တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ဇာတ္လမ္းေလး ၿပီးဆံုးသြားခဲ႔တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း မေန႔တစ္ေန႔ကလို ခံစားလို႔ ရေနေသးတာ ဘာေၾကာင္႔မ်ားပါလဲ။ မေခၚဘဲေရာက္လာခဲ႔ၿပီး မႏွင္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားခဲ႔သည္႔ သက္ဆိုင္သူကေတာ႔ ေဟာသည္ကၽြန္းႏိုင္ငံေလး၊ ပန္းျခံေဘးက တိုက္ခန္းေလး နဲ႔ သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္တည္႔တည္႔မွ ျမင္ေနရသည္႔ Braddell Roadဆိုသည္႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးအပါအဝင္ ကၽြန္မကိုပါ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ရွိပါေစေတာ႔.. သူေတာင္ ေမ႔ရက္ႏိုင္ေသးတာပဲ၊ ငါက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သတိေတြရေနရမွာလဲ၊ ေအာက္႔ေမ႔ေနရမွာလဲ လို႔ ကၽြန္မ မကပ္တြက္ရက္ပါ။ ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္႔အရာမွာ မာနႏွင္႔ယွဥ္တြဲသည္႔ အေတြးေတြ မရွိေကာင္းဘူး မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္ျခင္းတြင္ အေရးႀကီးဆံုး အရာတစ္ခုမွာ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ကို သစၥာရွိျခင္းဟု ကၽြန္မကေတာ႔ ထင္သည္။
