“ခ်စ္ျခင္းတြင္ ႏိုင္သူသာရံႈးစၿမဲ”

၁။

ဇာ ရည္းစားထားေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ၾကည္႔စမ္းပါဦး။ လုပ္ျပေနလိုက္ၾကတာ။ မဲ႔တဲ႔သူကမဲ႔။ ရြဲ႕တဲ႔သူကရြဲ႕။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုး ခါျပသူက ခါျပ။ ေခါင္းယမ္းတဲ႔သူကယမ္း။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မခံခ်င္စရာေကာင္းလိုက္လဲ။ အင္းေပါ႔ေလ။ သူတို႔ေတြက မယံုၾကဘူးေပါ႔။

“အံမေလး ဇာ နင္ေလာက္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို စေနာက္ရမလဲလို႔ အၿမဲတမ္း စဥ္းစားေနတဲ႔သူကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္မွာတုန္းဟယ္။”

“အင္းေလ.. ရုပ္ေလးကျဖင္႔ ခ်စ္စရာေလး။ သနားကမားေလး။ ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္တာလည္း သူ႔ျပင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး။ ရုပ္ေလးနဲ႔ေတာင္ မလိုက္ဘူး။ သင္တန္းမွာ နင္႔ကို လက္လန္လြန္းလို႔ကို ဘယ္သူကမွ မႀကိဳက္ရဲပါဘူးဟယ္။”

“ေတာ္တန္တိတ္… နင္တို႔ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ထားလိုက္ၾကစမ္း။ ငါ စရေနာက္ရတာ ဝါသနာပါတာကို နင္တို႔ေတြ သိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခု နင္တို႔ေတြ တစ္ေကာင္ကိုမွ ငါ စလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ ငါ ပ်င္းတယ္။ ပ်င္းတယ္။ ပ်င္းတယ္ဟ။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ ရည္းစားထားမယ္။ ရွင္းၿပီလား။”

“စ စရာ ကုန္သြားလို႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ထြင္ျပန္ၿပီလား သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္။ ေမာေနမယ္။ လာလာ။ ေရေသာက္။ ငါတို႔ကေတာ႔ မယံုတာ မယံုတာပဲ။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ”

သူတို႔ေတြကို ျပန္ရွင္းျပရမွာ ေမာလြန္းလို႔ ဇာ လက္ေလ်ာ႔လိုက္တယ္။ ေနႏွင္႔ဦးေပါ႔။ ဒင္းတို႔ေတြ ဇာ႔အေၾကာင္း သိရေစ႔မယ္။ ေနာက္ရက္မွ ကိုမ်ိဳးကို သူတို႔ဆီ ေခၚလာျပလိုက္ဦးမယ္။ စိတ္ထဲကမွာ ဒင္းတို႔ကို မေက်နပ္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလေလး အတည္ေျပာပါတယ္။ ယံုလိုက္ၾကမယ္ မရွိဘူး။ ဝိုင္းဟားၾကတယ္။ ဒါဟာ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အႏိုင္က်င္႔တာပဲ။ ဟင္း။ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ကို ေပးေတြ႕ပစ္လိုက္ဦးမယ္။

၂။

ေနာက္ရက္ ဇာက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုမ်ိဳးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုမ်ိဳးကို သနားစရာေလးတစ္ေယာက္လို တမင္ဟန္လုပ္ၿပီး ဝိုင္းၾကည္႔ေနၾကသတဲ႔။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္လဲ။ ၿပီးေတာ႔ စကားေတြနဲ႔လည္း ခၽြန္္တြန္းတြန္းေသးတယ္။

“အစ္ကိုရယ္. သူ႔အေၾကာင္းကို ေသခ်ာမွ သိရဲ႕လား။ သင္တန္းမွာေတာ႔ သူ႔ကို လူတိုင္းက လက္လန္တာ။”

“ဇာက စၿပီး ရည္းစားစာေပးတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။”

“အစ္ကို႔ကို သူက ခ်စ္လို႔မဟုတ္ဘူး သိလား၊ ၾကပ္ဖို႔ ျပန္ႀကိဳက္တာတဲ႔။ အစ္ကိုေတာ႔ ဇာ႔လက္ခ်က္မိေတာ႔မွာ အေသခ်ာပဲ။”

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေနေအာင္ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ ဇာ စိတ္တိုလိုက္တာေလ။ ကိုမ်ိဳးကေတာ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ မပ်က္ဘူး။ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲ။

၃။

ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔ထက္လည္း ငါးႏွစ္ႀကီးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက သူ႔ေဖေဖရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္။ တည္ၿငိမ္ရင္႔က်က္ဟန္ရွိတဲ႔၊ စိတ္ရွည္ၿပီး သေဘာထားႀကီးဟန္ရွိတဲ႔၊ ရုပ္ရည္လည္း သန္႔ျပန္႔တဲ႔ ကိုမ်ိဳးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း မဆိုးဘူးလို႔ ဇာ ေတြးခဲ႔မိတယ္။ အဲတာေၾကာင္႔လည္း ကိုမ်ိဳးကို ဇာ လက္ခံလိုက္တာေပါ႔။ ကိုမ်ိဳးကေတာ႔ ဘာကိုၾကည္႔ၿပီး ဇာ႔ကို သေဘာက်တာလဲေတာ႔ မသိဘူး။ လူႀကီးမိဘခ်င္း သေဘာတူလို႔ ဇာတို႔ႏွစ္ေယာက္ နီးစပ္ရတယ္ဆိုေပမယ္႔ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ ညီမေလးတစ္ေယာက္လို သည္းခံခြင္႔လႊတ္ၿပီး ခ်စ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ဇာ႔ကိုခ်စ္တယ္။ အဲတာကို ဇာ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ခံစားၿပီး သိေနတယ္။

ဇာဘယ္ေလာက္ စစ ေနာက္ေနာက္ ကိုမ်ိဳးက သည္းခံတယ္။ ဇာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဗရုတ္က်က် ကိုမ်ိဳးက အျပစ္မေျပာဘူး။

ဟိုးတစ္ခါတုန္းက မနက္ေစာေစာစီးစီး ကိုမ်ိဳးဆီကို ဇာ ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။

“ကိုမ်ိဳးေရ.. ခုတေလာေလ ဇာ႔စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ကံမ်ား ညံ႔ေနသလား မသိဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပသလိုႀကီး ခံစားေနရတယ္။ အဲတာေလ ဇာ ဒီေန႔ ဥပုသ္ေစာင္႔မို႔။ ကိုမ်ိဳးပါ ဇာနဲ႔အတူတူ ဥပုသ္လိုက္ေစာင္႔ပါလားဟင္”

တမင္လုပ္ယူထားတဲ႔ ေညွာင္နာနာ အသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

“ေစာင္႔မွာပါ ဇာေလးရဲ႕။ ကိုမ်ိဳးတို႔ အတူတူ ဥပုသ္ေစာင္႔ၾကမယ္ေနာ္။ ဒါထက္ ဘုရားေကာ သြားခ်င္ေသးလား။ ကုမၸဏီမသြားခင္ လာေခၚရဦးမလား။”

“ရတယ္ ရတယ္။ လာမေခၚနဲ႔။ ဘုရားမသြားေတာ႔ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ သီလယူလိုက္ေတာ႔မယ္။”

“အင္းပါ။ ဒါဆိုလည္း လာမေခၚေတာ႔ဘူးေနာ္။ ဇာေလးသာ ကံညံ႔ေနလား ဘာလား ေလ ွ်ာက္မေတြးနဲ႔။ ဟုတ္ၿပီလား။”

“ဘာလဲ.. ကိုမ်ိဳးက ဥပုသ္အတူတူ မေစာင္႔ခ်င္တာလား။ လူကို မယံုတာလား”

“မဟုတ္တာ ဇာေလးရဲ႕။ ကိုမ်ိဳးက ဥပုသ္လိုက္ေစာင္႔မွာပါ။ ဇာေလးကို စိတ္မပင္ပန္းေစခ်င္တာ၊ ဒါေၾကာင္႔ ဟိုဟိုသည္သည္ေတြ ေတြးမေနနဲ႔လို႔ ေျပာတာ။ ဟုတ္ၿပီလား”

ကိုမ်ိဳးနဲ႔လည္း ဖုန္းေျပာၿပီးေရာ ဇာက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်ိန္းတယ္။ တေနကုန္ ေရွာ႔ပင္းထြက္တယ္။ မုန္႔ေတြ ေလ ွ်ာက္စားတယ္။ ညေနေစာင္းေတာ႔မွ အိမ္ျပန္တယ္။ အိမ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာ တေနကုန္ လည္ပတ္၊ စားေသာက္ေနတဲ႔ ပံုေတြကို ေဖ႔ဘြတ္ေပၚမွာ တင္ၿပီး ကိုမ်ိဳးကို Tagလိုက္တယ္။ Tagၿပီး မၾကာပါဘူး၊ ကိုမ်ိဳးက ဖုန္းေခၚလာတယ္။

“ဇာေလးရယ္”

“ဟဲဟဲဟဲ”

“ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲဟင္”

“ဟဲဟဲ.. ဓါတ္ပံုေတြထဲက အတိုင္းပဲေလ”

“ေၾသာ္.. ဇာဇာ.. ဇာဇာ”

“ဘာလဲ.. ကိုမ်ိဳးက စိတ္ဆိုးခ်င္တာလား။ ဒီက သူ ကုသိုလ္ရပါေစေတာ႔ဆိုၿပီး သြယ္ဝိုက္တဲ႔ နည္းနဲ႔ ဥပုသ္ေစာင္႔ခုိင္းရတာကို။ ကိုမ်ိဳး တေန႔ တေန႔ စီးပြားေရးေတြေနာက္ပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနတာ ျဗဳန္းကနဲ ေသသြားရင္ ငရဲတန္းဆင္းရမွာ သိေနလို႔ ေစတနာနဲ႔ ခိုင္းတာ သိၿပီလား”

“ဟုတ္ပါၿပီ ဇာဇာရယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဘာေျပာေနလို႔လဲ”

“ဇာဇာ.. ဇာဇာ နဲ႔ လာေခၚေနတာကိုး”

“အင္းပါ ဇာေလးရယ္။ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ ကိုမ်ိဳးက ဇာေလးေၾကာင္႔ ဥပုသ္ရသြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ဇာေလးကို ကိုမ်ိဳးက အမ ွ်ေဝတယ္ေနာ္။ ဇာေလးက သာဓုေခၚရမယ္။ အမ ွ် အမ ွ် အမ ွ်”

ဇာ႔မွာ ေအာင္႔သက္သက္ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ႔ရဖူးတယ္။

၄။

တစ္ခါတုန္းကက်ေတာ႔ ဟင္းခ်က္ေကၽြးပါရေစဆိုၿပီး ဟင္းေတြတစ္ခြက္မွ စားမျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လိုက္တယ္။ ၾကက္သားဟင္းထဲကို ဆားေတြ အဆုပ္လိုက္ထည္႔တယ္။ ငါးဟင္းက်ေတာ႔ ငါးကို အေၾကးခြံမခၽြတ္ဘဲ ခ်က္တယ္။ ဟင္းရည္ထဲကို ရွာလရည္ ပုလင္းတစ္ဝက္က်ိဳးေအာင္ ထည္႔တယ္။ ငရုတ္သီးစိမ္းေတြေထာင္းၿပီး မရမ္းသီးေထာင္းလို႔ ညာတယ္။ အခ်ိဳပြဲအတြက္ ပန္းသီးေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြကို အတုေတြဝယ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲမွာ အလံုးလိုက္ ခပ္တည္တည္ ထည္႔ထားတယ္။   ကိုမ်ိဳးကေတာ႔ ပြၿပီ၊ မုဆိတ္ပ်ားစြဲၿပီ၊ ဇာခ်က္ေကၽြးတာကို ငါေတာ႔ စားရခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ႔ ပံုစံႀကီးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာတယ္။ ကိုမ်ိဳး ကံဆုိးရမယ္႔ကံဖန္လာတာက ေဖေဖေကာ ေမေမပါ အဲသည္ေန႔က သူတို႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆိုင္ဖြင္႔ပြဲကို သြားေနၾကလို႔ပဲ။ ေဖေဖတို႔ အလစ္မို႔ ဇာတစ္ေယာက္တည္း ထင္တိုင္းႀကဲထားတာေပါ႔။

“စား.. ကိုမ်ိဳး.. စား။ ဒါက ၾကက္သားဆီျပန္”

ၾကက္သားတစ္တံုးကို ကိုမ်ိဳးထမင္းပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည္႔ေပးလိုက္တယ္။

“ဇာေလးလည္း စားေလ”

“ဟင္႔အင္း.. ဇာက မနက္စာကို ေစာေစာေလးကမွ စားထားတာ။ ဗိုက္ျပည္႔ေနေသးတယ္။ ဒါေတြ အကုန္လံုးက ကိုမ်ိဳးကို စားေစခ်င္လို႔ ဇာ ကိုယ္တိုင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မီးဖိုထဲဝင္ၿပီး ခ်က္ထားတာ သိလား။ စားေနာ္ ကိုမ်ိဳး။ အားပါးတရ စား။ ကိုမ်ိဳးစားတာကို ဇာက ထိုင္ၾကည္႔ခ်င္တာ”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဇာက ငါးဟင္းတစ္တံုးလည္း ခပ္ထည္႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ကိုမ်ိဳးက ၾကက္သားကို ခက္ရင္းနဲ႔ ထိုးဖဲ႔လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ အသာထည္႔လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ကိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာက မဲ႔ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟင္းရည္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းၿပီး ဟင္းရည္တစ္ဇြန္းကို ခပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ျပဴးထြက္သြားတယ္။ ဇာက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကိုမ်ိဳးကို မ်က္လံုးအဝိုင္းသားေလးနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက မ်က္ခံုးကို ပင္႔ၿပီး ၿပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါးကို ဖဲ႔လိုက္တယ္။ ငါးကို ဖဲ႔ရံုပဲဖဲ႔ၿပီး မစားေတာ႔ဘဲ ေဘးကို အသာေလးတြန္းတာ ဇာသတိထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငရုတ္သီးေထာင္းတစ္ဇြန္းကို သူ႔ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည္႔လိုက္တယ္။

“အဲတာ မရမ္းသီးေထာင္းေလ။ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေထာင္းထားတာ။ ဆိမ္႔ေနတာပဲ။ မစပ္ဘူးသိလား။”

ကိုမ်ိဳးက သတိထားၿပီး ငရုတ္သီးေထာင္းနည္းနည္းကို ထမင္းနဲ႔ျမွဳပ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ ထည္႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အၿပံဳးမပ်က္ ဝါးေနတယ္။

“စားမေကာင္းရင္ အျပစ္မတင္ရဘူးေနာ္။ ဇာက တစ္ခါမွ ဟင္းခ်က္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး”

ဇာက ခပ္ခၽြဲခၽြဲနဲ႔ လုပ္ၿပီး ေျပာေတာ႔ ကိုမ်ိဳးက ေခါင္းကို အသာညိတ္ၿပီး ၿပံဳးျပတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါးကို တစ္ဖဲ႔ဖဲ႔ၿပီး စားလိုက္တယ္။ အဲသည္ေနာက္ ၾကက္သားတစ္ဖဲ႔ အဲသည္ေနာက္ ဟင္းရည္တစ္ဇြန္း။ ၿပီးေတာ႔ ငရုတ္သီးေထာင္း။ တစ္ဇြန္းၿပီး တစ္ဇြန္းကို မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဘဲ စားျပေလေတာ႔ ဇာ႔မွာ ေနရထိုင္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လို႔လာေတာ႔တယ္။

“ကိုမ်ိဳး.. ဘာလို႔ အဲေလာက္ စားေနတာလဲ”

“ဟင္.. ဇာေလးက ကိုမ်ိဳးကို စားေစခ်င္လို႔ ေစတနာနဲ႔ ခ်က္ေကၽြးတာပဲ။ စားရမွာေပါ႔။”

“မဟုတ္ဘူးေလ။ ဇာက ကိုမ်ိဳးကို စခ်င္လို႔ တမင္သက္သက္ စားမျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ထားတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ ကိုမ်ိဳးက စားေနတယ္။”

“ဟုတ္လား.. ကိုယ္ မသိဘူး ဇာေလး”

“ကိုမ်ိဳးကလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔။”

“တကယ္ မသိတာပါဗ်ာ”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ဇြန္း ထပ္စားတယ္။

“ခုသိလိုက္ေတာ႔။ မစားပါနဲ႔ေတာ႔”

“ေဟာဗ်ာ.. အစကေတာ႔ ကိုမ်ိဳး ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားျပတာ ၾကည္႔ခ်င္လို႔ပါဆို”

“ေစာေစာတုန္းက ဟုတ္တယ္။ အခု မဟုတ္ဘူး။”

“မရဘူး။ စားမွာပဲ။”

“မစားပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုမ်ိဳးရယ္”

“မရဘူး။ စားမွာပဲ။”

ကုိမ်ိဳးက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဟင္းရည္တစ္ဇြန္း ခပ္ေသာက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ဇာက ဟင္းရည္ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ ကိုမ်ိဳးလက္ကို အတင္းလွမ္းဆြဲထားရတယ္။

ကိုမ်ိဳးနဲ႔က အၿမဲတမ္း အဲဒီတိုင္းပဲ။ ဒီက သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး ရံႈ႕မဲ႔ေနတာကို ၾကည္႔ၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး ဟားခ်င္တယ္။ သူက အခုလို အတည္ေပါက္ ျပန္ၿပီးတုန္႔ျပန္ေတာ႔ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္တဲ႔ အျပင္ ဇာကပါ အဲဒီဟင္းေတြကို ဆက္မစားဖို႔ အတင္းေတာင္းပန္ေနရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဝမ္းပိတ္ေဆးေတြလည္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ အတင္း တိုက္လိုက္ရေသးတယ္။

၅။

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ရက္ သင္တန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ႔ သူတို႔ေတြက ေခါင္းေတြခါယမ္းလို႔။

“ဇာဇာ.. ဇာဇာ.. နင္ဟာေလ. ဟို က်ားစားခံရတဲ႔ ေကာင္ေလး ျဖစ္ေတာ႔မွာ။ သိလား။ ဟိုပံုျပင္ေလးေလ။ အဟမ္း အဟမ္း .. တစ္ခါတုန္းကေပါ႔ ..”

“ေတာ္ ဆက္မေျပာနဲ႔။ ငါ သိတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက တအားအစေနာက္သန္တယ္။ ေတာထဲမွာ ထင္းေခြသြားၿပီဆိုရင္.. က်ား က်ား တို႔ က်ားကိုက္ၿပီ က်ားကိုက္ၿပီတို႔ ခဏခဏ ေအာ္စတယ္။ ေနာက္ သူ ခဏခဏ စလြန္းလို႔ သူေအာ္ရင္ ဘယ္သူကမွ လာမၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ အဲ အဆံုးသတ္မွာေတာ႔ တကယ္က်ားကိုက္ခံရၿပီး ေသသြားေလသတည္း။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ ဟြန္း.. အဲဒီပံုျပင္ကို ငါ သိပါတယ္။ ၾကားရတာမ်ားလြန္းလို႔ ဖန္တရာေတေနၿပီ။”

“ေအး.. သိတယ္ဆိုရင္လည္း နင္႔အခ်ိဳးေတြ ျပင္ပါလားဟယ္။”

“အင္းေလဟာ.. ကိုမ်ိဳးက နင္႔ကို ခ်စ္လို႔ သည္းခံတာေပါ႔ဟ။ နင္တို႔ေတြ ရည္းစာျဖစ္စကလည္း ယၾတာေခ်ရမွာမို႔ဆိုၿပီး ကိုမ်ိဳးကို သူဝတ္ေလ႔ဝတ္ထမရွိတဲ႔ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား လူငယ္ဒီဇိုင္းေတြ ဆင္၊ ဟိုတန္းလန္း ဒီတန္းလန္း ခ်ိန္းႀကိဳးေတြ တပ္ေပးၿပီး ဘုရားတက္ခိုင္းေသးတယ္ဆို.. နင္နဲ႔ေတာ႔ သိပ္ခက္တာပဲ”

“ကိုမ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္သေဘာထားႀကီးလို႔ေနာ။ မဟုတ္ရင္ နင္မလြယ္ဘူး သိလား မိဇာ။ ”

“ေတာ္ပါေတာ႔ဟာ။ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္။ စေနာက္တယ္ဆိုတာ ဟားခ်င္လို႔၊ ရယ္ခ်င္လို႔။ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔။ အခုဟာက ငါ႔မွာ ဟားရယ္ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ ကၽြတ္ဆင္ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္ပ်က္ေနတာ။ နင္နင္တို႔ တိတ္တိတ္ေနၾက။”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဇာက သူ႔ေမးေစ႔ကို လက္နဲ႔ပြတ္ၿပီး ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြ ထုတ္ေနတယ္။ တေအာင္႔ေလာက္လည္း ၾကာေရာ.. “ဟာ ဟုတ္ၿပီ.. ဟဲဟဲ.. ငါ႔ႏွယ္ေနာ္.. ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေစာေစာစီးစီး မစဥ္းစားမိတာပါလိမ္႔” ဆိုၿပီး မေျပာမဆိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထားၿပီး ထထြက္သြားတယ္။

၆။

“ကိုမ်ိဳး.. ဇာေလ”

“အင္း.. ဇာေလး။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။ အသံလည္း မေကာင္းပါလား။ ေျပာ”

“ဇာေလ သင္တန္းကဆင္းေတာ႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရုပ္ရွင္သြားၾကည္႔တာလည္း မလိုက္ခ်င္ေတာ႔၊ အိမ္ျပန္ရမွာလည္း ပ်င္းေနေသးတာနဲ႔ေလ..”

“အင္း.. အဲဒီေတာ႔”

“ဇာ.. တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးလူလူ ေကာ္ဖီလာေသာက္ေနတာ။ ကန္ေတာ္ႀကီးက Signature မွာ။”

“အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“အဲဒီေတာ႔ေလ။ ဟဲ.. ဟိုဟာ။ ဟိုဟာျဖစ္လို႔.. အဟဲ”

“ဟင္.. ဘယ္ဟာလဲ”

“ဟာ ကိုမ်ိဳးကလည္း ဟိုဟာေလ။ မိန္းကေလးေတြ တစ္လတစ္ခါေလ.. ”

“ဟင္.. ဟိုဟာ.. ေအာ.. ဟိုဟာ။ အင္း။ ဟိုဟာျဖစ္တာ”

“ဟုတ္တယ္။ ဟိုဟာ ျဖစ္တယ္။ အဲတာ ဘာဘာညာညာေတြ ဘာမွ ပါမလာဘူး။ ဝတ္လာတာကလည္း ကြာတားေဘာင္းဘီ ဖက္ဖူးစိမ္းေရာင္ေလး။ ဇာ႔မွာ ထိုင္ရာကေတာင္ မထရဲဘူး။ အဲတာ ကိုမ်ိဳးက လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြ ၾကည္႔ဝယ္ၿပီး ဇာ႔ဆီကို အျမန္ဆံုး လာခဲ႔ပါေနာ္။”

“အိုေခ.. အိုေခ.. ကိုယ္ အျမန္ဆံုး လာခဲ႔မယ္။ နာရီဝက္အတြင္း ေရာက္ေအာင္လာခဲ႔မယ္ေနာ္။”

ေျပာေျပာဆုိဆိုပဲ ကိုမ်ိဳးက ဖုန္းကို အျမန္ခ်သြားတယ္။ ဇာ သိတယ္ေလ။ ကိုမ်ိဳးတစ္ေယာက္ နီးရာဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေျပးၿပီး ဘာညာသရကာေတြ စံုေစ႔ေနေအာင္ ဝယ္ရင္း ပ်ာယာေတြခတ္ေနေတာ႔မယ္ဆိုတာ။ ကိုမ်ိဳးျဖစ္ေနမယ္႔ ပံုကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႔ရင္း ဇာ တစ္ေယာက္တည္း တခြိခြိ ျဖစ္ေနတယ္။

နာရီဝက္ေလာက္ ရွိေတာ႔ ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔ ကိုမ်ိဳးေရာက္လာတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္နဲ႔။

“ဇာေလး.. ေရာ႔။ သြားမလား..”

“ဘယ္ကိုလဲ”

“အိမ္သာဖက္ေလ.. ကိုမ်ိဳး ေနာက္ကေန လိုက္ခဲ႔ေပးမယ္။”

“ဟင္႔အင္း.. မသြားပါဘူး။ ဇာ ရႈလည္း မေပါက္ခ်င္ဘူး။ ဗိုက္လည္း မနာဘူး”

ဇာက ခပ္တည္တည္နဲ႔ အေၾကာင္ရိုက္လိုက္တယ္။

“ဟင္.. ဟိုဟာျဖစ္လို႔ဆို။ အဲတာ လိုအပ္မယ္ထင္တာေတြ အကုန္ ဒီအထုပ္ထဲမွာပါတယ္။”

ကိုမ်ိဳးက သူ သယ္လာတဲ႔ အထုတ္ႀကီးကို အတင္း ထိုးေပးတယ္။

“ဒီထဲက ဘာေတြတုန္း.. မွန္းစမ္း။ ၾကည္႔ေအာင္”

ဇာက ခပ္တည္တည္နဲ႔ အထုပ္ထဲက ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္း ထုတ္တယ္။

“ဟယ္.. ဒါက စကပ္ႀကီး။ ဆိုဒ္ႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ အဆင္ႀကီးကလည္း တံုးလိုက္တာ။”

“ဟယ္.. ဒါက အက်ီႀကီးပါလား။ အဘြားႀကီးဆင္ႀကီး။”

“ဟယ္.. ဒါက အမ်ိဳးသမီး လစဥ္သံုး ပစၥည္းႀကီး။”

ဇာက အသံကို ျမွင္႔ၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ေဘးစားပြဲက လူေတြရဲ႕ အၾကည္႔ေတြ ဇာတို႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ စားပြဲထိုးမေလးရဲ႕ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ ရယ္သံကလည္း မဖံုးႏိုင္ မဖိႏိုင္ ထြက္လာတယ္။ ဇာက မသိက်ိဳးႏြံ႔ျပဳၿပီး အရိုးခံမ်က္ႏွာေလးက ကိုမ်ိဳးကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက သူ အၾကပ္ခံရၿပီဆိုတာ သိသြားၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲတက္လာတယ္။ အံႀကီးကို ႀကိတ္ထားလိုက္တာမ်ား မျပံဳးႏိုင္ မရယ္ႏိုင္နဲ႔။

“ကိုမ်ိဳးရာ.. ဇာ႔ကို လက္ေဆာင္ေပးတာမ်ား ဒီေလာက္ထိ ေစ႔စပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဒါႀကီး မေပးလည္း ဇာက ခ်စ္ပါတယ္ ကိုမ်ိဳးရ။”

ဇာက ပစၥည္းေတြကို အထုတ္ထဲ ျပန္ထည္႔ၿပီး တစ္ဆိုင္လံုး ၾကားေလာက္တဲ႔ အသံနဲ႔ ေအာ္ေျပာတယ္။ ကိုမ်ိဳးခမ်ာ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ရဲေတာ႔ဘူး။ ဆိုင္ထဲကေန ဇာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လာေတာ႔ လူေတြက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ၾကည္႔ေနၾကတယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေခါင္းႀကီး ငံု႔ထားလိုက္တဲ႔ ကိုမ်ိဳးက ဝင္ေပါက္ မွန္တံခါးကို မျမင္ဘဲ ေခါင္းနဲ႔ ဝင္ေဆာင္႔မိလိုက္ေသးတယ္။ တစ္ဆိုင္လံုးက လူေတြရဲ႕ ရယ္သံက ဝါးကနဲပဲ။

ဆိုင္ျပင္ဖက္ေရာက္ေတာ႔ ဇာက ကိုမ်ိဳးကို လက္ညိွဳးႀကီးထိုးၿပီး ခြက္ထိုးခြက္လန္ရယ္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက မ်က္ႏွာႀကီး ရႈတည္တည္နဲ႔ လံုးဝလိုက္မရယ္ဘူး။ တစ္လမ္းလံုးလဲ ဇာ႔ကို စကားမေျပာဘူး။ ဇာမွာသာ တစ္လမ္းလံုး ရယ္လိုက္ရတာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ကိုမ်ိဳးက ကားေပၚကမဆင္းဘူး။ ဇာကို ခ်ေပးၿပီးေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း လွည္႔ျပန္သြားတာပဲ။ ကိုမ်ိဳးကိုၾကည္႔ၿပီး ဇာ႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ ဗိုက္ေတြေတာင္ နာလို႔။

အဲဒီညက ဇာ႔ကို ကိုမ်ိဳးက ဖုန္းမဆက္ဘူးရယ္။ အခါတိုင္းဆို ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ေနၾက။ အခု မဆက္ဘူးဆိုေတာ႔ ကိုမ်ိဳး ေဒါပြေနေသးတယ္ဆိုတာ ဇာ သိတာေပါ႔။ ကိုမ်ိဳး ေဒါပြေလေလ ဇာက အူတက္ေအာင္ ရယ္ခ်င္ေလေလပဲ။ မေခ်ာ႔ဘဲ ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မွ မေနပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လင္း မိုးလင္းေရာ သူ႔ဘာသာ ဖုန္းဆက္ၿပီး ျပန္စေခၚလာတာပဲ။ ဇာကလည္း အရင္ရက္တုန္းက ဘာမွမျဖစ္ခဲ႔သလို ခပ္တည္တည္ပဲ။

၇။

အခုေလာက္ဆို ကုိမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ပ်ာယာခတ္ေနေလာက္ျပန္ၿပီ။ ကားအက္ဆီးဒင္႔ျဖစ္လို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနတယ္လို႔ ဇာက ဖုန္းဆက္ထားတာကိုး။ တကယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမေဆးရံုတက္ေနလို႔ ဇာတို႔ေတြက သတင္းလာေမးၾကတာ။

သတင္းေမးၿပီး ျပန္မလို႔ ကားပါကင္ဖက္ေလ ွ်ာက္လာေတာ႔ ကားပါကင္မွာ အေလာတႀကီး ပါကင္ထိုးေနတဲ႔ ကိုမ်ိဳးကားကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ကုိမ်ိဳး ကားနားေလး ကပ္သြားၿပီး ကားမွန္ကို လက္နဲ႔သြားေခါက္လိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက ကားမွန္ကိုခ်ၿပီး ဇာ႔ကို မ်က္လံုး အျပဴးသားနဲ႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ ဇာက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ျပၿပီး ရယ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ လက္ညိဳးကို ေသနတ္လို လုပ္လို႔ ကိုမ်ိဳးကို ခ်ိန္ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ၿပီး ကားကို ဝူးကနဲ ေမာင္းထြက္သြားတယ္။

အျဖစ္ပ်က္က ျမန္လြန္းလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။

“ငါ ကားအက္ဆီးဒင္႔ျဖစ္လို႔ ဆိုၿပီး သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ထားတာ။ အဲတာ အဲတာ.. ”

ဇာ ရွင္းျပလိုက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက မ်က္ေစာင္းထိုးၾကတယ္။

“နင္ အဲလိုမလုပ္သင္႔ဘူး။ ဟိုက စိတ္ပူၿပီး လိုက္လာတာ။ သူ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပူေနခဲ႔တယ္ဆိုတာ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားႀကီး”

“နင္က လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီဟာ။ နင္ ဘယ္ေလာက္စစ ဒါမ်ိဳးကေတာ႔ မလုပ္ေကာင္းဘူး။ ဟိုမွာ ကိုမ်ိဳး ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးသြားလဲ။ နင္ လိုက္သြားၿပီး ေတာင္းပန္သင္႔တယ္။”

“ေအးေဆးပါဟာ.. သူ႔ဘာသာ မနက္ဖန္က်ရင္ ေကာင္းသြားမွာပဲ။ ငါေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူး။ ေအးေဆး ေအးေဆး”

ဇာက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ဇာ႔ကို လက္လန္တယ္ဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းေတြ ယမ္းလို႔။

ေနာက္ရက္က်ေတာ႔ ကိုမ်ိဳး ဖုန္းေခၚမလာခဲ႔ဘူး။ တစ္ရက္.. ႏွစ္ရက္ကေန သံုးရက္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ႔ ဇာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္လာတယ္။ ဇာ လြန္သြားခဲ႔ၿပီလား။ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔ကို တစ္ခါမွ ဒီလို စိတ္မဆိုးဖူးပါဘူး။ 

ကိုမ်ိဳးဆီက ဖုန္းေမ ွ်ာ္ရတာ ၾကာရတာ ဇာ ကိုမ်ိဳးကို စိတ္တိုလာမိတယ္။ ေခၚလာပါေစဦး၊ ဒီက ဦးေအာင္ စိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ကိုမ်ိဳး ဖုန္းကို ေမ ွ်ာ္ေပမယ္႔ ကိုမ်ိဳးက ေခၚမလာခဲ႔ဘူး။ တစ္ပတ္တိတိ ျပည္႔တဲ႔ေန႔မွာ ဇာကပဲ စၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္မိတယ္။

ဇာ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ႔ အိမ္မွာ ေစာင္႔ေနာ္၊ လာခဲ႔မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဇာ႔ကို လာေခၚၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးထဲကို ေမာင္းသြားတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေရာက္တဲ႔အထိ ဇာ႔ကို စကားလည္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး။ တစ္ခ်က္မွလည္း လွည္႔မၾကည္႔ဘူး။ ကားရပ္ေတာ႔ ဇာက ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ခံုတန္းေလး တစ္ခုေပၚမွာ သြားထိုင္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက ေဘးနားေလးမွာ အသာေလး ဝင္ထိုင္တယ္။ အဲဒီထိလည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးဘူး။

“ကိုမ်ိဳး.. ဘာျဖစ္လို႔ စကားမေျပာတာလဲ။ လူႀကီးျဖစ္ၿပီးေတာ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေလာက္ စိတ္တိုေနရတာလဲ။  ဇာက စတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ဘာလို႔ ခုထိ စကားမေျပာတာလဲ”

“ေအာ… မင္းက မင္း စတာပဲ သိတာကိုး။ မင္းေဆးရံုေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔ ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ ပူသြားလဲ မင္းသိလား။ ေဆးရံုကို လာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလ ွ်ာက္လည္း ဘုရားစာေတြ ရြတ္ၿပီး ကားကို ဘယ္လိုအျမန္ေမာင္းလာခဲ႔တာလည္းေရာ မင္းသိလား။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီေန႔က ကိုယ္ မသာမေပၚတာ”

“ကိုမ်ိဳးေနာ္.. ဇာကို အဲသည္လို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မေျပာနဲ႔။”

“ေအာ.. မင္းအလွည္႔ၾကေတာ႔ သိတတ္လိုက္တာ.. တစ္ဖက္လူအတြက္က်ေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွ စဥ္းစားေပးေဖာ္မရဘူး။ မင္း ကိုယ္႔ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စစေနာက္ေနာက္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကပ္ၾကပ္ ကိုယ္ သည္းခံခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အခုလို ၾကပ္တာက်ေတာ႔ မလြန္လြန္းဘူးလား။ အဲဒီေန႔က ဖုန္းထဲမွာ ဘာေျပာခဲ႔လဲ။ မင္းက .. ခုအေရးေပၚခန္းထဲ ဝင္ရေတာ႔မယ္။ အျမန္ဆံုးလာခဲ႔ပါလို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းကို တန္းခ်သြားတယ္။ ကိုယ္ ျပန္ေခၚေတာ႔လည္း မကိုင္ဘူး။ ကိုယ္႔မွာ မင္း ဘာျဖစ္မွန္းလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရဘူး။ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူခဲ႔ရတယ္ ထင္လဲ။ လူႀကီးေတြ ေရွာ႔ခ္ရမွာစိုးလို႔ သူတို႔ဆီကိုလည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းမၾကားရဲေသးဘူး။ မင္းဆီကို အျမန္ဆံုး ေျပးလာခဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္ ဘယ္လို ခံစားရလဲ မင္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သိမလဲ..။ မင္းမွာက အခ်ိန္ျပည္႔ သူမ်ားကို စခ်င္ ေနာက္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည္႔ေနတာကိုး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ အသက္မ်ား ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္သလားဆိုတဲ႔ ပူပန္မႈက ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္တယ္ထင္လဲ”

“ေတာ္ပါေတာ႔… မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ”

“ေျပာရမွာပဲ။ ကိုယ္႔မွာ ပူပန္စိတ္ေတြနဲ႔ အေမာတေကာ ေျပးလာရတယ္။ မင္းက အၿပံဳးမပ်က္ဘူး။ အရယ္မပ်က္ဘူး။ ကိုယ္႔ကို ေတာင္းပန္ရမယ္႔ အစား မင္းကေတာင္ ျပန္ၿပီး စိတ္ေကာက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒီမွာ ဇာ.. မင္းကိုယ္႔ကို တျခားနည္းေတြနဲ႔ ဘယ္လို စစ ကိုယ္ သည္းခံႏိုင္္တယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို မစနဲ႔။ ကိုယ္ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ၾကားလား။ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ႔လူတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုတဲ႔ အသိကို ကိုယ္လံုးဝ မခံစားႏိုင္ဘူး။ နားလည္လား။”

ကိုမ်ိဳးက ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဇာ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဇာ႔ကို ကိုင္လႈပ္တယ္။ ကိုမ်ိဳးရဲ႕ အမူအယာနဲ႔ ေလသံေၾကာင္႔ ဇာ႔မွာ ငိုမိသြားတဲ႔ အထိပါပဲ။

အဲဒီေန႔က ကိုမ်ိဳးနဲ႔ ဇာ ျပန္ၿပီး အဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုေပမယ္႔ ဇာ႔ရင္ထဲမွာ ကိုမ်ိဳးကို မေက်နပ္ဘူး။ အထူးသျဖင္႔ ဇာက အေလ်ာ႔ေပးၿပီး ျပန္ေခၚလိုက္ရတာ၊ ဇာက စၿပီး ျပန္ေခၚခဲ႔တာကိုေတာင္ ဇာ႔ကို ေငါက္ငမ္းေနခဲ႔တာေတြအတြက္ ဇာ မေက်နပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကိုမ်ိဳး မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ စေနာက္လိုက္မိတာေပါ႔။

၈။

“ကိုမ်ိဳး.. ဇာ အသက္ရႈလို႔ မရဘူး။ ရင္ေတြ တအားၾကပ္ေနတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲကလည္း တအားေအာင္႔ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနသာဘူး။ အိမ္မွာ ဇာတစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ျမန္ျမန္လာပါေနာ္။ ”

ဇာက မနည္းအားယူၿပီး ေျပာေနရတဲ႔ ေလသံေလးနဲ႔ လုပ္ေျပာလိုက္ေတာ႔ ကုိမ်ိဳးက တကယ္ ယံုသြားတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မႏၱေလးဆင္းေနတာကိုလည္း ကိုမ်ိဳးသိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဇာ႔မွာ ရင္ၾကပ္ရွိတာ၊ ဟိုးတေလာတုန္းက ညဖက္ႀကီး တအားေတြ အသက္ရႈၾကပ္ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင္႔လို႔ ေဆးရံုတက္ထားရလည္း သူ အသိပဲဆိုေတာ႔ ဇာ အၾကံေအာင္ျမင္သြားတယ္။ ကိုမ်ိဳးက အိမ္ေနရင္းဝတ္တဲ႔ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီျဖဴလက္ဇကေလးရယ္၊ ပုဆိုးခပ္ႏြမ္းႏြမ္းတစ္ထည္ရယ္ကို ဝတ္ၿပီး ေရာက္ခ်လာတယ္။

ကိုမ်ိဳးေရာက္လာတဲ႔အခ်ိန္  ဧည္႔ခန္းထဲက တီဗီြေရွ႕မွာ ဇာ K-Popအက လိုက္ကေနတယ္။

“ဇာဇာ..”

“ကိုမ်ိဳး..”

“ဒါလား မင္း ရင္ဘတ္ေအာင္႔တာ။”

ကိုမ်ိဳး မ်က္ဝန္းထဲက ခါးသီးမႈေတြနဲ႔ ေအးစက္မႈေတြကို ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ဇာ တအားလန္႔သြားတယ္။

“အဲ.. မဟုတ္.. ဟိုဟာ.. ေစာေစာက ေအာင္႔တယ္။ အခု ေပ်ာက္သြားတာ.. အဟဲ။”

ရယ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဇာ႔ မ်က္ႏွာကို အခ်ိန္မွီ မ်က္ႏွာပိုး သတ္လိုက္လည္း မမွီေတာ႔ပါဘူး။ ကိုမ်ိဳးေဒါသက ေပါက္ကြဲသြားၿပီ။

“ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔လို႔ မင္းကိုငါ ဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲ”

ကိုမ်ိဳးက သူ႔လက္ကို ေလထဲမွာ ေဝွ႔ယမ္းၿပီး ေအာ္တယ္။ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သူ႔ ေအာ္သံက က်ယ္ေလာင္လြန္းလို႔ ဇာ တအား ေၾကာက္လန္႔သြားမိတယ္။

“ ဒီလို ရင္ဘတ္ေအာင္႔လို မင္း ေဆးရံုတက္ထားရတာ  တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီလိုေရာဂါမ်ိဳးက အခန္႔အသင္႔ရင္ အသက္ရႈပိတ္ၿပီး ေသသြားႏိုင္တယ္လို႔ ငါက သိထားေတာ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပူရတယ္ ထင္လဲ.. မင္းကြာ။ မင္း..။”

ကိုမ်ိဳးက ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတယ္။

“ကိုမ်ိဳး..”

ဇာက ကိုမ်ိဳး လက္ေမာင္းကို အတင္းေျပးဆြဲလိုက္တယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔လက္ကို ေဆာင္႔ဆြဲျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဇာ႔ကို တြန္းထုတ္တယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ အျပဳအမူေၾကာင္႔ ဇာ႔မွာ ၾကက္ေသေသသြားရတယ္။

“မင္း ငါ႔ကို လာမထိနဲ႔။ လာလည္း မေခၚနဲ႔။ မင္းလိုမိန္းမမ်ိဳးက ငါလိုေကာင္နဲ႔ မတန္ဘူး။”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကိုမ်ိဳးက လွည္႔ထြက္သြားတယ္။ ဇာ႔မွာ ကိုမ်ိဳး ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ရက္သား ပံုလဲက်သြားရတဲ႔ အထိပါဘဲ။

“မင္းလိုမိန္းမမ်ိဳးက ငါလိုေကာင္နဲ႔ မတန္ဘူးတဲ႔”

အဲဒီစကားကို ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္ၾကားေနမိၿပီး တညေနလံုး၊ တညလံုး ဇာ ငိုေနမိတယ္။ တညလံုး ငိုေနခဲ႔လို႔ထင္တယ္။ မနက္လင္းခါနီးေတာ႔ ရင္ဘတ္ထဲက တအားေအာင္႔လာၿပီး အသက္ရႈရတာ အရမ္းခက္ခဲလာတယ္။ အရင္တစ္ခါကလို ျပန္ျဖစ္ၿပီ ဆိုတာ သိေပမယ္႔ ဒီအတိုင္းဆို ေဆးရံုကို ဇာ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းႏိုင္ေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။

ကိုမ်ိဳးဆီဖုန္းဆက္ရမလား ..။

ဟင္႔အင္း။ မဆက္ေတာ႔ပါဘူး။ သူ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဇာက ကိုမ်ိဳးဆီ ဖုန္းမဆက္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ ဖုန္းမကိုင္ၾကဘူး။ ေစာေစာစီးစီးမို႔ ဖုန္းသံပိတ္ထားၿပီး အိပ္ေနၾကတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဇာက တစ္ခုခု ၾကပ္မွာ စိုးလို႔ တမင္ပဲ မကိုင္တာလား။

Inhaler ရႈထားတာလည္း မသက္သာဘဲ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင္႔သထက္ ေအာင္႔လာေတာ႔ အရဲစြန္႔ၿပီး ကိုမ်ိဳးဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မိတယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ အင္းေလ.. ငါလို မိန္းမမ်ိဳးက ဆက္တာကို သူက ဘယ္ကိုင္မွာလဲ။ မ်က္ရည္ပူေတြက ပါးျပင္ထက္ လွိမ္႔ဆင္းလာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဖုန္းသံျမည္လာလို႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကိုမ်ိဳး။

“ကိုမ်ိဳး.. ဖုန္းျပန္ေခၚတယ္ေနာ္”

“အင္း”

ကိုမ်ိဳးအသံက အိပ္ရာထစ အသံဆိုေပမယ္႔ ေအးစက္တင္းမာေနတယ္။

“ဇာေလ ရင္ဘတ္ေတြ အရမ္းေအာင္႔ေနလို႔ ကိုမ်ိဳး အျမန္ဆံုး လာခဲ႔ပါေနာ္”

ကိုမ်ိဳးက ဘာမွမေျပာဘဲ ရုတ္တရက္ ဖုန္းခ်သြားခဲ႔တယ္။ ကိုမ်ိဳးရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈေၾကာင္႔ ဇာ႔မွာ ငိုမိတယ္။ ျဖစ္သင္႔ပါတယ္ေလ.. ျဖစ္သင္႔ပါတယ္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈပါပဲ။

အဲတာ ငါ႔ေၾကာင္႔.. အဲတာ ငါ လုပ္တာပဲ။ ဇာ မနည္းအားယူၿပီး အိပ္ရာထဲကေန ထသြားလိုက္တယ္။ ကားေသာ႔ကို ဆြဲယူၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆင္းလာခဲ႔တယ္။ ေလွကားထစ္ေတြ တစ္လွမ္းခ်င္းကို မနည္းအားယူၿပီး ဆင္းေနရတယ္။ ေမာလိုက္တာေလ။ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း တင္းၾကပ္ေနတာပဲ။ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ဘာျဖစ္လို႔မ်ား တရစပ္ က်ေနရပါလိမ္႔။ ဘာလို႔ ငါ႔စိတ္ေတြ ဒီေလာက္ ေပ်ာ႔ညံ႔ေနရတာလဲ။ မနည္းအားတင္းၿပီး ျခံတံခါးကို သြားဖြင္႔လိုက္တယ္။ ျခံတံခါးကို ဖြင္႔လိုက္တဲ႔အခါမွာပဲ ျခံေရွ႕ကို ေရာက္လာတဲ႔ ကိုမ်ိဳး ကားကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ကုိမ်ိဳးက ကားေပၚကေန ေျပးဆင္းလာတယ္။ ဇာက ကိုမ်ိဳးကို ၾကည္႔ၿပီး ငိုမိတယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔လက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ႔ ဇာတစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ႔ေခြသြားေတာ႔တယ္။ ကိုမ်ိဳးက ဇာ႔ကို ကားေပၚေပြ႕တင္ၿပီး ေဆးရံုေခၚသြားတယ္။

လမ္းမွာ ဇာက ကိုမ်ိဳးကို ေမးမိတယ္။

“ကိုမ်ိဳး.. ဇာ စတတ္မွန္း သိရဲ႕နဲ႔ ဒီတစ္ေခါက္လည္း ေရာက္လာတယ္ေနာ္။ ဘာလို႔လဲဟင္”

“မေမးပါနဲ႔ ဇာေလးရယ္.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနာ္။ ပိုၿပီး ေမာေနလိမ္႔မယ္။”

“ဟင္႔အင္း.. ဇာ သိခ်င္တယ္”

“အင္း.. ဇာေလး စတတ္တာ ကိုယ္ သိတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အစခံရမလားလို႔လား စိုးရိမ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အစခံရရင္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ခံရခက္မလဲ၊ ေဒါသထြက္မလဲ ဆိုတာလည္း ကိုယ္ သိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္ပဲ ဇာေလး တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနသလား ဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္စိတ္က ကိုယ္႔ကို ေျခာက္လွန္႔တယ္။ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္ကို ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ႔ အစခံရလည္း ခံရပါေစေတာ႔ဆိုၿပီး ကိုယ္ ေရာက္လာတယ္။”

“ဇာေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.. တကယ္ေတာ႔ ဇာလို မိန္းမနဲ႔ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ မတန္ပါဘူး။ ဇာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။”

ေတာင္းပန္စကားေတြ တဖြဖြ ေျပာေနမိတဲ႔ ဇာ႔ကို ကိုမ်ိဳး ျပန္ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ဇာ႔ရင္ထဲမွာ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ အတူတူ အမ်ိဳးအမည္ မသိတဲ႔ ပီတိေတြကတဖြားဖြား ျဖစ္လို႔လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကိုမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခါမွ မျဖစ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြလည္း ရင္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားလာတယ္။ အရင္တုန္းက ကိုမ်ိဳးကို ငါဘာလုပ္လုပ္၊ သည္းခံမယ္႔ လူႀကီးဆိုၿပီး လက္ခံခဲ႔ေပမယ္႔ အခုက်မွ အရင္ကနဲ႔ မတူနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားလိုက္ရေတာ႔တယ္။

“မေတာင္းပန္ပါနဲ႔ ဇာေလးရယ္။ ကိုယ္ ေျပာမယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္။ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အစခံခဲ႔ရ၊ခံခဲ႔ရ ဇာေလး တကယ္ ဒုုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ဇာေလးနားမွာ ကိုယ္ ရွိေနခြင္႔ ရခဲ႔မယ္ဆိုရင္ အရင္တုန္းက အစခံခဲ႔ရတာေတြ အားလံုးအတြက္ တန္ပါတယ္လို႔ ကိုယ္ ေျဖေတြးၿပီးသားပါ။ အခု ကိုယ္ေက်နပ္တယ္။ ဇာေလးသာ စကားေတြ ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ႔။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေနေနာ္။ ဇာေလးကို ကိုယ္က သိပ္ခ်စ္တာ။ ဟုတ္ၿပီလား။”

အဲဒီ စကားေလးေၾကာင္႔ ဇာ႔မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ကိုမ်ိဳးကိုသာ ကားမွန္ေလးထဲကေနတဆင္႔ ေငးၾကည္႔ေနမိေတာ႔တယ္။ ကိုမ်ိဳးကေတာ႔ ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကားကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ျမန္ႏိုင္သမ ွ် အျမန္ဆံုး ေမာင္းေနတာေပါ႔။

ေလးစားျခင္းျဖင္႔

ျမတ္ပန္းႏြယ္