္ကိုႀကီး။ မနက္ဖန္ လျပည္႔ေန႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဆြမ္းေလာင္းမွာ တစ္ခါတည္း လႈပ္ရွားလိုက္မယ္။ အစ္ကိုႀကီး စိတ္ေအးလက္ေအးသာေန ”

“ ေအး။ မင္းကို ငါယံုတယ္။ ညေန မင္းအိမ္ျပန္ရင္ မင္းအစ္မဆီက လံုခ်ည္အသစ္တစ္ထည္ ဝင္ယူသြားဦး။ ”

ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားတဲ႔ ေမာင္ေမာင္႔ ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည္႔ေနရင္း ကိုျမဝင္းတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကံ ေအာင္မွေအာင္ျမင္ပါ႔မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ဖန္တစ္ရက္ေတာ႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ရမွာေပါ႔ေလ။

vvv

လျပည္႔၊ လကြယ္ေန႔တိုင္း  ရြာဦးေက်ာင္းကို ဆြမ္းေလာင္းၾကတာက ေမာင္ေမာင္တို႔ ဂုန္ေကြ႕ရြာကေလးရဲ႕  အစဥ္အလာ ဓေလ႔ေလးတစ္္ခု။ ဆြမ္းေလာင္းရမယ္႔ေန႔ မတိုင္ခင္ ညေနကတည္းက ရြာသားေတြက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ စုၾကၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ေငြအားတတ္ႏိုင္သူေတြက ေငြသား၊ လုပ္အားတတ္ႏိုင္သူေတြက လုပ္အား ထည္႔ဝင္ၿပီး အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္ၾကတာမို႔ ဆြမ္းေလာင္းပြဲဟာ အၿမဲတမ္း စည္စည္ကားကား။ ဆရာေတာ္ေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ကပ္လွဴႏိုင္ရံုသာမက ေက်ာင္းကို လာသမ ွ် လူတိုင္းကိုလည္း အဝေကၽြးႏိုင္တယ္။

“ ကိုပါႀကီးက ဥကၠဌေနရာ ဝင္အေရြးခံမို႔ဆို ”

ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ၿပီး ဘူးသီးေတြကို စားပြဲဝိုင္းေပၚတင္ကာ တံုးေလးေတြျဖစ္ေအာင္ တံုးေနတဲ႔ ေမာင္ေမာင္က ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ႔ တျခားသူေတြကို ေမးလိုက္တယ္။

“ ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ရြာလံုးက သူ ဥကၠဌလုပ္မွာကို ဝမ္းသာေနၾကတာ။ သူ႔ကို ျဖစ္ေစခ်င္ေနၾကတာ။ ”

ေမာင္ေမာင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူတို႔ ဆက္ေျပာမွာကို အသာေလး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။

“ က်ဳပ္ေတာ႔ သူ႔ကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒီလူႀကီးက ဘုရားဒကာလိုလို၊ ေက်ာင္းဒကာလိုလိုနဲ႔ ေၾကာင္သူေတာ္ႀကီးဗ်။ ”

ၾကက္သားခုတ္ေနတဲ႔သူက သူ႔အထင္ကို လွမ္းေျပာေတာ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရႈးရႈးရွားရွား ျဖစ္သြားၾကတယ္။

“ ေဟ႔ေကာင္.. မင္းက ဘာေကာင္မို႔ ဒီလို စကားမ်ိဳး ေျပာရတာလဲ။ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေျပာကြ။ ဒါ ငါတို႔သားေတြကို ရွင္ျပဳေပးထားတဲ႔သူ။ သူေတာ္ေကာင္း။ သူ႔ကို ေစာ္ကားရင္ မင္း အဝီစိဆင္းရလိမ္႔မွာပဲ။ ”

“ ေအးေလ။ အလကားသတ္သတ္ အပုပ္ခ်တာ။ ကိုပါႀကီးက ဘယ္လိုလူစားလဲဆိုတာ ငါတို႔ တစ္ရြာလံုးသိတယ္။ ”

“ ေနၾကပါဦးဗ်။ က်ဳပ္ၾကားခဲ႔ဖူးတာေလး ေျပာပါရေစဦး။ တစ္ခါတုန္းက ကိုပါႀကီးနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ ေခၚခိုင္းတဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ျဖစ္ၾကတာတဲ႔။ အဲေကာင္မေလးက ၁၅ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ ဆိုလား။ ဗိုက္လည္းထြက္ေရာ ေကာင္မေလးကို သူ႔ရြာသူ ျပန္ပို႔လိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ”

ငါးေျခာက္ေထာင္းေနတဲ႔လူကလည္း ကိုပါႀကီး မေကာင္းေၾကာင္းကို ဖိေျပာတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ျပံဳးလိုက္တယ္။ ဒီလို ကိုပါႀကီး မေကာင္းေၾကာင္း အတင္းစကားလႊင္႔ဖို႔ လူေတြကို သူေခၚလာခဲ႔တာေပါ႔။ သူ ကိုယ္တိုင္လိုက္ေျပာေနရင္ ကိုျမဝင္း ထိခိုက္မယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ဗုိက္အငွားနဲ႔ ဓါးထိုးခံခိုင္းရတာ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾကတာကို ေမာင္ေမာင္က အသာေလး ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုုုက္ၿပီး အေျခအေနကို  နားစြင္႔ေနရံု၊ အကဲခတ္ေနရံုပဲေပါ႔။

“ အို.. မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ေတြ ခင္းမေနစမ္းပါနဲ႔။ ဒါ မင္းတို႔ သက္သက္ အပုပ္ခ်တာပဲ။ မင္းတို႔က ဘာေကာင္ေတြလဲ။ ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲ။ ”

ၾကက္သြန္နီေတြ လွီးေနတဲ႔ လူႀကီးက အသံမာမာနဲ႔ ေအာ္ေငါက္လိုက္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ကိုပါႀကီး မေကာင္းသတင္းလႊင္႔တဲ႔သူေတြ၊ ကိုပါႀကီးဖက္က နာၿပီး ျပန္လည္ေခ်ပတဲ႔သူေတြနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တဲ႔ ဝိုင္းက ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္သြားတယ္။

ဒါေပမယ္႔ အဆံုးသတ္မွာေတာ႔ ေမာင္ေမာင္႔အၾကံ မေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါဘူး။ လူေတြက ေမာင္ေမာင္တို႔ ေမ ွ်ာ္လင္႔ထားသလို ကိုပါႀကီးကို အျပစ္ျမင္ စက္ဆုပ္မသြားဘဲ ကိုပါႀကီးဖက္ကပါေတာင္ အတင္းဝိုင္းၿပီး ကာကြယ္ၾကေသးတယ္။ ကိုပါႀကီး မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလို႔ဆိုၿပီး သူ႔လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ကိုပါႀကီး ဘက္ေတာ္သားတစ္ေယာက္က ဆြဲထိုးေသးတာ။ ေဘးလူေတြသာ ဝိုင္းမဆြဲထားရင္ အက်ယ္အက်ယ္ေတာင္ ျဖစ္ေတာ႔မလို႔။ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းတြက္ မကိုက္ေလေတာ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ပဲ ေမာင္ေမာင္ တပ္ေခါက္ ျပန္လာရတယ္။

ေမာင္ေမာင္ ျပန္ေျပာျပသမ ွ်ေတြ နားေထာင္တဲ႔ ကိုျမဝင္းက ေခါင္းႀကီး တယမ္းယမ္း။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း သိသိသာသာ ပ်က္ေနတယ္။

“ လူေသာက္ျမင္ကပ္ေအာင္ လုပ္ခိုင္းပါတယ္ဆိုကြာ။ ခုေတာ႔ မုန္းေစလိုပါတယ္ ဆိုကာမွ သူ႔ကို ပိုခ်စ္ေအာင္၊ သူ႔ဖက္ကေန မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အကာအကြယ္ေတြေပးေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သလိုေတာင္ ျဖစ္ပါၿပီကြာ။ ”

ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖြပစ္လိုက္တဲ႔ ကိုျမဝင္းေရွ႕မွာ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ပိတ္ ဆြံ႔အေနခဲ႔တယ္။ သူ႔ေစတနာက တလြဲဆံပင္ေကာင္း ျဖစ္သြားတာမို႔ အျပစ္ႀကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္ခဲ႔မိသလို ခံစားေနရတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ အစ္ကိုႀကီးရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဥာဏ္မွီသေလာက္ အစ္ကိုႀကီးအတြက္ စဥ္းစားၾကည္႔မိတာပါ ”

“ ရပါတယ္ကြာ။ မင္းအျပစ္မွာ မဟုတ္တာ။ ငါလည္း အလိုတူအလိုပါပဲေလ။ အခု မင္း အိမ္ျပန္ရင္ ျပန္ေတာ႔ေလ။ နက္ဖန္ မနက္ ဆြမ္းေလာင္း မသြားခင္ ငါ႔ဆီ ဝင္ခဲ႔ဦး။ ငါလည္း ၾကံၾကည္႔ဦးမယ္။ မင္းလည္း အၾကံေကာင္းေလး ဘာေလး ရရင္ ေျပာဦးေပါ႔။ ”

vvv

အဲဒီညက ကိုျမဝင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ညစ္ေနခဲ႔တုန္းဆိုရင္ေလ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ဝက္သားနီခ်က္ ခ်က္ထားတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း စားမဝင္ခဲ႔တဲ႔အထိ။ သူ႔ေယာက်္ားအေၾကာင္းကို ေနာေၾကေနၿပီး ျဖစ္တဲ႔ ကိုျမဝင္း မိန္းမကေတာ႔ ဘာကိုမွ အတင္းလည္း မေမးဘူး။ အတင္းလည္း မေျပာဘူး။ သူ လုပ္စရာရွိတာေလးေတြ လုပ္ၿပီး ကိုျမဝင္းကို တစ္ေယာက္တည္း ထားထားလိုက္တယ္။

ညစာစားၿပီးေတာ႔ ကိုျမဝင္းက သူတို႔အိမ္ေနာက္ဖက္မွာရွိတဲ႔ အလုပ္သမား တဲတန္းအနားမွာ ထန္းလက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ခံုႀကီးတစ္လံုးကိုခ်၊ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ၿပီး ျခဴးနဂါး ေဆးေပါ႔လိပ္ကို အားရပါးရ ထိုင္ ဖြာတယ္။ ကိုပါႀကီးကို ဘယ္လိုအျပတ္တိုက္ရင္ ေကာင္းမလဲ ေတြးရင္း ေဆးေပါ႔လိပ္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ဖြာေနတာ ေဆးလိပ္တိုေတြသာ ေျမျပင္မွာ ျပန္႔က်ဲသြားတယ္။ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ အၾကံရယ္လို႔  တစ္ခုမွ ထြက္မလာေသးဘူး။

“ အဘ အဘ. ဟိုမွာ ဟိုမွာ ၾကြက္ ၾကြက္။ ”

“ ေအး ဟုတ္သား။ ဒါေပမယ္႔ ငါတို႔တဲတန္းမွာ ၾကြက္ရွိတာ ဆန္းလို႔လားကြ။ ”

တဲတန္းထဲက စကားေျပာသံေတြကို ကိုျမဝင္း ၾကားေနရတယ္။ ေအးေအးလူလူ ေနခ်င္တာေတာင္ မေနရပါလားဆိုၿပီး ကိုျမဝင္း စုတ္သတ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ မဆူၾကနဲ႔လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာခ်င္စိတ္ကလည္း မရွိ၊ ေနရာကေနလည္း ထသြားခ်င္စိတ္က မရွိတာေၾကာင္႔ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ထိုင္ေနခဲ႔တယ္။

“ က်ဳပ္ မနက္ကမွ ၾကြက္သတ္ေဆးနဲ႔ အစာနဲ႔ ေရာၿပီး ခ်ေကၽြးထားတာ အဘရ။ ”

ၾကြက္သတ္ဖို႔ ဆိုပါလား။ ကိုျမဝင္း စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ဒါ သူ႔ဆန္စက္က အလုပ္သမား ကိုလွရီတို႔ သားအဖ စကားေျပာေနၾကတာပဲ။ ကိုလွရီ မိန္းမက မီးတြင္းမွာ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဆံုးသြားခဲ႔ေတာ႔ အဲဒီကေလးကို ကိုလွရီတစ္ေယာက္တည္းက ေမြးရတယ္။ ေကာင္ေလးက ဘယ္ေလာက္ရွိဦးမွာတုန္း။ အလြန္ဆံုးရွိ ခုႏွစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ေပါ႔။

“ မင္းဟာကလည္း ၾကြက္သတ္ေဆး ေကၽြးတယ္သာဆိုတယ္. မင္း ၾကြက္ေတြကလည္း မေသပါလားကြ.. ဟားဟား။ ”

“ အဲတာေပါ႔ အဘရ။ က်ဳပ္က အဲတာကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတာ။ ၾကြက္ေတြကဗ်ာ က်ဳပ္ေကၽြးတာက မစားဘူးဗ်။ ”

“ မင္းက ဘာနဲ႔ေကၽြးတာတုန္း ”

“ ေအာ္.. အဘကလည္း ညတုန္းကက်န္တဲ႔ ထမင္းၾကမ္းရယ္ ေၾကာင္လ ွ်ာသီးဟင္းကပ္ရယ္ကို ၾကြက္သတ္ေဆးနဲ႔ လူးၿပီး ေကၽြးတာေလဗ်ာ.. ”

“ အဟားဟား .. မင္းႏွယ္႔ အ ပါ႔ လူကေလးရာ။ ဘယ္ႏွယ္႔ သူ႕ကိုလည္း ေသေစခ်င္ေသး၊ အဆိပ္ကိုလည္း အခါးထဲမွာ ထည္႔ေကၽြးေသး။ အခါးထဲမွာ ေရာထားမွေတာ႔ အဆိပ္ရဲ႕ အနံ႔ကို သူတို႔က ခ်က္ခ်င္း သိတာေပါ႔ကြ။ ဒီမွာ တစ္ခါတည္း မွတ္ထားလိုက္။ ၾကြက္မကလို႔ ဘာအေကာင္ျဖစ္ျဖစ္.. ေထာက္ေခ်ာက္ဆင္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ေလ ဘယ္ေတာ႔မွ အခါးနဲ႔ အမ ွ်ားရဘူး။ အခ်ိဳနဲ႔ မ ွ်ားရတယ္။ ဘယ္သူမဆို အခ်ိဳၾကိဳက္ေလကြာ။ မင္း မယံုရင္ ဒီည ပ်ားရည္ထဲ ၾကြက္သတ္ေဆးေရာၿပီး နည္းနည္း ခ်ေက ၽြးထားလိုက္။ ပ်ားရည္ရဲ႕အခ်ိဳနံ႔ကေရာ အရသာေရာက ျပင္းတယ္ေလ။ အဲဒီ ခ်ိဳတဲ႔အရသာနဲ႔အနံ႕ေတြက ၾကြက္သတ္ေဆးရဲ႕ အနံ႔နဲ႔အရသာကို ဖံုးသြားေတာ႔ ၾကြက္ေတြက အဆိပ္ကို အနံ႔ မခံမိၾကေတာ႔ဘူး။ အဲဒီအခါ မင္႔ၾကြက္ေတြက ပ်ားရည္ကို ေသခ်ာေပါက္ လာစားမွာပဲ။ အဲသည္လိုမွ ေသမွာေပါ႔ကြ။ ”

သူတို႔ ေျပာသမ ွ်ကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားစြင္႔ေနတဲ႔ ကိုျမဝင္းက ကိုလွရီစကားကို တအား သေဘာက်သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အေသသတ္ခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ အခါးေကၽြးလို႔ရမွာလဲ။ အခ်ိဳနဲ႔ မ ွ်ားရမွာေပါ႔။ ဟုတ္တယ္။ ကိုျမဝင္း ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။

“ ဒီတစ္ခါေတာ႔ အပိုင္ေပါ႔ကြာ။  ”

စိတ္ထဲကေန က်ိန္းဝါးလိုက္ၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဝုန္းကနဲ ထလိုက္တယ္။ ေသာက္လက္စ ေဆးေပါ႔လိပ္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ နင္းေခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ အိမ္ဖက္ျပန္လိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္႔ကိုသြားေခၚဖို႔ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ခိုင္းလိုက္တယ္။

vvv

“ စိတ္ခ် အစ္ကိုႀကီး စိတ္ခ်။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကိုပါႀကီး ခံႏိုင္ရိုးလား။ အစ္ကုိႀကီး ေျပာတဲ႔အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ေပးမယ္။ နက္ဖန္ မနက္ဘဲ စလႈပ္ရွားလိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေကာင္ေတြကို ခုပဲသြားေျပာမယ္။ အစ္ကိုႀကီး သတင္းေကာင္းကိုသာ နားစြင္႔ေနေပေတာ႔။  ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္မွာ။ ရြာ႔ဥကၠဌေနရာက အစ္ကိုႀကီးအတြက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ”

ကိုျမဝင္းရဲ႕ အစီအစဥ္ကို နားေထာင္ၿပီး ေမာင္ေမာင္က အားတက္သေရာနဲ႔ ေထာက္ခံတာမို႔ ကိုျမဝင္း ပိုၿပီး အားရွိသြားရတယ္။  

vvv

ဆြမ္းေလာင္းပြဲက အခါတိုင္းလိုပဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ ေမာင္ေမာင္အပါအဝင္ ရြာသားတစ္အုပ္က ခ်က္ျပဳတ္ထားသမ ွ်ကို သိမ္းၾက၊ဆည္းၾကနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကတယ္။

“ ဒီေန႔ ဆြမ္းေလာင္းက အခါတိုင္းထက္ ပိုစည္သလိုပဲေနာ႔ ”

ေမာင္ေမာင္ လက္ဖဝါးခ်င္းရိုက္ၿပီး သင္ၾကားေပးထားတဲ႔အတိုင္း ေမာင္ေမာင္႔လူေတြက စတင္ လႈပ္ရွားၾကၿပီ။

“ ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ဟင္းအမယ္ေတြလည္း အခါတိုင္းထက္ စံုလည္းစံုတယ္။ ပိုလည္း ပိုတယ္။”

ေရွ႕လူ စကားကို ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အားတက္သေရာ ေထာက္ခံတယ္။

“ ျဖစ္ရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုပါႀကီးတို႔လို႔ ဘုရားဒါယိကာေတြက ကမကထ ျပဳတာကိုး ”

“ ကိုပါႀကီးက က်ဳပ္တို႔ ရြာအတြက္ မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေနရာတကာ သူမပါလို႔ကို မၿပီးပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေန႔ ဆြမ္းေလာင္းပြဲပဲ ၾကည္႔ေလ ေနာ႔။”

“ မင္းေျပာပံုကလည္းကြာ တစ္ျခားအလွဴ႕ရွင္ေတြကို မေလးစားရာေရာက္ပါၿပီ။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ သဒၶါတရားညီၾကလို႔ အခုလို လွဴႏိုင္တာေပါ႔ကြ ”

ေမာင္ေမာင္႔ လူေတြက ကိုပါႀကီး ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ပိုပိုသာသာေလး ေျပာလိုက္ေတာ႔ ရြာသားတစ္ေယာက္က သိပ္သေဘာမေတြ႕သလိုနဲ႔ ဝင္ေထာက္တယ္။ ေမာင္ေမာင္တို႔ ဆင္တဲ႔ အကြက္ထဲ ဝင္လာခဲ႔ၿပီ။

“ ဟုတ္ပါတယ္။ လူညီလို႔ ဆိုတာ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကိုပါႀကီးတို႔ကို ဘုရားဒါယိကာႀကီးေတြက ဦးစီးၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္မွေတာ႔ လူေတြက သဒၶါတရားေတြ ပိုထက္လာတာေပါ႔လို႔ ”

“ ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ။ ထားလိုက္ပါေတာ႔ကြာ။ တျခားအလွဴ႕ရွင္ေတြ ၾကားရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကပါဦးမယ္ ”

 “ က်ဳပ္ေတာ႔ ရွင္တစ္ရာ ရွင္ျပဳပြဲကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေမ႔မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ျမင္ခဲ႔ဖူးသမ ွ်မွာေတာ႔ အႀကီးက်ယ္ဆံုးနဲ႔ အခမ္းနားဆံုးပဲ။ ဝိသာခါတို႔ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးတို႔ လုပ္တဲ႔ အလွဴႀကီးေတြလိုမ်ိဳး ေနမွာေနာ႔ ”

“ ဟုတ္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္သားေတာင္ ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ဘာသာက်ဳပ္ဆုိ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာေတာင္ ရွင္ျပဳႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ရယ္ ကိုပါႀကီး ေက်းဇူးေၾကာင္႔သာေပါ႔ ”

“ အတူတူပါပဲ ကိုယ္႔လူရာ။ က်ဳပ္တို႔ေတြေရာပါပဲ။”

“ က်ဳပ္တို႔ရြာသားေတြ မေၾကႏိုင္တဲ႔ ဖခင္တာဝန္ကို ကိုပါႀကီးက ထမ္းေဆာင္ေပးသြားတာပဲဗ်။ ရွိခိုးၿပီးေတာင္ ဦးခ်သင္႔ပါတယ္ ”

အခုပဲ ထိုင္ကန္ေတာ႔ ေတာ႔မလိုလိုနဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။

“ မင္း ေျပာပံုႀကီးကလည္းကြာ ”

ကိုပါႀကီး ေက်းဇူးေၾကာင္႔သာေပါ႔လို႔ ေျပာတဲ႔ ရြာသားက မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္သြားတယ္။

“ က်ဳပ္ေျပာတာ မွားလို႔လားဗ်။ ကိုပါႀကီး ေက်းဇူးေၾကာင္႔ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕သားေတြ ရွင္ျပဳခြင္႔ ရတာပဲေလ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘာသာဆို သူတို႔ေတြ ပဥၹင္းခံမယ္႔ အရြယ္ထိေတာင္ ရွင္ျပဳႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ”

“ ေအး။ ဒါေပမယ္႔ မင္းေျပာစရာ မလိုဘူး။ ငါတို႔ ေက်းဇူးရွင္အေၾကာင္း ငါတို႔ သိပါ႔ ”

“ သိတယ္ ဆိုရင္လည္း  ဒီေန႔ ဆြမ္းေလာင္းစည္ကားတာဟာ ကိုပါႀကီးက ဦးစီးေဆာင္ရြက္တာမို႔ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ သေဘာမတူၾကတာ ဘာသေဘာလဲ ”

“ သေဘာမတူတာ မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ တျခားအလွဴရွင္ေတြလည္း ရွိေနေသးတာကို။ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းခ်ည္း ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ အဲသေဘာကိုေျပာတာ ”

ဘာမွဝင္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတဲ႔ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဝင္ရွင္းတယ္။

“ လူေတြ လူေတြ တယ္ခက္သကိုး။ ကိုယ္႔ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးရွင္မွန္း မသိၾကဘူး ”

ေမာင္ေမာင္႔လူက သက္ျပင္းဖြဖြခ်ၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

“ ေဟ႔ေကာင္.. မင္းဘာစကားေျပာတာလဲကြ ”

ေမာင္ေမာင္႔ လူေတြရဲ႕ စကားတိုက္စစ္မွာ ရြာသားေတြရဲ႕ေသြး ဆူပြက္စျပဳလာၾကၿပီ။

“ဟိုတစ္ေန႔က ကိုပါႀကီး ေျပာေနတာတစ္ခုကို က်ဳပ္ၾကားလိုက္ေသးတယ္။ ဒီရြာသားေတြ အခုလို အဆင္ေျပေနၾကတာ သူ႔ေက်းဇူးေၾကာင္႔မို႔လို႔တဲ႔။ လူတိုင္းလည္း သူ႔ေၾကြးကင္းၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ရွင္တစ္ရာရွင္ျပဳပြဲလည္း သူလုပ္ေပးထားတယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ရြာကလူေတြက သူဘာလုပ္လုပ္ ေထာက္ခံၾကရမွာပဲ။ သေဘာတူရမွာပဲတဲ႔။သူ ရြာဥကၠဌလုပ္မွာကိုလည္း လူတိုင္းက သူ႔ကိုပဲ မဲေပးၾကရမွာတဲ႔။ မဟုတ္ရင္ ေက်းဇူးမသိတတ္လို႔ပဲတဲ႔ ”

တိုက္ပြဲက နည္းနည္းျပင္းထန္လာၿပီ

“ ဘာ.. သူက အဲလိုေျပာတယ္ ဟုတ္လား ”

“ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူေျပာတာလည္း မမွားပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ပဲဟာ။ ”

“ ဒါေတြတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ရြာ လ ွ်ပ္စစ္မီးရတာလဲ ကိုပါႀကီးေၾကာင္႔ပဲကို။ သူ႔ေက်းဇူးေတြက ဒီရြာေပၚမွာ အမ်ားႀကီး။ ”

ပ်ားရည္ခတ္ထားတဲ႔ အဆိပ္ေတြက ရြာသားေတြဆီ တစ္စက္ၿပီး တစ္စက္။

“ ဟိတ္ ..  ဒါေတာ႔ နည္းနည္းမ်ားသြားၿပီ။ ရြာမွာ မီးရတာေတာ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေၾကာင္႔ပါကြာ ”

အဆိပ္ကို အဆိပ္မွန္း မသိၾကေတာ႔တဲ႔ ရြာသားေတြက အငမ္းမရ လ်က္ေနၾကၿပီ။

“ ဘယ္ကလာ ဆရာေတာ္ေၾကာင္႔ ဟုတ္ရမွာလဲ။ ဆရာေတာ္ေၾကာင္႔သာဆိုရင္ မီးက ဟိုးကတည္းက ရ ရမွာေပါ႔လို႔။ ခုက ရွင္ျပဳပြဲၿပီးေနာက္မွာမွ ရတာႀကီးကို။ ဒါ ကိုပါႀကီးေၾကာင္႔မွ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူေၾကာင္႔ျဖစ္ရမွာတုန္း။ ”

“ မင္းက ဆရာေတာ္ထက္ကို ပါႀကီးက ရြာအတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ေက်းဇူးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ေနတာလား။ ”

“ ငါက သူမ်ား ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ႔တတ္တယ္။ ဆင္ျခင္တတ္တယ္။ အခြင္႔သာရင္ ဆပ္ခ်င္တယ္။ အဲ.. ဘယ္သူ႔ကိုျဖစ္ျဖစ္ ဆရာေတာ္နဲ႔ေတာ႔ လာမယွဥ္နဲ႔။ လံုးဝပဲ။ ”

“ ဒါေတြေၾကာင္႔လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ေတြက ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးရွင္မွန္း မသိၾကဘူးလို႔ ကိုပါႀကီးက ေျပာတာေနမွာ ”

“ ဘာကြ ”

“ ဟုတ္တယ္။ ကိုပါႀကီးက “ အခုဆို ရြာမွာ သူက သိပ္ၿပီး အေရးပါတဲ႔ လူျဖစ္လာၿပီ ” တဲ႔။ “ ရြာသားေတြကိုလည္း သူၿပီးတယ္ ” တဲ႔။ “ ရြာဥကၠဌလည္း သူပဲ ျဖစ္ရမွာ ” တဲ႔။ “ သူ ဥကၠဌျဖစ္ရင္လည္း ရြာကို ဒီထက္သာယာေအာင္ လုပ္ေပးဦးမွာ ” တဲ႔ ”

“ ေအာ.. ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမို႔ ငါတို႔က သူ႔အေပၚ ရိုေသတာကို သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္ၿပီး အေရးပါတယ္ ထင္ေနတာတဲ႔လား။ ”

“ ေအးေလ..ငါတို႔ေတြက သူ႔ေက်းဇူးမကင္းတာနဲ႔ပဲ သူေျပာသမ ွ် ၿပီးရေတာ႔မယ္တဲ႔လား ”

“ ေတာက္.. ပါႀကီးေတာ႔ကြာ။ ဒင္းက ဆရာေတာ္ကိုေတာင္ ယွဥ္ခ်င္ေနၿပီကိုး။ ”

ပ်ားရည္ဟာ အဆိပ္ရဲ႕အနံ႔နဲ႔ အရသာကိုေရာ လံုျခံဳစြာ ဖံုးလႊမ္းထားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

“ စိတ္ေလ်ာ႔ပါ။ စိတ္ေလ်ာ႔ပါဗ်ာ။ ကိုယ္႔ေက်းဇူးရွင္ကို အဲလိုမေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ ”

ပြဲက ေကာင္းသထက္ ေကာင္းလာပါၿပီ။ ေမာင္ေမာင္ဆင္ထားတဲ႔ အကြက္ေတြထဲ တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ကြက္တိ ဝင္လာခဲ႔တယ္။

“ သားတစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳေပးထားတာနဲ႔ပဲ သူေျပာသမ ွ် ၿပီးမယ္႔ထဲမွာေတာ႔ ငါမပါဘူးေဟ႔ ”

“ ငါေကာပဲ ”

“ ရြာ လ ွ်ပ္စစ္မီးရတာကို သူ႔ေၾကာင္႔လို႔ ေျပာတာ ငါေတာ႔ လံုးလံုး မေက်နပ္ဘူး။ ဒါ ဆရာေတာ္နဲ႔ပါ ေျခရာခ်င္းတိုင္းတာ။ သူ လုပ္ေပးတာဆိုလို႔ ၿမိဳ႕ကေန ဆရာေတာ္ကို လာဖူးတဲ႔ လ ွ်ပ္စစ္ရံုးက လူေတြကို ဧည္႔ခံေကၽြးေမြးတာပဲ ရွိတာကို။ ”

“ ပါႀကီး ပါႀကီး .. သူ႔ကိုသူ ဘာထင္ေနလဲ မသိဘူး။ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္ေနတဲ႔ေကာင္။ လုပ္ေပးတာကနည္းနည္း။ အမွတ္ဝင္ယူခ်င္တာက မ်ားမ်ား။ ငါတို႔သားေတြကို လွဴတာလဲ ေစတနာရွိလို႔ထက္ သူလွဴႏိုင္တန္းႏိုင္မွန္း လူသိေစခ်င္ မ်ားမ်ားပဲေနမွာပါ ”

“ အင္းေလ ဟုတ္ပ ”

“ … ”

“ … ”

“ … ”

vvv

ဆြမ္းေလာင္းပြဲ အၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာမွာ ဥကၠဌေနရာအတြက္ မဲေပးေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။

ကိုျမဝင္းရဲ႕ အၾကံ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါတယ္။ ကိုပါႀကီးထက္ မဲေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ ပိုရၿပီး ရြာဥကၠဌေနရာကို ရရွိသြားခဲ႔တယ္။ ရြာသားေတြက ကိုပါႀကီးကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံၾကေတာ႔တာကုိလည္း ကိုျမဝင္း သတိထားမိတယ္။ ကိုပါႀကီးကေတာ႔ အျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို မယံုၾကည္ႏိုင္ဘဲ အံ႔ၾသေနဟန္နဲ႔။

ပူပူေႏြးေႏြး ရြာ႔ဥကၠဌအျဖစ္ ကိုေမာင္ညြန္႕၊ ကိုပါႀကီးတို႔ေရွ႕ ျဖတ္ေလ ွ်ာက္လာခဲ႔ရတာ တယ္ အရသာရွိတာပဲ လို႔ ကိုျမဝင္း ခံစားရတယ္။ အိမ္ကိုသာ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ ေျမႀကီး ထိမွထိလိုက္ရဲ႕လားေတာင္ မသိေတာ႔။  အိမ္ေရာက္ေတာ႔ သူ႔မိန္းမကို ၿပံဳးၿပီး လက္မႀကီး ေထာင္ျပတယ္။ ကိုျမဝင္းမိန္းမက ကိုျမဝင္းကိုၾကည္႔ၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး။

vvv

“ ေအာ္.. လူေတြ လူေတြ.. သူတို႔ ၾကည္ညိဳတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရင္ ဝိုင္းၿပီး နာလိုက္ၾကတာ။ မခံခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္လိုက္ၾကတာ။ ေဟာ.. အဲသည္လူ ေကာင္းေၾကာင္းေတြလည္း ပိုပိုသာသာ ဖိေျပာလိုက္ေရာ အဲသည္ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ေလ ွ်ာခ်ၾကျပန္ေရာ။ ေခ်ပၾကျပန္ေရာ။ အျမင္ကတ္ၾကျပန္ေရာ။ လူေတြရဲ႕ စိတ္က တယ္ဆန္းၾကယ္တာပဲ ”

နဖူးေပၚ လက္တင္ရင္း အိပ္ရာထက္မွာ ကိုျမဝင္း ေတြးေနမိတယ္။

vvv

အဲဒီညက ကိုျမဝင္း အိပ္မက္မက္တယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာေလ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ႔ ပ်ားရည္ကို အငမ္းမရစားၿပီး ၾကြက္ေတြ အတံုးအရံုး ေသၾကတယ္။ ကိုလွရီသားကေတာ႔ ၾကြက္ေသေတြ ၾကည္႔ၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလို႔ ။ ကိုလွရီကေတာ႔ အဘ မေျပာဘူးလား လူကေလးရဲ႕ ဆိုတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ သူ႔သားကုိ ၾကည္႔ေနေလရဲ႕။

ေလးစားစြာျဖင္႔

ျမတ္ပန္းႏြယ္

(ပန္းခ်ီ - ေယာက္်ားသံုးေယာက္ by ျမတ္ပန္းႏြယ္)