၁။
ငါ ျမင္ျမင္ခ်င္း စြဲလန္းမိသြားတဲ႔
မ်က္ဝန္းပိုင္ရွင္ေလးကိုု ဒီလိုုေနရာမ်ိဳးမွာ ျပန္ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္လိုု႔ ငါ ဘယ္လိုုလုုပ္
ထင္မိမွာလဲ။ ဒီလိုုေနရာမ်ိဳးဟာ နင္နဲ႔ သက္ဆိုုင္ေနတဲ႔၊ နင္ အင္မတန္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္တဲ႔
ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေနမယ္လိုု႔ ငါ မထင္မိတာကေလ၊ အဲသည္လိုုေနရာဟာ ငါနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိေနလိုု႔ေပါ႔။
တကယ္ပါ။ သည္လို ေနရာမွာ
နင္႔ကိုေတြ႕လိုုက္ရေတာ႔ ငါ ေတာ္ေတာ္တုုန္လႈပ္သြားရပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ နင္႔အေၾကာင္းကိုုပါ
ၾကားသိလိုုက္ရေတာ႔ ငါနားႏွစ္ဖက္ကိုုေတာင္ ငါမုုန္းတီးသြားမိေသးတယ္။ မၾကားဝံ႔တာေတြကိုုမွ
ၾကားလိုုက္မိတာကိုုး။
အခုုသည္ေနရာနဲ႔ နင္ တန္မွတန္ရဲ႕လားလိုု႔လည္း
ေတြးေနဖိုု႔ ငါ႔မွာ အခြင္႔အေရး မရွိခဲ႔ဘူး။ အခုလိုုေနရာမွာ နင္ တကယ္ေပ်ာ္ေနသလားလိုု႔
စဥ္းစားဖို႔လည္း ငါ႔မွာ အခ်ိန္မရခဲ႔ဘူး။ ဘာလိုု႔လဲဆိုေတာ႔ နင္႔နဲ႔တန္တန္ မတန္တန္၊ နင္
ေပ်ာ္ေနသည္ျဖစ္ေစ မေပ်ာ္ဘူးဘဲျဖစ္ပါေစ သည္လိုေနရာမွာမွ ခိုုးခိုုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာေနတဲ႔
နင္႔ကိုု ငါ ေတြ႔လိုုက္ရတာကိုုး။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ျမင္လိုုက္ရတုုန္းက ငါရင္႔ကိုု ဒိန္းကနဲ
တန္းၿပီးဝင္ေဆာင္႔သြားခဲ႔တဲ႔ ရႊန္းလက္ေတာက္ပေနတဲ႔ နင္႔မ်က္ဝန္းအၾကည္႔ေလးေတြက အခုုေတာ႔
ရီရီေဝေဝ။
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္
နင္႔ကိုုငါ ရွာပံုုေတာ္ဖြင္႔ေနမိေသးတယ္။ အဲသည္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ခါနီးလို႔ စာေမးပြဲေတြ
စေျဖရတဲ႔ ပထမဆံုုးရက္၊ တကၠသိုလ္အဝင္ဝမွာ နင္႔ကိုု ျမင္လိုုက္ရကတည္းကေပါ႔။ ငါက ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုု
အဝင္၊ နင္က ေက်ာင္းဝင္းထဲကအထြက္၊ တကယ္ေတာ႔ နင္႔ကိုုငါ ျမင္လိုုက္ရတာ ဆိုုင္ကယ္ခ်င္း
ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ႔ စကၠန္႔ပိုုင္းေလးပါပဲ။
နင္႔မ်က္ႏွာေလးက ဘာမိတ္ကပ္မွ
မလိမ္းျခယ္ထားပဲနဲ႔ကိုု ပန္းေရာင္ေလး ေျပးေနတာ၊ နင္႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလည္း ေဆးမဆိုုးထားပဲ
ရဲလိုု႔ေနပါေရာ။ အထူးသျဖင္႔ေတာ႔ နင္႔ မ်က္ဝန္းေလးေတြေပါ႔။ အဲဒီမ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးေတြက
ျဖဴစင္လိုုက္တာဟာ။ ၿပီးေတာ႔ နင္႔ေမးေစ႔ထက္က မွည္႔နက္နက္ကေလး။ နင္႔မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးေတြနဲ႔အၿပိဳင္
ပနံရလိုုက္တာ။ အဲဒီပံုုရိပ္ေလးကိုု ျမင္လိုုက္ရတဲ႔ အခိုုက္အတန္႔ေလးအတြင္းမွာပဲ ငါက
စြဲလန္းသြားရတာဟ။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ယူထားမိလိုုက္သလိုုပါပဲဟာ။
အဲဒီ ပံုုရိပ္ေလးကေလ ငါ
စာေမးပြဲအတြက္ ဖုုတ္ပူမီးတိုုက္ စာက်က္ေနရခ်ိန္မွာေတာင္ ငါ႔စာအုုပ္ေတြေပၚမွာ အက်အနကိုု
ေနရာယူလိုု႔။ နင္႔ေၾကာင္႔ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနရတဲ႔ စိတ္ေတြ ၿငိမ္ပါေစေတာ႔ဆိုုၿပီး ဘုုရားစင္ေရွ႕မွာ
ငါ အက်အနထိုုင္လိုု႔ တရားမွတ္ဖိုု႔ ႀကိဳးစားခ်ိန္ထိလည္း လိုုက္ပါလာေသးတာ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက
မွန္မွာ၊ အိပ္ရာထက္က မ်က္ႏွာက်က္မွာ၊ ငါ႔လက္ပတ္နာရီ ဒိုုင္ခြက္ေလးမွာ အိုု.. ေနရာအစံုုမွာပါပဲဟာ။
နင္႔ကိုု ငါ ျမင္ေယာင္ေနမိတာေလ။ တကယ္ တကယ္..။ ငါေလ ဂ်ပန္သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္က စာသားေလးကိုုေတာင္
သတိေတြ ရေနခဲ႔မိေသးတာ။ ဘာတဲ႔။ “ ငါ႔ မ်က္လံုုးဖြင္႔ထားခ်ိန္ ေနရာတကာမွာ နင္႔ကိုုငါ
ေတြ႕ရလိုု႔ ငါ႔မ်က္လံုုးကိုု ပိတ္လုုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခါမွာပဲ ငါ႔မ်က္ခြံေနာက္မွာ ပုုန္းေနတဲ႔
နင္႔ကိုုငါ ေတြ႕လိုုက္ရပါေရာ ” တဲ႔။ ငါလည္း အဲဒီ သီခ်င္းစာသားေလးအတိုုင္း ျဖစ္ေနခဲ႔တာေပါ႔ဟာ။
ဒါေၾကာင္႔မိုု႔လည္း နင္႔ကိုုငါ
ေန႔တိုုင္း ေက်ာင္းထိပ္မွာ လာလာေစာင္႔ေနမိတာေပါ႔။ ငါ႔မွာ နင္ ဘယ္ေမဂ်ာကမွန္းလဲ မသိ။
ဘယ္ရီးယားကမွန္းလဲ မသိ။ တကယ္ေတာ႔ နင္ ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူ ဟုုတ္မဟုုတ္ဆိုုတာပါ ငါ
မသိဘူးေလ။ ဒါေပမယ္႔ ငါ ဇြဲေကာင္းခဲ႔တယ္ဟ။ နင္႔ကိုုငါ ေက်ာင္းထိပ္မွာ ေန႔တိုုင္း ေစာင္႔တယ္။
ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ၊ ကန္တင္းေတြမွာ နင္႔ကိုုမ်ား ေတြ႕လိုုေတြ႕ျငား ငါပတ္ရွာတယ္။ စာေမးပြဲခန္းေရာက္ေနခ်ိန္ေလးမွာပဲ
ငါ႔ ခႏၶာကိုုယ္ဟာ ခဏ ဂဏွာၿငိမ္တာေပါ႔။ ဒါေတာင္ ငါ႔စိတ္ေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ေနတုုန္း။ ငါ
စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ ထိုုင္ေနခ်ိန္ နင္နဲ႔မ်ား လြဲသြားမလားဆိုုၿပီးေတာ႔ေလ။
ငါေလ နင္႔ကိုုေတြ႕ရဖိုု႔အတြက္
ငါ႔စာေမးပြဲရက္ေတြ အကုုန္ ၿပီးသြားတာေတာင္ ေက်ာင္းကိုု ေရာက္ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ တျခားေမဂ်ာေတြရဲ႕
ေနာက္ဆံုုးေန႔ စာေမးပြဲႀကီး ၿပီးသြားလိုု႔ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ မက်န္ေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္
အထိေပါ႔ဟာ။ အဲသည္႔ေန႔တုုန္းက ငါဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္အားကုုန္ ျဖစ္ေနခဲ႔သလဲဆိုုတာ နင္
ေတြးၾကည္႔တတ္မွာေတာင္ မဟုုတ္ဘူးဟ။
ငါ႔ကိုုယ္ငါလည္း အခါခါ
အျပစ္တင္မိပါရဲ႕။ ဟုုတ္တယ္ေလ။ ဖ်တ္ခနဲပဲ ေတြ႕လိုုက္ရတဲ႔ ပံုုရိပ္ေလးကိုုမွ ဒီေလာက္
အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနမိတာကိုုး။ ဒါေပမယ္႔ ငါ႔ကိုုငါ ျပန္ခြင္႔လႊတ္လိုုက္မိတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ
နင္သိလား။ နင္က ငါ႔ဘဝမွာ ပထမဆံုုး စြဲလန္းမိရတဲ႔ မိန္းကေလးမို႔။ ဖူးစာပါရင္ ျပန္ဆံုုမွာေပါ႔လိုု႔
ငါ႔ကုုိငါ ေျဖေနခဲ႔တာပါ။ နင္႔ကိုု စေတြ႔လိုုက္တဲ႔ ေန႔ကေန ဒီေန႔အထိ ရက္ေတြကိုု ေရတြက္ၾကည္႔မယ္ဆိုုရင္ေလ
မွတ္မွတ္ရရ ၅၃ရက္ ရွိသြားခဲ႔ၿပီဟ။ ဒီ ၅၃ရက္လံုုးလံုုး နင္႔ကိုုငါ စြဲလန္းေနတုုန္းပဲ။
နင္႔ပံုုရိပ္ေလးကိုု ငါ မက္မက္ေမာေမာ ရွိေနဆဲပဲ။ နင္နဲ႔ငါ ျပန္ဆံုုခ်င္ေနဆဲပဲ။
အဲသည္ေလာက္ ငါ အရူးအမူးစြဲလန္းရပါတယ္ဆိုုတဲ႔
နင္႔ကိုု ဒီလိုုေနရာမွာ ေတြ႕လိုုက္ရေတာ႔ေလ ငါ အရွင္လတ္လတ္ မီးၿမိႈက္ခံလိုုက္ရသလိုုပါပဲဟာ။
ငါ႔မ်က္လံုုးကိုု ငါ မယံုုႏိုုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါေပမယ႔္ေလ အဲဒီ ႏႈတ္ခမ္းေလး၊
အဲဒီမ်က္ဝန္းေလး၊ အဲဒီမွည္႔ေလးေတြက နင္မွနင္ပဲဆိုုတာကိုု သက္ေသခံေနၾကတာ။
အခုု ငါျမင္ေနရတဲ႔ နင္႔ပံုုရိပ္ေလးက
ဟိုုတစ္ခါ ငါေတြ႔လိုုက္ရသလိုု ပကတိ အရိုုးခံ အလွေလးနဲ႔ေတာ႔ မဟုုတ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ မိတ္ကပ္ေတြေၾကာင္႔
နင္႔မ်က္ႏွာဟာ ပိုုၿပီးေတာ႔ ၾကြၾကြရြရြေလး လွေနတယ္။ နင္႔မ်က္ခံုုးေတြဟာလည္း ထင္းေနတာပဲ။
နင္႔မ်က္ဝန္းက မ်က္ေတာင္႔ေကာ႔ေကာ႕ရွည္ရွည္ႀကီးေတြကလည္း သဘာဝအတိုုင္းမွ မဟုုတ္ဘဲ။ ပိုုၿပီးလည္းရွည္
ပိုုၿပီးလည္း ေကာ႔ညႊတ္ေနၾကတယ္ေလ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုုလည္းေလ နီရဲေနေအာင္ ဆိုုးထားလိုုက္တာ။
နင္႔ႏႈတ္ခမ္းက သိပ္လွေတာ႔ တကယ္ကိုု ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင္႔ပါပဲဟာ။ နင္ ပါးစပ္ အဖြင္႔ အပိတ္လုပ္လိုက္တိုင္းေလ
ငါ႔စိတ္ထဲ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ ပြင္႔အာသြားလိုုက္ ငံုုဖူးသြားလိုုက္ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေနရတဲ႔အတိုင္းပဲ။
နင္က ႏႈတ္ခမ္းနီေရာင္နဲ႔ လိုုက္ဖက္ေအာင္ ပါးကိုုလည္း ေဆးနီေတြ ျခယ္ထားေသးတယ္။ ဒီလိုု
ေဆးဆုုိးပန္းရိုုက္ မ်က္ႏွာနဲ႔ နင္က တစ္ဖက္လူ ယစ္မူးေလာက္ေအာင္ လွလွပပ ညိဳွ႕ယူေနႏိုင္တာ။
ဒါေၾကာင္႔လည္း နင္႔ေဘးက ဘဲနာႀကီးက နင္႔မ်က္ႏွာကိုု တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ မခြာ ငမ္းေနတာေပါ႔။
၂။
တကယ္ေတာ႔ ဒီလိုုေနရာကိုု
ငါတစ္ခါမွ မလာဖူးဘူးဟ။ ငါက ေအးေအးေဆးေဆး ေနရတာကိုုမွ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္သူ။ ငါ႔အလိုုဆိုု
ဒီလိုုေနရာထက္ မန္းေလးေတာင္ပဲ တက္လိုုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ မဟုုတ္လည္း က်ံဳးေဘးမွာ ေအးေအးလူလူထိုုင္ၿပီး
ကဗ်ာေတြစပ္ေနမိမွာ။ ကဗ်ာေတြ စပ္ေနခ်ိန္ ေျခသလံုးမွာ လာကိုက္တဲ႔ ျခင္ေတြကိုေတာ႔ ငါက
ဥေပကၡာျပဳထားမွာေပါ႔။
အခုုက ႏိုုင္ငံျခားမွာ
ေက်ာင္းတက္ေနတဲ႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီကိုု အလည္ျပန္လာတယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းအားလံုုးနဲ႔
ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုုၿပီး ဒီေနရာမွာ ခ်ိန္းခဲ႔တယ္။ တကယ္ဆိုု ငါ မလာခ်င္ဘူး သိလား။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ
အကုုန္လံုုးက အတင္းဝိုုင္ဆြယ္ၾကတယ္။ အဆြယ္ေကာင္းလြန္းလိုု႔ ပါလာတယ္လိုု႔လည္း နင္မထင္လိုုက္နဲ႔ဦး။
အလည္ျပန္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာနဲ႔မုိ႔ ငါလိုုက္လာခဲ႔တာ။ နင္နဲ႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းဖို႔ကံ
ပါလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕ဟာ။
ဒီေနရာေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ
ျခံဝင္းထဲမွာ ထြန္းထားတဲ႔ မီးေရာင္ေတြကိုုၾကည္႔ၿပီး ငါ ႏွာေခါင္းရႈံ႕မိပါရဲ႕။ ငါတိုု႔ ႏိုုင္ငံလား လ ွ်ပ္စစ္မီး ရွားတာ။ ဒီေနရာကိုုသာ
ေခၚျပလိုုက္ခ်င္မိတယ္။ တကယ္ပါပဲဟာ။ မီးေတြကိုု မလိုုဘဲ ထြန္းထားလိုုက္တာမ်ား ပ်ိဳးပ်ိဳးျပက္ျပက္။
ငါ႔မ်က္လံုုးထ ဟိုႏွစ္တုန္းက ဖေယာင္းတိုုင္နဲ႔ဆႏၵျပထားတဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြ အစီအရီေပၚလာပါေရာ။
ဟူးးးး ကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုုကိုု
ငါ မႈတ္ထုုတ္လုုိက္ေတာ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ဘာလဲဆုုိတဲ႔ဟန္နဲ႔ ေမးဆတ္ျပတယ္။
ငါ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္လိုုက္ဘူး။ ပုခံုုးပဲ တြန္႔ျပလိုုက္မိတယ္။
၃။
ငါ႔ေကာင္ေတြက စတိတ္ရိႈးစင္နဲ႔လည္း
သိပ္မလွမ္းတဲ႔၊ အေမွာင္ရိပ္လည္း ပိုုက်တဲ႔ ေထာင္႔တစ္ေထာင္႔က စားပြဲမွာ ထိုုင္တယ္ဟ။
လိုက္လာၿပီးမွေတာ႔ ငါ ဘာဂ်ီးေဂ်ာင္မွ မ်ားမေနေတာ႔ဘူးေလ။ သူတိုု႔ စီစဥ္မႈေနာက္ အသာတၾကည္
ၿငိမ္ၿပီး လိုုက္ေနလိုုက္တာေပါ႔။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဘီယာေတြ ေရာက္လာတယ္။ အျပင္းစားအရက္ေတြ
ေရာက္လာတယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ အျမည္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ မိန္းကေလးေတြ ငါတိုု႔ေဘး
ေရာက္လာတယ္။ ငါ႔ေဘးမွာ လာထိုုင္တဲ႔ မိန္းကေလးကိုု ငါ ေခါင္းခါျပလိုုက္ေတာ႔ အဲဒီေကာင္မေလးက
မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ထြက္သြားေလရဲ႕။ ငါ႔ေဘာ္ဒါက သူ႔ကိုု လွမ္းေခၚၿပီး မုုန္႔ဖိုုးနည္းနည္းေပးလိုုက္ရတယ္။
အဲဒီအခါက်မွ ျပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္သြားတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုုၾကည္႔ၿပီး ငါေလ …။ ဘာမွမဟုတ္ေတာ႔ပါဘူးဟာ။
ထားလိုက္ပါေတာ႔။
အို.. နင္တို႔ဆိုင္ထဲမွာ
အသံေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆူပြက္သထက္ ဆူပြက္လာေနတယ္။ ဒီေလာက္ဆူညံေနတဲ႔ သီခ်င္းသံေတြဟာ
ဂီတ မွမဟုုတ္တာ။ ဒါကိုု ေဖ်ာ္ေျဖေရးပါလိုု႔ ငါေတာ႔ လံုုးဝ လက္မခံဘူး။ ဆလိုုက္မီးေရာင္စံုုေတြ
ထြန္းထားတဲ႔ စတိတ္ရိႈးစင္ေပၚမွာ ေနာက္ခံ ေတးသီခ်င္းအလိုုက္ ကခုုန္ေနတဲ႔ မိန္းကေလးေတြကိုု
ျမင္ရတာလည္း မ်က္စိ မခ်မ္းသာစရာပဲပါဟာ။ အသားစိုုင္ေတြ လႈပ္ခါယမ္းၿပီး တုုန္ေနေအာင္
ခႏၶာကိုုယ္ႀကီးေတြ ဟိုခုုန္ ဒီတြန္႔ ဟိုုလႈပ္
ဒီလႈပ္နဲ႔ ၊ ေျမြေတြလိုု တြန္႔ကာလိမ္ကာ ကေနလိုုက္ၾကတာ။ သူတိုု႔ အေခၚမွာ ဆက္ဆီအကေပါ႔ေနာ္။
ငါ႔မ်က္လံုုးထဲေတာ႔ ဆားပက္ခံလုုိက္ရတဲ႔ တီေကာင္သာသာပါပဲဟာ။ သတီစရာကိုု မရွိဘူး။ ၅မိနစ္ေလာက္ေတာင္
မၾကည္႔လိုုက္ႏိုုင္ဘူးဟ။ တစ္ခါတည္းကိုု မူးေနာက္ စိတ္ပ်က္သြားတာပဲ။ ငါ႔ေကာင္ေတြကို
ေကာင္မေလးေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔ တြတ္ထိုုးေနေလရဲ႕။ ေသာက္လုုိက္ စားလိုုက္ ဖက္လိုုက္ ကိုုင္လိုုက္
နမ္းလိုုက္နဲ႔ အိုု.. စိတ္ပ်က္စရာပဲ။
ကၽြတ္စ္။
အဲတာနဲ႔ ငါက စတိတ္စင္ကိုု
ေက်ာေပးထိုုင္ၿပီး ဘီယာကိုု စိမ္ေသာက္ဖိုု႔ ေနာက္ကိုု လွည္႔လိုု္က္မိတယ္ေလ။ အဲဒီမွာပါပဲ။
ဘဲနာႀကီးတစ္ေကာင္ေဘးမွာ ထိုုင္ေနၿပီး ေကာ႔ေတးခြက္ကိုု ထိလိုုက္ တိုု႔လိုုက္၊ အဲလူႀကီး
ေျပာသမ ွ် စကားေတြေနာက္မွာ သေဘာက်ေနဟန္နဲ႔ ေခါင္းကိုုလွန္ေမာ႔ၿပီး တခစ္ခစ္ ရယ္လိုုက္၊
အဲလူႀကီးကိုု ရီရီေဝေဝ ညဳတုုတုုအၾကည္႔ေတြနဲ႔ ၾကည္႔လိုုက္ မ်က္ေစာင္းထိုုးလိုုက္လုုပ္ေနတဲ႔
နင္႔ကိုု ငါ ေတြ႕လိုုက္ရတာ။ အဲဒီတဒဂၤမွာပဲ တဝုုန္းဝုုန္း ဆူညံေနတဲ႔ ဂီတသံေတြ ငါ႔ရင္ကိုု
တဒိန္းဒိန္း လာေဆာင္႔ေနတဲ႔ အရွိန္ထက္ အဆေထာင္ေသာင္းမက ျပင္းတဲ႔ အရွိန္တစ္ခုုက ငါ႔ရင္ကိုု
ဝင္ေဆာင္႔သြားတယ္။
ဒါ ငါ စြဲစြဲလန္းလန္း
ရွာေဖြေနရတဲ႔ ပံုုရိပ္ေလးဆိုုတဲ႔ အသိက ငါ႔ရင္ကိုု စူးစူးဝါးဝါး နာက်င္ေစလိုုက္တာဟာ။
နင္႔ကိုုလည္း ငါ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စိုုက္ၾကည္႔မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ နင္က ငါ႔ကိုု သတိထားမိသြားလို႔ထင္တယ္
ျပန္လွမ္းၾကည္႔ၿပီး ရယ္ျပေနတယ္ေလ။ ဟုုတ္မွာေပါ႔။ နင္က ရယ္ႏိုုင္မွာေပါ႔။ နင္က ငါ႔ကိုုလည္း
မသိဘူး။ နင္႔ကိုုငါ စြဲလန္းေနတယ္ဆိုုတာလည္း မသိဘူး။ ဒီေနရာမွာ နင္႔ကိုုငါ ေတြ႕လိုုက္ရလိုု႔
ငါ႔ရင္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာ ခံစားလုုိက္ရလဲဆိုုတာလည္း နင္မသိဘူးေလ။
နင္ ရယ္ျပတာကိုုေတြ႕ေတာ႔
ငါေလ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ စားပြဲဖက္ ျပန္လွည္႔လိုုက္မိတယ္။ စိမ္ေသာက္ဖိုု႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔
ဘီယာတစ္ခြက္လံုုးကိုုလည္း တစ္ခ်ိဳက္တည္း ေမာ႔ေသာက္ပစ္လုုိက္မိတယ္။ တုုန္ယင္ေနတဲ႔ ငါ႔လက္ေတြနဲ႔
ဘီယာဂ်ားကိုု လွမ္းဆြဲလိုုက္ေတာ႔ ဝိတ္တာတစ္ေယာက္က အလိုုက္တသိနဲ႔ပဲ ငါ႔လက္ထဲက ဘီယာဂ်ားကိုုယူၿပီး
ခြက္ထဲငွဲ႔ေပးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ငါ အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖစ္ေနတာကိုု ငါ႔ေကာင္ေတြကေတာ႔ မရိပ္မိလုုိက္ဘူး။
သူတိုု႔ေကာင္မေလးေတြနဲ႔သူတိုု႔ အလုုပ္မ်ားေနတာကိုုး။
ဘီယာကိုု ငွဲ႔ေပးၿပီး
လွည္႔ထြက္ဖိုု႔ ျပင္ေနတဲ႔ ဝိတ္တာ႔လက္ကိုု ငါ လွမ္းဆြဲထားလိုုက္မိတယ္။ ဟုုတ္တယ္ေလ။ နင္႔အေၾကာင္းကိုု
ငါသိခ်င္မွေတာ႔ နင္႔ဝန္းက်င္ကလူေတြကိုုပဲ ငါ ေမးၾကည္႔ရမွာေပါ႔။
“ သူ႔နာမည္က ဧကရီ တဲ႔။
ေဘးက ဘိုုးေတာ္က သူ႔စပြန္ဆာႀကီးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေလ။ ဧကရီက တစ္ရက္တစ္ရက္ကိုု သိန္းေက်ာ္မွန္ေနတဲ႔သူ
အစ္ကိုုရ။ သူ႔ဘိုုးေတာ္ႀကီး ျပန္သြားရင္ေတာ႔ ဝိုုင္းေတြမွာ လိုုက္ထိုုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔
ေၾကးသိပ္ႀကီးတာဗ်။ အစ္ကိုု ဘယ္ေလာက္တန္ ပန္းကံုုးစြပ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေျပာထားမယ္ေလ
”
“ ႏိုုး.. ညီ။ ကိုုယ္ သိခ်င္ရံုုပဲ ”
ေက်ာခိုုင္းထြက္သြားတဲ႔
ဝိတ္တာကိုု ၾကည္႔ရင္း သူေျပာသြားတဲ႔ စကားေတြက ငါ႔ နားထဲမွာ ပဲ႔တင္ထပ္ေနခဲ႔တာ နင္ သိလား။
စပြန္ဆာႀကီးေတြနဲ႔တဲ႔။ သိန္းေက်ာ္မွန္ေနသူတဲ႔။ ေၾကးသိပ္ႀကီးတယ္တဲ႔။ ငါ႔ ရင္ေတြ နာလိုုက္တာ။
ငါ႔နားကိုုေတာင္ ငါ မုုန္းမိပါရဲ႕။ မနာဝံ႔တာကိုုမွ နာၾကားလိုုက္ရတာကိုုး။
နင္႔နာမည္ေလးကေတာ႔ သိပ္လွတဲ႔၊
သိပ္ၿပီးေမႊးပ်ံ႔တဲ႔ ပန္းနာမည္ေလးပဲေနာ္။ ေက်ာင္းထိပ္မွာ ေတြ႕လိုုက္ရတဲ႔ နင္႔ပံုုရိပ္ေလးနဲ႔
နင္႔နာမည္ေလးက သိပ္လိုုက္တယ္။ ဧကရစ္ပန္းေလးေတြက တကယ္႔ကိုု ျဖဴျဖဴစင္စင္ ေမႊးေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးေတြ။
ၿပီးေတာ႔ သူတိုု႔က ညွိဳးႏြမ္းေနတာေတာင္ ေမႊးရနံ႔မျပယ္တတ္ဘူးေလ။ နင္ကေကာ သူတိုု႔ကိုုမ်ား
အားက်လိုု႔ ေျမခေနသလားဟင္။ ငါ႔ရင္ေတြ တအားေမာသြားတယ္။
တကယ္ဆိုု ငါ စြဲလန္းရတဲ႔
ပံုုရိပ္ေလးဟာ ဒီလိုုေနရာက ဒီလိုုမိန္းမဆိုုတာ သိသိခ်င္း ရွက္ေၾကာက္နာက်င္စြာနဲ႔ နင္႔ကိုုငါ
ခ်က္ခ်င္း ရြံရွာၿပီး မုုန္းတီးသင္႔တာေပါ႔။ ခုုေတာ႔ဟာ နင္႔ကိုု ႏွေျမာတဲ႔စိတ္ေတြက ငါ႔ရင္မွာ
တလွိမ္႔လွိမ္႔ လွိမ္႔တက္လာတယ္ဟ။
“ ဧကရီရယ္.. ”
နင္႔နာမည္ကိုု တိုုးတိုုးဖြဖြ
ညည္းရင္း အရက္ျပင္းတစ္ခြက္ကိုု ငွဲ႔လိုု႔ ငါ ေသာက္ဖိုု႔ဟန္ ျပင္လိုုက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပါပဲ။
ပူေႏြးတဲ႔ အေတြ႕အထိေလးတစ္ခုုက ငါ႔ပုုခံုုးတစ္ဖက္ကိုု ညင္ညင္သာသာေလး လာထိတယ္။ ငါ ေနာက္႔ကိုု
လွည္႔ၾကည္႔လိုုက္မိတယ္။ အိုုးးး နင္ပါလား။ နင္။ ငါ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ေနရင္း၊ ငါ႔ကိုု ၿပံဳးျပေနရင္း၊
ငါ႔ပုုခံုုးကိုု မလႊတ္ေသးဘဲ ကိုုင္ထားတာ နင္မွနင္ေပါ႔။ ေစာေစာက နင္ထိုုင္ေနတဲ႔စားပြဲကိုု
ငါလွမ္းၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ ဟိုု ဘဲနာႀကီး မရွိေတာ႔ဘူး။
“ ယူ႔ေဘးမွာ ကိုုယ္ ဝင္ထိုုင္မယ္ေနာ္
”
ေျပာေျပာဆိုုဆိုုနဲ႔ ေဘးဝိုုင္းက
ကုုလားထိုုင္ကိုုဆြဲၿပီး နင္က ငါ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုုင္တယ္ေလ။ နင္က ရဲတင္းလြန္းလိုုက္တာဟာ။
အင္းေပါ႔ေလ။ နင္႔အတြက္ေတာ႔ ဒါေတြဟာ ထမင္းစား ေရေသာက္ေပါ႔။ေနာ္။ ငါ႔မွာေတာ႔ အံ႔ၾသတုုန္လႈပ္ရလြန္းလိုု႔
အသက္ေတာင္ အလ ွ်င္မွီေအာင္ ရႈေနရၿပီဟ။
“ ယူ စိတ္အိုုက္ေနသလားဟင္..
ယူ႔မ်က္ႏွာက တစ္ခ်ိန္လံုုး စူပုုပ္ေနတာပဲ ”
နင္က ငါ႔ကိုု အေရးတယူလုပ္ၿပီး
စကားေျပာေနပါလား။ ခက္တယ္ဟာ။ နင္႔ကိုုငါ ခ်က္ခ်င္း စကားျပန္မေျပာလိုုက္ႏိုုင္ဘူး။ ငါ႔လည္ပင္းဝမွာ
တင္းၾကပ္ ဆိုု႔တစ္ေနတယ္ေလ။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းကိုု ငါ ကိုုက္ထားလုုိက္မိတယ္။ နင္က ငါ႔မ်က္ႏွာကိုု
စိုုက္ၾကည္႔ေနလိုုက္တာ။ နင္႔အၾကည္႔ေၾကာင္႔ ငါေတာ႔ ရူးေတာ႔မွာပါပဲ။ တကယ္လ႔ိုု နင္နဲ႔
အခုုလိုု ေတြ႕ဆံုုျခင္းဟာ ဒီလိုုေနရာမွာသာ မဟုုတ္ရင္ ငါေလ သိပ္ကိုု ေပ်ာ္ေနမွာ။ အခုုလိုု
အာေစးမိထားသလိုု ငါ႔ႏႈတ္ကလည္း ဆြံ႔အေနမွာ မဟုုတ္ဘူးဟ။ ခုုေတာ႔ ငါ႔ခႏၶာကိုုယ္ကလည္း ငါ႔သေဘာ
မပါဘဲနဲ႔ကိုု ေက်ာက္ရုုပ္တစ္ရုုပ္လိုု ၿငိမ္သက္ေနမိပါေရာ။
အသက္ကိုု ျပင္းျပင္းရႈထုုတ္လိုုက္ရင္း
ေဆးလိပ္ဗူးဆီကိုု ငါလက္လွမ္းလိုုက္မိတယ္။ ငါ႔လက္ေတြ လႈပ္ရွားရတာ ေလးပင္လိုုက္တာ။ ေဆးလိပ္ကိုု
ႏႈတ္ခမ္းမွာတပ္ၿပီး မီးညိွဖိုု႔ မီးျခစ္လိုုက္ရွာေတာ႔ နင္က ငါ႔ကိုု ေဆးလိပ္မီး လာညွိေပးတယ္ေလ။
မီးျခစ္ဗူးကိုု ဟန္ပါပါ ဖြင္႔ၿပီး ဟန္ပါပါ ျပန္ပိတ္လိုုက္တဲ႔ နင္႔စတိုုင္က တကယ္႔ကိုု
ႏုုိင္ငံျခားဇာတ္ကားထဲက မင္းသမီးတစ္ေယာက္လိုုပါပဲဟာ။ လက္မခံခ်င္ေပမယ္႔ တကယ္ကိုု ၾကည္႔လိုု႔ေကာင္းတာဟ။
ဒါေၾကာင္႔လည္း ဟိုုဝိတ္တာေျပာသလိုု နင္က သိပ္ကိုု ေၾကးႀကီးေနတာ ထင္ပါရဲ႕ေလ။
“ ယူတိုု႔က ေက်ာင္းသားေတြလား
”
နင္က ငါ႔ကိုု ေမးၿပီး
စပ္စုုေနတာ။ နင္လည္း ေက်ာင္းသူပဲ မဟုုတ္ဘူးလားလိုု႔ ငါျပန္ေမးခ်င္လိုုက္တာဟာ။ ဒါေပမယ္႔
ငါ႔ကိုုယ္ငါ အခ်ိန္မွီ ထိန္းလိုုက္ႏိုုင္ပါတယ္။ ငါ နင္႔ကိုု မေမးရက္ပါဘူးေလ။ နင္႔အေမးကိုုေတာ႔
ငါ ေခါင္းၿငိမ္႔ျပလိုုက္မိပါတယ္။
“ ယူ ဝင္လာကတည္းက မ်က္ႏွၾကီး
စူပုပ္ေနလိုု႔ ကိုယ္သတိထားမိတာ.. ၿပီးေတာ႔ ကိုုယ္႔ကိုု ယူေစာေစာက စူးစူးစိုက္စိုက္
လွမ္းၾကည္႔ေနတာဆိုုေတာ႔ေလ ကိုုယ္႔ကိုုမ်ား ယူ စိတ္ဝင္စားသလားလိုု႔ .. ”
နင္က တကယ္ကိုု မေၾကာက္တတ္ဘူးေနာ္။
နင္႔စကားလံုုးေတြက ပြင္႔လင္းလြန္းတယ္။ ငါ႔စိတ္ထဲ နင္က က်ားသစ္မေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ေတာင္
တူလာတယ္။ တကယ္ဆိုု ငါက နင္႔ကိုု ပန္းပြင္႔ေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္သူေလ။ စိတ္ထဲမွာ နင္႔ကို
စကားေတြ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေျပာေနမိေပမယ္႔ အျပင္မွာေတာ႔ ငါ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဆြ႔ံအလို႔။
“ အင္းပါ..။ ယူ စိတ္အိုုက္ေနတာကိုု
ကိုုယ္ သက္သာေအာင္လုုပ္ေပးလိုု႔ ရလိုုရျငား ကိုုယ္လာတာ…။ ခုု ယူ႔ကိုု ဆက္မေႏွာင္႔ယွက္ေတာ႔ပါဘူး။
Enjoy ေနာ္ ”
နင္႔ကိုု ငါ စကားတစ္ခြန္းမွ
ျပန္မေျပာမိလိုု႔ ထင္ပါရဲ႕။ နင္ မ်က္ႏွာနည္းနည္း ပ်က္သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ နင္က သိပ္ကိုု
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာပဲေနာ္။ မ်က္ႏွာေလး တစ္ခ်က္ အိုုသြားေပမယ္႔ အၿပံဳးေလးတစ္ပြင္႔က ခ်က္ခ်င္းကိုု
ေနာက္က လိုုက္လာခဲ႔တာ။ နင္ ထသြားဖိုု႔ဟန္ျပင္မွ နင္႔ကိုုငါ အလန္႔တၾကား လွမ္းၿပီး တားလိုုက္မိတယ္။
“ ေနပါဦး ဧကရီရယ္ . ”
ရုုတ္တရက္ ငါ႔ပါးစပ္ကေန
နင္႔နာမည္ေလးကိုု လႊတ္ခနဲ ေခၚလိုုက္မိတယ္။ ငါ႔ အသံေတြ သိပ္မ်ား ႏူးညံ႔သြားသလား။ ၿပီးေတာ႔
တုုန္ယင္ေနသလားပဲ။ နင္ကေတာ႔ သတိထားမိမယ္ မထင္ပါဘူး။
“ အလဲ႔.. ကိုုယ္႔နာမည္ကိုုေတာင္
သိေနပါလား ”
နင္႔နာမည္ကိုု ငါသိေနလိုု႔တဲ႔။
နင္က ေက်နပ္သြားတာ။ အဲဒီအရိပ္ေတြက နင္႔မ်က္ႏွာမွာ လာၿပီး ထင္ဟပ္တယ္ေလ။
“ ကဲ ေျပာပါဦး။ ဘာေၾကာင္႔
ယူမ်က္ႏွာႀကီး သည္ေလာက္ေတာင္ စူပုုပ္ေနရလဲ ဆိုုတာ ”
နင္႔ေမးခြန္းကိုု ငါဘယ္လိုု
ေျဖရမွာလဲ။ နင္႔ကိုု သည္လိုုေနရာမ်ိဳးမွာ ေတြ႕လိုုက္ရလိုု႔ပါ။ နင္က သည္လိုုမိန္းမစားမွန္း
ငါသိလိုုက္ရလိုု႔ပါ လိုု႔ အားမနာတမ္း ငါ ေျဖလိုုက္ရမွာလား။ ဟင္႔အင္း.. အဲသည္လိုု စကားေတြနဲ႔
နင္႔ကိုုငါ မေျပာရက္ပါဘူးဟာ။ ကဲ ငါ႔ကိုု အၾကံေပးစမ္းပါဦး။ နင္႔ ေမးခြန္းကိုု ငါ ဘယ္လိုုေျဖရမလဲ
ဆိုုတာေလ။
“ အင္း.. မင္းတိုု႔ ဆိုုင္က
ဆူပြက္ေနတာကိုုး။ ငရဲက်ေနတာပဲ ”
ငါ႔ စကားကိုု ၾကားေတာ႔
နင္က မဲ႔ၿပံဳးၿပံဳးတယ္။ ငါ႔ကိုု မ်က္ေစာင္းထိုုးလိုက္တာမ်ား။ ငါ တကယ္ ျပာက်ေလာက္ပါရဲ႕။
ၿပီးေတာ႔ေလ ငါ မထင္မိဘူးသိလား။ ငါ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးက အဲေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈ
ရွိတဲ႔ မ်က္ေစာင္းမ်ိဳး ထိုုးတတ္မယ္လို႔ ငါမထင္ခဲ႔မိဘူး။ ငါ႔အေတြးကိုုငါ ရီခ်င္မိတယ္။
အင္းေလ.. မထင္မိလို႔ဘဲ နင္႔ကိုု ငါမထင္ထားတဲ႔ ဒီေနရာမွာ ေတြ႔လိုုက္ရတာေပါ႔။ ငါၿပံဳးလိုုက္မိလား
မသိပါဘူးဟာ။ နင္က ငါ႔ကိုု မ်က္ခံုုးပင္႔ၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထပ္ထိုုးပါေရာ။
နင္ ဘယ္လိုု မိန္းကေလးလဲဟယ္။ ငါ တကယ္ေမာလာၿပီ။
“ ငရဲက်ေနတာပဲ ဆိုေတာ႔
ယူက ငရဲေရာက္ဖူးလို႔လား ”
နင္ေတာ္ေတာ္ ကတ္သီးကပ္သတ္
ေျပာတတ္ ေမးတတ္တာပဲ ဧကရီရယ္။ ငါ နင္႔ကိုု ဘာမွျပန္မေျဖခ်င္တာနဲ႔ပဲ လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို
ရိႈက္ဖြာပစ္လိုက္တယ္။
“ ေနဦး။ ယူ႔ေဘးမွာ
လာထိုင္တဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔ကိုု ပန္းတစ္ကံုုးမွ စြပ္စရာ မလိုေပမယ္႔ ..”
အဲဒီေနာက္ နင္က
ငါ႔လက္ထဲက စီးကရက္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆြဲယူေသာက္တယ္။ နင္က တကယ္႔ကို က်ားသစ္မေလးပဲေနာ္။
နင္႔လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင္႔ ငါ႔မွာ ဆူဆူညံညံ ဂီတသံေတြကို ေမ႔ေလ်ာ႔လို႔။ ငါ႔အာရံုေတြ အကုန္လံုးက
နင္တစ္ေယာက္တည္းဆီမွာ။
နင္က စီးကရက္ကို
ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ဖြာလိုက္ၿပီးေတာ႔ ငါ႔လက္ထဲကို ျပန္ထည္႔ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔ဘီယာခြက္ကို
ဆြဲဖယ္၊ ေနာက္ထပ္ ခြက္အလြတ္တစ္လံုးထဲမွာ အျပင္းစားအရက္ေတြငွဲ႔ၿပီး ငါ႔ကို ကမ္းေပးတယ္။
ငါေလ ျငင္းဆိုဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ႔ပါဘူး။ နင္က ငါ႔ကို ၿပံဳးၿပီးစိုက္ၾကည္႔ေနတယ္။ နင္႔အၾကည္႔ေတြက
တကယ္႔ကို ၾကည္ၾကည္ျပာျပာ ရီရီေဝေဝ၊ ဗို႔အားျပင္းတဲ႔ အဲဒီဆြဲညိဳွ႕မႈကို ငါ မခံစားႏိုင္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ အရက္ခြက္ကို ဆတ္ခနဲေကာက္ကိုင္ၿပီး တရွိန္ထိုး ေမာ႔ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ျပင္းျပင္းရွရွ
ရနံ႔တစ္ခုနဲ႔အတူ ပူပူေႏြးေႏြးအရည္ေတြက ငါ႔လည္ပင္းတစ္ေလ ွ်ာက္မွာ ကမူးကရူး စီးဆင္းသြားတယ္။
ခါးသက္သက္အရသာက လ ွ်ာေပၚမွာ။ ငါ႔မ်က္ႏွာရံႈ႕မဲ႔သြားလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ နင္က ေခါင္းေလးလွန္ေမာ႔ၿပီး
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလို႔။
ငါျပန္တဲ႔အခ်ိန္အထိ
နင္က ငါ႔ေဘးမွာ ရွိေနေပးခဲ႔တာ ဘာေၾကာင္႔လဲလို႔ ငါ မေတြးၾကည္႔ခ်င္ဘူး။ နင္က ငါ ဆိုင္ထဲက
ထြက္လာတဲ႔အထိ အေဖာ္လုပ္ေပးခဲ႔တယ္ေနာ္။ ငါတိုႏွစ္ေယာက္ ဆံုစည္းမႈက တကယ္႔ကို ခ်ိဳျပင္းစူးရွႀကီး။
၄။
အဲသည္႔ေနရာမွာ
နင္ရွိေနမွေတာ႔ နင္႔ကိုေၾကြတဲ႔ငါက အဲသည္ေနရာကို ခဏခဏ ေျခဆန္႔ျဖစ္ၿပီေပါ႔။ ႏွစ္ရက္ျခား၊
သံုးရက္ျခားဆိုသလို ငါ႔ေကာင္ေတြနဲ႔အတူတူ ေရာက္ျဖစ္တယ္။
“ကိုယ္႔ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္
ဆိုျပပါ” လို႔ ငါေတာင္းဆိုေတာ႔ နင္က Celine Dion ရဲ႕ To Love You More ကို ဆိုတာေနာ္။
ေၾကြသထက္ ေၾကြရပါတယ္ ဧကရီရယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလြန္းတဲ႔ အသံကို ညိွဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ႔
အၾကည္႔ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္လိုက္ေတာ႔ ငါအပါအဝင္ ဆိုင္ထဲက ဘဲေတြအကုန္ ေၾကြေတာ႔တာေပါ႔။
နင္က သီခ်င္းေတြ
တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ဆိုတယ္။ ငါက တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ေသာက္ရင္း နင္႔ကို ေမာ္ဖူးတယ္။ နင္႔အသံကို
ငါမၾကားရဘူး။ နင္႔ကို ေငးေမာ႔ၾကည္႔ေနခ်ိန္ ငါ႔နားထဲမွာ ဘာသံကိုမွ မၾကားရေတာ႔ဘူး။ ငါ႔အာရံုေတြ
အကုန္လံုးက နင္႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြမွာ။ ငါ႔ သိစိတ္၊ မသိစိတ္မွာ နင္႔ကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းတစ္ခုပဲ
ရွိေတာ႔တယ္။ အာရံုေျခာက္ပါးမွာ ႏွစ္ပါးပဲ အလုပ္လုပ္ေတာ႔တယ္။ တစ္ခုက ငါ႔မ်က္လံုး။ ေနာက္တစ္ခုက
ငါ႔ႏွလံုးသား။
တစ္စတစ္စနဲ႔
နင္က ငါ႔ကို ခင္သထက္ ခင္မင္လာတယ္။ နင္က ငါ႔ကို သူငယ္ခ်င္း အရင္းတစ္ေယာက္လို ေပါင္းတယ္။
ငါက နင္႔အေပၚ စြဲလန္းေနခဲ႔ဖူးေပမယ္႔ နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ ျပစ္မွားလိုစိတ္ေတြနဲ႔
မဆက္ဆံခဲ႔ပါဘူး။ ငါက နင္႔ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ကို အလွၾကည္႔သလို ၾကည္႔ခ်င္ေနတာပါ။
နင္ကလည္း နင္တို႔ဆိုင္ကို ငါလာၿပီဆို နင္႔ေဘးနားက ဘဲနာေတြကို ကစ္ထုတ္ၿပီး ငါနဲ႔ လာထိုင္တာပဲ။
နင္႔ရဲ႕ အဲဒီအျပဳမူေလးေၾကာင္႔လည္း နင္တို႔ဆိုင္က အျပန္ ငါနဲ႔ အဲဘဲနာေတြ လက္သီးခ်င္းယွဥ္ထိုးရတာ
ႏွစ္ခါရွိေနၿပီ။ နင္ကေတာ႔ ငါ႔နားေလး လာထိုင္းတုိင္း ငါ႔နာမည္ကို တဖြဖြေခၚရင္း နင္ေျပာခ်င္တာေတြအကုန္
ေျပာတာပဲ။ နင္ေျပာသမ ွ်ေတြ နားေထာင္ရင္း ငါ႔မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကည္ႏူးရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေျခာက္ခ်ားရ၊
တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသေတြျဖစ္ရ။ ေဒါသေတြ ျဖစ္တဲ႔အခါ ငါ ဘာကို
မေက်နပ္မွန္းမသိဘူး။ နင္႔ကိုလား၊ နင္႔ကို ဆြဲႏွစ္ခဲ႔တဲ႔ ကံၾကမၼာကိုလား။ ငါ မသိဘူးဟာ။
၅။
“ တကယ္ေတာ႔ေလ
တို႔ဘဝကကိုု မွားေနခဲ႔တာ သိလား .. စိုင္းရယ္.. တို႔ေလ လူမိန္းကေလးဧကရီ မျဖစ္ဘဲ ပန္းဧကရစ္ေလး
ျဖစ္ခဲ႔ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလိုု႔ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္ သိလားဟင္.. သိလားလိုု႔။ ”
နင္႔ဆီ ငါေရာက္လာခ်ိန္မွာ
နင္က ေရခ်ိန္ကိုက္ေနခဲ႔ၿပီ။ ငါ႔ေရွ႕က ခြက္ကိုပါ ေကာက္ယူေသာက္ရင္း ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ နင္ေျပာေနတဲ႔
စကားေတြကို နားေထာင္ရင္း ငါေလ သက္ျပင္းေတြ အခါခါ ခ်မိတယ္။
“ ပန္းကေလး မျဖစ္ခ်င္ေတာင္ တို႔က ပန္းသီေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္။
အဟတ္ဟတ္ .. ”
နင္က နင္႔စကားကိုနင္
သေဘာတက်နဲ႔ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီးေတာ႔ ေစာေစာက နင္အကုန္ေမာ႔ေသာက္လိုက္လို႔ လြတ္ေနတဲ႔ ခြက္ထဲကို
အရက္ေတြ ထပ္ၿပီးငွဲ႔ေနျပန္တယ္။ ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး နင္ေသာက္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ
နင္႔လက္ကို ငါလွမ္းဆြဲထားလိုက္တယ္။
“ ေတာ္ၿပီ ဧကရီ..
မင္း မူးေနၿပီကိုု ”
“ ဟုတ္တယ္။ တို႔
မူးေနတယ္ သိလား. တို႔ေလ ထပ္ၿပီး မူူးခ်င္ေသးတယ္ ”
နင္က ခြက္ကို
အတင္းလုယူေနလို႔ ငါ႔မွာ ခြက္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္း တြန္းပို႔လိုက္ရတယ္။
“ ေတာ္ၿပီ ဧကရီ.. မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီမွာ ကိုုယ္႔မ်က္ႏွာကိုု
မင္း ေသခ်ာၾကည္႔စမ္း။ မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ”
“ တို႔လား..
တိုု႔ေလ ကိုုယ္႔ဘဝကိုု သိပ္ခါးေနမိလို႔ေပါ႔ ”
ဘဝကို သိပ္ခါးေနလို႔
ဆိုတဲ႔ နင္ေလသံနဲ႔ နင္႔အၾကည္႔ေတြက ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆိုတဲ႔ ရုပ္မ်ိဳး။ ျဖစ္လာသမ ွ်ကို
ခါးဆီးခံဖို႔ အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ သူတစ္ေယာက္လိုေပါ႔။ ငါေလ နင္႔ကို ဒီႏြံကေန အျမန္ဆံုး
ရုန္းထြက္ေစခ်င္ပါၿပီ။
၆။
ငါ႔ေမြးေန႔မို႔
နင္႔ကို ဘုရားေခၚလာတဲ႔ မနက္မွာ ဘုရားမေရာက္ျဖစ္တာ ၃ႏွစ္ရွိသြားလို႔ နင္ေျပာေတာ႔ ငါ
အံ႔ၾသမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ နင္က “ဘုရားကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲလို႔” တဲ႔။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ
စူးကနဲပဲ။
“အေဖေသသြားတယ္။
အေမက ေနာက္ေယာက်္ားနဲ႔။ ပေထြးက အသံုးမက်ဘူး။ ငါ႔က အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္စ။ ေမာင္ေလးနဲ႔
ညီမေလးလည္း ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အေမကပါ တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္လာတယ္။ လိုအပ္ခ်က္ေတြက
အမ်ားႀကီး။ ကြက္လပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ဘယ္သူမွ ျဖည္႔မယ္႔သူ မရွိဘူး။ အဲဒီကြက္လပ္ေတြကို
ျဖည္႔ဖို႔ ငါက …။ စိုင္း .. ငါ႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိခဲ႔ဘူး။”
နင္ ခဏခဏ ေျပာဖူးလို႔
ငါ အလြတ္ရေနခဲ႔ၿပီ ျဖစ္တဲ႔ နင္႔အေၾကာင္းေတြက ငါ႔ေခါင္းထဲမွာ တန္းစီေပၚလာတယ္။
“ ဧကရီ.. နင္
ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ”
“ဘာကိုလဲ..”
“ဟ.. နင္အခု
ဘြဲ႕ရေတာ႔မယ္။ အဲတာေၾကာင္႔ နင္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။ ဒီအတိုင္း ေမ်ာလိုက္ေနေတာ႔မလို႔လားလို႔
ေမးေနတာဟ”
နင္က ငါ႔ကို
မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ တအံ႔တၾသၾကည္႔တယ္။
“စိုင္း.. ဒီအလုပ္
ဆက္မလုပ္လို႔ ငါက ဘာအလုပ္ လုပ္စားရမွာလဲ။”
“ဟ.. ဒါဆို နင္
ဘာေၾကာင္႔မ်ား ဘြဲ႕ယူေနေသးလဲ”
အဲဒီေနာက္ တိတ္ဆိတ္မႈ
တစ္ခုက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ႀကီးစိုးေနတာ အၾကာႀကီး။ ခေရပင္ႀကီးေတြကလည္း ဒီေန႔က်မွ
တိတ္ဆိတ္လိုက္တာ။ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္မွာ ထိုင္ေနၾကေပမယ္႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ေတြ
မေအးျမေနတာ အေသအခ်ာ။
“စိုင္းရယ္..
ငါ ျဖည္႔ရတဲ႔ ကြက္လပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ငါ ရထားတဲ႔ ဘြဲ႕နဲ႔ ငါ ဘာလုပ္စားလို႔ ရမွာလဲ။
အဲသည္လို လုပ္စားတဲ႔ တစ္လဝင္ေငြက အခု ငါ႔ရဲ႕ တစ္ရက္ဝင္ေငြေလာက္ပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။”
“ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအေၾကာင္းျပခ်က္
တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဒီဘဝႀကီးမွာ နင္ နစ္ျမွဳပ္ေနေတာ႔မွာလား။ ဟုတ္မွ မဟုတ္တာ။ နင္႔ကိုနင္ ကယ္တင္ရမယ္ေလ။
နင္႔ကိုနင္မွ မကယ္တင္ရင္ ဘယ္သူက ကယ္တင္မွာလဲ။”
“ငါရင္လည္း ေသရင္ေသ၊
ေရာဂါသည္ ငါ႔အေမပဲ ေသရင္ေသ၊ မဟုတ္လည္း အငယ္ႏွစ္ေကာင္ ေသ၊ အဲဒီအခါက်မွပဲ ငါလည္း သည္ဝဋ္ေတြကေန
ကၽြတ္ေတာ႔မွာ”
“နင္ စကားေျပာေတြ
ဆင္ျခင္စမ္း ဧကရီ။ ဒါ ဘုရားေျမ”
“ေဆာရီးပဲ စိုင္းရယ္။
နင္က အေပါင္းအသင္း မလုပ္အပ္တဲ႔ မိန္းမနဲ႔မွ အေပါင္းသင္း လုပ္ေနတာကိုး။ ငါလို မိန္းမပါးစပ္က
ဒီလို စကားပဲ ထြက္လာမွာပဲ”
“ေတာ္ေတာ႔လို႔
ငါေျပာေနတယ္။”
ငါ႔ အသံက က်ယ္သြားတယ္။
နင္လည္း ၿငိမ္သက္သြားတယ္။ နင္႔ကိုငါ စိုက္ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ နင္က မ်က္လႊာခ်ထားတယ္။ တေအာင္႔ေလာက္ၾကာေတာ႔
နင္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ျဖစ္လာတယ္။
“ငါ ေပ်ာ္လြန္းလို႔
လုပ္စားေနတယ္လို႔မ်ား နင္ ထင္ေနသလား။ ငါ ေက်နပ္ေနတယ္လို႔ နင္ ထင္ေနသလား။ ငါခံစားေနရတဲ႔
ငရဲ ငါပဲ သိတယ္။ ငါ႔မွာ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ေနတဲ႔ ဘဝ။ နင္မသိလို႔လား။ ငါလည္း သည္ဘဝကေန
အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါၿပီ”
ေျပာၿပီးေတာ႔
နင္ငိုတယ္။ ရိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ကို ငိုတယ္။ နင္႔ကိုငါ မႏွစ္သိမ္႔မိဘူး။ ႏွစ္သိမ္႔စရာ စကားလံုးလည္း
ငါ႔မွာမွ မရွိဘဲ။ စိတ္မေကာင္းဘူး။ တကယ္ေတာ႔ နင္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔
နယ္ပယ္က မိန္းကေလးတိုင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ဟာ ဘာလဲ။ ငါေလ အျမစ္ကေန
တူးၿပီး ေျမလွန္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
၇။
ဆိုင္ထဲကို ငါ
ဝင္လာေတာ႔ နင္က အဂၤလိပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ဆိုေနတယ္။ နင္႔မ်က္လံုးေတြက
ဒီည နည္းနည္း မိႈင္းညွိဳ႕ေနသလိုပဲ။ ရီေဝတာထက္ ပိုတယ္။ ေဆြးေျမ႕ျခင္းကာလာေတြ ျခယ္သထားတဲ႔
နင္႔မ်က္ဝန္းေတြဟာ သိပ္ကို လွေနတယ္။
“ေနမယ္ဆိုရင္ေလ
ကိုယ္ဟာ ခလုတ္တစ္ခုမို႔ သြားေတာ႔မယ္ အခ်စ္ရယ္။
ေျခတစ္လွမ္းတိုင္းဟာ
မင္းအေၾကာင္းအေတြးစေတြနဲ႔ ျပည္႔လို႔ေနမွာကိုေတာ႔ သိပါရဲ႕ ။
ကိုယ္ေလ မင္းကို
အၿမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာပါ အခ်စ္ရယ္ …. အၿမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာပါ ။
ခါးသက္ခ်ိဳျမတဲ႔
အမွတ္တရေတြ … ဒါဟာအကုန္ပါပဲ။
ကိုယ္နဲ႔အတူ
ယူသြားမယ္႔ အရာဟာ ဒါပါပဲ။
သြားေတာ႔မယ္ေနာ္
… မငိုပါနဲ႔ကြယ္ .. ။
ကိုယ္ဟာ မင္းလိုအပ္တဲ႔
သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သိၿပီးသားပဲေလ …”
သီခ်င္းဆိုၿပီးသြားေတာ႔
နင္က အခါတိုင္းလို ငါ႔ဆီ မလာခဲ႔ဘူး။ စင္ေနာက္ဖက္ကို ဝင္သြားတယ္။ နင္ေပၚလာမလားလို႔
ငါေမ ွ်ာ္ေပမယ္႔ နင္ေပၚမလာဘူး။ ကိစၥေလးေတြ ရွိလို႔ေနမွာပါေလဆိုၿပီး ငါ
ေတြးေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ထိ ေပကပ္ၿပီး
ငါေစာင္႔တယ္။ နင္ မလာခဲ႔ဘူး။ နင္႔အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ ဒါနဲ႔
ဝိတ္တာတစ္ေယာက္ကို ေခၚေမးေတာ႔မွ သီခ်င္းဆိုၿပီးကတည္းက နင္ ျပန္သြားၿပီတဲ႔ေလ။
ဝိတ္တာ မ်က္ဝန္းေတြက တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနတဲ႔ဟန္။
“ေျပာေလညီ။
ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ”
“သူ႔ကိုေခၚသြားတဲ႔လူက
Surfကားနဲ႔ အစ္ကို”
ဝိတ္တာက
ေျပာၿပီးမွ အားနာသလို ၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ႔
ေမးမိတဲ႔ ငါကိုက မွားတာ။ ေမးမိတဲ႔ ငါကိုက အမွား။ ဆိုင္ထဲကေန ငါ ထြက္လာေတာ႔ ငါဟာ ငါ
မဟုတ္သလိုႀကီး။ နင္ဟာ အဲသည္လို မိန္းကေလးမွန္းသိရဲ႕နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ အခုက်မွ
ငါ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ စူးေအာင္႔နာက်င္ေနရတာလဲ မသိဘူး။ ငါ႔စိတ္ထဲမွာ ယူက်ံဳးမရစိတ္ေတြ၊
ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြ ေနာက္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက အစပ်ိဳးေနခဲ႔မွန္း မသိတဲ႔
နင္႔အေပၚမွာ ယိုဖိတ္ေနတဲ႔ အခ်စ္စိတ္၊ နင္႔ကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္၊ ငါ႔အရိပ္ေအာက္မွာ
လန္းဆန္းတဲ႔ ပန္းေလးတစ္ပြင္႔လို ဖူးပြင္႔ေနေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြကို ငါ အလန္႔တၾကား
ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
အားးး
အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔
ေအာ္ဟစ္ၿပီးေတာ႔ ငါ လမ္းမီးတိုင္ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲက
နာက်င္မႈေတြ ေလ်ာ႔ပါးသြားမလားလို႔ပါ။
ေနာက္ရက္က်ေတာ႔
နင္႔ကိုငါ နင္တို႔ လမ္းထိပ္ကေန ေစာင္႔ေနလိုက္တယ္။ လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည္႔ၿပီး
ခပ္သုတ္သုတ္ ေလ ွ်ာက္လာတဲ႔ နင္က ငါ႔ကားကို ေတြ႕လိုက္ေတာ႔ တုန္႔ကနဲ႔ တစ္ခ်က္
ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔ကားဆီကို နင္ေလ ွ်ာက္လာတယ္ေနာ္။ ငါက ကားတံခါးကို
အထဲကေန လွမ္းဖြင္႔ေပးထားလိုက္တယ္။ နင္က အသာဝင္ထိုင္ၿပီး သက္ျပင္းပူေတြ ခ်တယ္။
ငါ႔ကိုလည္း မၾကည္႔ဘူး။ ဘာစကားမွလည္း မေျပာဘူး။ ငါလည္း နင္႔ကို ဘာမွ
စမေျပာမိေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေထာင္ေသာင္းသိန္းသန္းခ်ီတဲ႔ စကားလံုးေတြကေတာ႔
ငါ႔ရင္ထဲမွာ။ အလုအယက္ အတင္းအၾကပ္ ထိုးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာမ်ား လည္ပင္းထဲမွာ
စကားလံုးေတြနဲ႔ တစ္ဆို႔လို႔။ မြန္းက်ပ္မႈေတြနဲ႔ နာက်င္မႈေတြက အားၿပိဳင္ေနၾကတယ္။
စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးတဲ႔ စကားေတြကို ေျပာဖို႔ ငါ ပါးစပ္ျပင္မယ္ၾကံေတာ႔ နင္က ငါ႔ထက္
ဦးသြားတယ္။
“အေမ
ေနမေကာင္းဘူး စိုင္း”
နင္က
ငါ႔ကို မၾကည္႔ဘဲ နင္႔ေပါင္ေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို စိုက္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ငါက
ေဘးတေစာင္းျမင္ေနရတဲ႔ နင္႔မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည္႔ၿပီး
နားေထာင္ေနလိုုုက္တယ္။
“မေန႔က
မနက္ကတည္းက ေဆးရံုတင္ထားရတယ္။”
နင္က
သက္ျပင္းေတြ ခ်ေနျပန္တယ္။
“အေမ႔
ႏွလံုးက ခြဲစိတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္တဲ႔ စိုင္းရယ္”
နင္႔မ်က္ႏွာေလးက
ေမာ႔လာတယ္။ ငါ႔ဖက္ လွည္႔ၾကည္႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခါးခါးသက္သက္ ၿပံဳးျပတယ္။
“အဲတာ
ငါ ေငြလိုတယ္ေလ”
အဲဒီ
စကားေလးက တိုးတိုးလ်လ်ေလး မဟုတ္ဘဲ ခါးသီးမႈေတြ အျပည္႔နဲ႔ တုန္တုန္ယင္ယင္ေလး
ထြက္က်လာတယ္။ ငါ႔ကို မျမင္ႏိုင္တဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ နင္႔ကို ငါ ေသခ်ာ
စိုက္ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ နင္႔ပုခံုးကို ငါ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တင္းက်ပ္ေနေအာင္
ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ နင္ မေမ ွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ ငါ႔အျပဳမူေၾကာင္႔ နင္က ငါ႔ကို တအံ႔တၾသ၊
ၿပီးေတာ႔ အလန္႔တၾကား ျပဴးၾကည္႔တယ္။ နင္ ရုန္းတယ္။ ငါ မလြတ္ေပးမိဘူး။ တင္းသထက္
တင္းၾကပ္ေအာင္ ကိုင္ထားလိုက္တယ္။
“ဧကရီ..
နင္႔ကိုငါ လက္ထပ္မယ္။ နင္ ငါ႔ကို လက္ထပ္ရမယ္။ ၾကားလား။”
“ဘာေျပာတယ္
စိုင္း။ နင္ ရူးေနလား။”
“ငါ
မရူးဘူး ဧကရီ။ ငါ မရူးဘူး။ နင္ ငါ႔ကို လက္ထပ္ရမယ္လို႔ေလ။ နင္႔ကို ငါခ်စ္ေနတာ နင္
မသိဘူးလား။”
“ေတာ္ပါ
စိုင္းရာ။ ဘာလဲ နင္က လွည္းက်ိဳးထမ္းမလို႔လား။ မဟာကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္းႀကီး
လုပ္မလို႔လား။ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာေတြ ခံမယ္ေပါ႔ေလ။ နင္ သိပ္ကို စိတ္ကူးယဥ္တာပဲဟာ..”
ေျပာၿပီး
နင္က ရယ္တယ္။ အာေခါင္ကို ျခစ္ၿပီး နင္ ရယ္တယ္။ တကယ္႔ကို ေၾကးစားမိန္းမေတြရဲ႕
ရယ္သံမ်ိဳးနဲ႔။ အဲဒီ ရယ္သံကို ငါ ရြံတယ္။
“ဧကရီ.. အဲသည္လို မရယ္စမ္းနဲ႔”
“ရယ္မယ္။
ရယ္မယ္။ ရယ္ရလြန္းလို႔ပါ။ တကယ္ တကယ္.. စိုင္း . စိုင္း . နင္ဟာေလ။”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔
နင္က ဆက္ရယ္တယ္။
“မရယ္နဲ႔လို႔
ငါ ေျပာေနတယ္။ အဲဒီ ၾကက္ဆန္ဆန္ အသံနဲ႔ မရယ္စမ္းနဲ႔”
“ဟဲ႔..
ၾကက္မပါးစပ္က ၾကက္သံပဲ ထြက္မွာေပါ႔ စိုင္းရဲ႕”
အဲဒီေနာက္ေတာ႔
နင္႔ရဲ႕ပါးကို ငါ ျဖန္းခနဲ ရိုက္ခ်လိုက္မိေတာ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔မွ ငါ႔လက္ဖဝါးကို ငါ
အလန္႔တၾကား ၾကည္႔မိတယ္။ နင္လည္း ရယ္တာ ရပ္သြားတယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈေတြက ကားထဲကို အၾကာႀကီး
လႊမ္းၿခံဳထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေလးေတာ႔မွ ရိႈက္သံသဲ႔သဲ႔ေလးက တိတ္ဆိတ္မႈကို
ၿဖိဳခြင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ နင္ ငိုတယ္။ ရိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ကို နင္ ငိုတယ္။
ငိုေနတဲ႔ နင္႔ကို ငါ မေပြ႕ဖက္မိဘူး။ နင္႔မ်က္ရည္ေတြကို ငါ မသုတ္ေပးမိဘူး။ နင္႔ကို
အားရပါးရ ငိုေစခ်င္တယ္။ နင္႔မ်က္ရည္ေတြ ကုန္သြားတဲ႔အထိ ငိုေနတာကို ငါ ၿပီးေအာင္
ေစာင္႔မယ္။ ၿပီးက်ရင္ ေနာက္ထပ္ နင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မ်က္ရည္မက်ေစရဘူး။ မ်က္ရည္ က်ခြင္႔
မေပးဘူး။
နင္က
စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုေၾကြးတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး တသိမ္႔သိမ္႔တုန္ေအာင္ ငိုတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။ ေနာက္ေတာ႔ တလွိမ္႔ခ်င္း။ ၿပီးေတာ႔ နင္အငိုတိတ္သြားတယ္။
ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို ငါ လွမ္းသုတ္ေပးမယ္ လက္ရြယ္ေတာ႔ နင္က ငါ႔လက္ကို တြန္းဖယ္ၿပီး
နင္႔လက္ခံုနဲ႔ နင္ အၾကမ္းပတမ္း သုတ္တယ္။
“စိုင္း
.. နင္ ေစတနာကို ငါ သိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ နင္ ငါ႔ကို ခ်စ္တာလည္း ငါ သိတယ္။ နင္႔ရဲ႕
ျဖဴျဖဴစင္စင္ အခ်စ္ကို ငါ မခံယူရဲဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာကို စိတ္ကူးမယဥ္စမ္းနဲ႔ စိုင္း။
ငါဟာ နင္႔ဘဝမွာ အၿမဲ ရွိေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ တစ္ခဏတာ
ဆံုစည္းရတဲ႔ ျဖတ္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းပါ။ နင္႔ဘဝမွာ နင္ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနပါ။ ငါလည္း
ငါ႔ဘဝမွာ ေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္ေပမယ္႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပ်ာ္ေအာင္ ေနေနတယ္။”
“အဲဒီလိုဘဝမ်ိဳးမွာ
နင္႔ကို ငါ မျမင္ခ်င္ေတာ႔တာ ဧကရီ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ႔
နင္ ငါ႔ကို အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ဒါ ငါ႔ဘဝ၊ ငါ႔ အသက္ေမြးလမ္းေၾကာင္း။
ဒါ လက္ေတြ႕အက်ဆံုးပဲ”
“ရုန္းထြက္မယ္ဆို
ရုန္းထြက္ႏိုင္တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ ဧကရီ။ နင္လဲ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ပဲ”
“အဲဒီထဲက
တစ္ခုက နင္႔မယားလုပ္ဖို႔လား။ ဟားဟားဟား …”
နင္က
အာေခါင္ကို ျခစ္ၿပီး ရယ္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔ ငါ လက္ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္
ဆုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
“စိုင္း..
ငါ ေငြလိုတယ္။ ငါ႔ မိသားစုအတြက္ ငါ ေငြလိုတယ္။ ငါ လိုအပ္တဲ႔ ေငြပမာဏကို
ရွာေဖြေပးႏိုင္တဲ႔ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တစ္ခု မေတြ႕ေသးဘူး။ ငါေျပာတဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုဆိုတာ
ငါလက္ရွိလုပ္ေနတဲ႔အလုပ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္တဲ႔၊ ငါးပါးသီလေဖာက္ျပားစရာ မလိုတဲ႔၊
အရွင္လတ္လတ္ ငရဲက်ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြ မၾကံဳရမယ္႔ အလုပ္တစ္ခုေပါ႔။ အဲသည္လိုမ်ိဳး
အလုပ္ကို ေတြ႕တဲ႔ေန႔ အဲဒီအလုပ္ကို ငါ ေျပာင္းလုပ္မယ္။ အဲဒီအလုပ္ထဲမွာ နင္႔မိန္းမဆိုတဲ႔
အလုပ္ေတာ႔ မပါဘူး စိုင္း။”
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း
နင္က ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင္႔တယ္။ နင္႔ကို ငါ မတားမိဘူး။ ငါ႔ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး
တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္ခြာသြားတဲ႔ နင္႔ေျခလွမ္းေတြမွာ ဘယ္လိုခံစားခ်က္ေတြကို
ေထြးေပြ႕လို႔ ထားေလမလဲ။ ဟိုတစ္ညတုန္းက နင္ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းလို ငါ႔အေၾကာင္း အေတြးစေတြနဲ႔
ျပည္႔လိုေနမလား။ ေဆးရံုေပၚက နင္႔အေမအေၾကာင္းလား။ ဒါမွမဟုတ္ နင္႔ရဲ႕ဘဲနာေတြ ..။
အေတြးစေတြကို
ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ နင္ဟာ ငါနဲ႔ အကြာအေဝးအားျဖင္႔ သိပ္မေဝးေသးဘဲနဲ႔ နင္႔ေက်ာျပင္ဟာ
ေဝဝါးသထက္ ေဝဝါးလာတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ အျပင္မွာ ျမဴေတြဆိုင္းေနမွန္း ငါ သတိထားမိတယ္။
ျမဴေတြ ဆိုင္းေနတာမွ တကယ္႔ကို ပိတ္ပိတ္ဆည္းဆည္း သိပ္သိပ္သည္းသည္း။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ဘာေတြ ရွိသလဲဆိုတာေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္ႏိုင္ဘူး။ သည္ေနရာ ေဒသကို
ကၽြမ္းဝင္မထားဘူးဆိုရင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဘာရွိသလဲဆိုတာကို လွမ္းမျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ဒီညေနခင္းမွာ ျမဴေတြသိပ္ဆိုင္းေနတယ္။
“အျမန္ဆံုး
ျမဴတိမ္ကင္းစင္ၿပီး ေနျခည္ေထြးလို႔ ေႏြးပါေစ။”
ငါ
ဆုေတာင္းလိုက္မိတယ္။ ငါတို႔ၿမိဳ႕ေလးအတြက္ အထူးသျဖင္႔ နင္႔ဘဝေလးအတြက္ေပါ႔။
ေလးစားျခင္းျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္
