၁။
ဒီဇင္ဘာသည္ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕နယ္ေလးသို႔ အက်ည္းတန္စြာ၊ ရက္စက္စြာ၊ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ႔ေလသည္။
၂။
ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ကုန္သည္မွာ ေအာက္တိုဘာလလယ္ေရာက္ၿပီေဟ႔ဆိုလ ွ်င္ အေႏြးထည္ထူထူ ဝတ္ဆင္ရေလ႔ရွိေသာ ကၽြန္မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္သြားသည္႔တိုင္ေအာင
နံနက္ေစာေစာႏွင္႔ ညဥ္႔လယ္ပိုင္းတြင္ ေအးသက္သက္ေလး ျဖစ္ေနတတ္သည္မွတပါး တစ္ေနကုန္ အိုက္စပ္စပ္။ ႏွင္းျမဴေတြ ျခံဳလႊမ္းေနေသာ ႏိုဝင္ဘာနံနက္ခင္းတို႔သည္ ကၽြန္မတို႔ မၾကာခဏ ျပန္ေျပာင္းေျပာေလ႔ရွိသည္႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ႔ဆိုသည္႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာသာ ရွိေတာ႔သည္။ ယခုေတာ႔ တန္ေဆာင္မုန္းလ ကထိန္ပြဲေတာ္ႀကီးသာ ၿပီး၍သြားသည္။ ဘယ္မွာလဲ ႏွင္းျမဴ၊ ဘယ္မွာလဲ အေအးဓါတ္၊ ဘုရားစူးရေစရဲ႕၊ တကယ္ေဆာင္းတြင္းပါ ဟု က်ိန္တြယ္ရေတာ႔မလိုလို။
ယခုလည္းၾကည္႔။ နံနက္ခင္း ေရာင္နီပင္ မပ်ိဳ႕ေသးခင္ တဖြဲဖြဲမွသည္ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာလာေသာ မိုးက ဒီဇင္ဘာကို အႀကိဳေထာက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အိပ္၍ မေပ်ာ္ေတာ႔ၿပီမို႔ မိုးဖြဲေလးေတြကို မွန္ျပတင္းမွ အသာ ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္၏။ တိမ္ညိဳတိမ္မည္းမ်ားက မၾကာမီ မိုးတိတ္ဦးမည္မဟုတ္ဟု ေျပာေနသည္႔အလား။ အတင္းက်ိတ္မွိတ္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ မႀကိဳးစားေတာ႔ဘဲ အိပ္ရာမွ ထလာလိုက္သည္။
ေဖေဖ၊ေမေမႏွင္႔ ညီမေလးတို႔က အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။
ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ႔ ျခံဝင္းတံခါးမွ မီးမ်ားကိုပိတ္ကာ ဧည္႔ခန္းမီးကို ဖြင္႔လိုက္သည္။ ေမာင္ေလး အခန္းတံခါးကို အသာလွပ္ကာ ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။ မိုုးေအးေအးႏွင္႔ ေစာင္ျခံဳကာ ေကြးေနေအာင္ အိပ္လို႔ေနေလသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ ထြက္လာကာ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး၊ တရားေခြဖြင္႔ရန္ စက္ဆီအသြား မီးက ဖ်တ္ခနဲ ပ်က္သြား၏။ တစ္ေနရာရာမွာ လ ွ်ပ္စစ္ေရွာ႔ခ္ ျဖစ္ၿပီလား မသိပါ။
မိုး သည္ေလာက္ရြာမွေတာ႔ မီးပ်က္တာ မဆန္းပါ ။ ေလၾကမ္းၾကမ္းကေလးတိုက္လိုက္လ ွ်င္ မီးေတြ ပ်က္သြားတတ္တာ၊ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလ ွ်င္ (တစ္ခါတစ္ေလ ခပ္ဖြဲဖြဲေလး ရြာလ ွ်င္ပင္) လ ွ်ပ္စစ္ေရွာ႔ခ္ျဖစ္တတ္တာ၊ မိုးေတြဆက္တိုက္ရြာလ ွ်င္ မီးေတြ မလာေတာ႔တာ သည္ၿမိဳ႕နယ္ေလး တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံပဲ မဟုတ္လား။
မီးပ်က္သြားၿပီမို႔ တရားေခြလည္း ဖြင္႔မရေတာ႔ပါ။ ဝန္းက်င္တစ္ခုုလံုးကလည္း အလင္းပ်ိဳ႕ရံုုသာရွိေသးသည္မို႔ ဘာကိုုမွ လင္းလင္းရွင္းရွင္း မျမင္ရေသး။ လမ္းမထက္တြင္လည္း မိုးသံမွတစ္ပါး အျခားသံ မၾကားရေသးေခ်။ အရာအားလံုုးသည္ ရာသီမဟုတ္ ရြာသြန္းေနေသာ မိုးေရမ်ားေအာက္၌ တိတ္တဆိတ္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပင္။ ကၽြန္မႏွင္႔အတူတူ ႏိုးထေနသူမွာ ဦးေခါင္းတည္႔တည္႔ မ်က္ႏွာက်က္မွ စုပ္ထိုးလိုက္ေသာ အိမ္ေျမွာင္တစ္ေကာင္သာ ရွိေပမည္။
အတင္းႀကိဳးစားၿပီး ျပန္အိပ္လိုက္ရမလားဟု ေတြးမိလိုက္ကာ ဖုန္းနာရီကို ၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ နံနက္ ၅နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလးသာ ရွိေသး၏။ အိပ္မည္ဆိုုလ ွ်င္ အနည္းဆံုုး တစ္နာရီခန္႔ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔ ရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္အိပ္လို႔ မရေတာ႔မွာ ေသခ်ာၿပီးေနာက္ အိပ္ရာထက္တြင္ လူးလြန္႔ကာ အပ်င္းထူေနရမည္ကို ကၽြန္မက မႏွစ္ၿမိဳ႕။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဘက္ထရီအားသြင္းထားေသာ စာၾကည္႔မီးကို ဖြင္႔ကာ ဒိုင္ယာရီ စာရြက္မ်ားကို စာမ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုဆီ ေရာက္ေအာင္ လွန္လိုက္ရင္း သံုုးေနက် ခရမ္းေရာင္ မွင္စို ေဖာင္တိန္ကို ထုုတ္ယူလိုက္သည္။
“ ဒီဇင္ဘာက ေဆာင္းကို မိုးေလး တစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္နဲ႔ ႀကိဳတယ္။ ေဆာင္းကလည္း ေဆာင္းမပီ။ မိုးကလည္း အခါမဟုတ္ဘဲ ရြာလို႔ေကာင္းေနပါေပါ႔။ ေဆာင္းေၾကာင္႔ မေအးဘဲ မိုးေၾကာင္႔ စိမ္႔လို႔ေနတဲ႔ နံနက္ခင္းမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ။ ”
ျမတ္ပန္းႏြယ္
၁.၁၂.၂၀၁၂
နံနက္ ၅နာရီ ၂၅ မိနစ္၊ စေနေန႔
ေကာက္ကာငင္ကာ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသည္႔အတိုင္း ေရးျခစ္လိုက္မိသည္႔ စာေၾကာင္းေတြက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္။ ကိုယ္ေရးထားတာကို ျပန္ဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ ၿပံဳးလိုက္မိေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးထားသည္႔စာကိုု ကိုုယ္တာဝန္ယူရမည္ဆိုေတာ႔ ထံုုးစံအတိုုင္း စာပိုုဒ္ေလးေအာက္မွာ လက္မွတ္ထိုုးလိုက္ၿပီး ရက္စြဲ၊ ေန႔ရက္ႏွင္႔ အခ်ိန္ကို ေရးျခစ္လိုက္သည္။
၃။
မွိန္ပ်ပ် မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာအေဟာင္းမ်ားက
ဧည္႔ခန္းကို ရွင္းလင္းၿပီးေနာက္ မီးဖိုခန္းထဲ လွည္းက်င္းေနစဥ္ ေမေမႏွင္႔ ညီမေလးတို႔ ႏိုးလာၾကသည္။ နံနက္စာအတြက္ သားအမိ သံုုးေယာက္ လံုုးပန္းေနၾကစဥ္ ေဖေဖႏွင္႔ ေမာင္ေလးတို႔ ႏိုးလာကာ၊ သူတို႔ေတြ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးခ်ိန္၌ ကၽြန္မတို႔၏ ပူပူေႏြးေႏြး နံနက္စာလည္း အဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
၄။
ကၽြန္မတို႔၏ နံနက္စာက ရိုးစင္းသည္။ ထမင္းျဖဴျဖဴ ပူပူေလး ရွိသည္။ ၾကက္သြန္ႏွင္႔ေရာေမႊကာ ေၾကာ္ထားေသာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ရွိသည္။ ငရုုတ္သီးစိမ္း၊ ပုုဇြန္ေျခာက္ႏွင္႔ ငါးပိအနည္းငယ္ေရာကာ ထားသည္႔ ငရုုတ္သီးအစိမ္းေထာင္းတစ္ခြက္ရွ
“ မနက္က ဘာလို႔ အေစာႀကီး ေအာက္ဆင္းသြားတာလဲ၊ ျပန္တက္လာဦးမယ္ မွတ္ေနတာ”
ေဖေဖက ငရုုတ္သီးေထာင္းတစ္ဇြန္းကို သူ႔ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည္႔ရင္း ေမး၏။
“ အစက ျပန္တက္လာဦးမို႔ ေဖေဖ။ ေနာက္ မအိပ္ခ်င္ေတာ႔တာနဲ႔ ေအာက္မွာပဲ ဟိုုလုုပ္သည္လုုပ္ လုုပ္ေနလိုုက္တာ ”
“ ေၾသာ္ အဲဒါေၾကာင္႔ တရားေခြ ဖြင္႔ၿပီး နာေနတာလား ”
“ ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ.. ဒါေပမယ္႔ မီးက ပ်က္သြားေသးတယ္။ ဖြင္႔မို႔လုပ္ေနတုုန္း မီးပ်က္သြားလိုု႔ မီးျပန္လာေအာင္ ေစာင္႔လိုုက္ရေသးတယ္ ”
“ ဟဲဟဲ.. တို႔ၿမိဳ႕ မီးကေတာ႔ သည္လိုုပဲ ”
ေမေမက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင္႔ ဝင္ေထာက္သည္။ ေမေမ႔ စကားပင္ မဆံုးေသး၊ မီးပ်က္သြားျပန္ေလသည္။
“ဟာ”
“ ေျပာရင္းဆိုရင္း ပ်က္ျပန္ၿပီ ”
“ ဟုတ္ပါ႔ ဟုတ္ပါ႔ ”
မိုုးစဲစျပဳၿပီျဖစ္သျဖင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္သည္ အာရံုုဦးေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ပီပီျပင္ျပင္ လင္းက်င္းလာ၏။ ကိုယ္႔ပန္းကန္ထဲ တစ္ဇြန္းခပ္ထည္႔စားလိုုက္၊ သူ႔ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည္႔ေပးလိုုက္ႏွင္႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု၏ နံနက္စာ ထမင္းဝိုုင္းမွာ ေႏြးေထြးစြာ ၿပီးဆံုုးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာ္ဖီခြက္ႀကီးကိုု တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကမ္းကာ တစ္ေယာက္တစ္က်ိဳက္စီ လက္ေျပာင္းလဲေသာက္ၾကရင္း စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။
“ မိုးကလည္း ခုုရက္ရြာပိုုင္း ရြာေနတယ္ေနာ္၊ တကယ္ဆို ေဆာင္းဝင္ၿပီး ခ်မ္းသင္႔ၿပီ ”
ကၽြန္မက ညည္းညည္းညဴညဴဆိုမိေတာ႔ ေမာင္ေလးက-
“ ဟိုးတုန္ကဆို ဒီလို မနက္ခင္းမ်ိဳးမွာ စကားေျပာရင္ ပါးစပ္က အေငြ႕ေတြထြက္ေနၿပီ ”
ေမာင္ေလးေျပာတာလည္း ဟုတ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္က ဒီလို ေဆာင္းနံနက္မ်ိဳးေတြမွာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ဆြယ္တာအက်ီထူထူႀကီးေတြဝတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ မီးလွံဳရင္း ေျပာင္းဖူးေတြ၊ ထန္းပင္ျမစ္ေတြ ဖုတ္စားခဲ႔ၾကဖူးသည္။ အဲသည္တုုန္းက စကားေျပာလိုုက္တိုုင္း အခိုုးေငြ႕ေတြက ပါးစပ္မွ ထြက္ေနတာကိုု ျမင္ခဲ႔ၾကရသည္။
“ တကယ္ေတာ႔ သည္မိုးက ကထိန္ပြဲတုုန္းက ရြာရမယ္႔ မိုုး။ ကထိန္မိုး။ ေနာက္က်ၿပီး အခုမွ ရြာေနတာ။ ဒီမိုုးကုုန္ၿပီးရင္ေတာ႔ စခ်မ္းၿပီ ”
မိုးစဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ အျပင္ဖက္ကို လွမ္းေငးေနရင္း ေဖေဖက ဆိုသည္။
“ ဟုတ္တယ္။ ဒီမိုးၿပီးသြားရင္ေတာ႔ တစ္လပိုင္းကုန္ ႏွစ္လပိုင္းအလယ္ေလာက္ထိ ေအးၿပီ ”
ေရေႏြးခြက္ေတြထဲ ေရေႏြးလိုက္ငွဲ႔ေနေသာ ေမေမက ေဖေဖ႔စကားကို ေထာက္ခံလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မတို႔ကိုု ေရေႏြးခြက္တစ္ခြက္စီ ကမ္းေပးသည္။
ေရေႏြးပူပူေလးေတြ မႈတ္ေသာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြေျပာေနၾကစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လာရပ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။
“ လ ွ်ပ္စစ္က လူေတြ ဖ်ဴ႕စ္ လာဆက္ၿပီ ”
အိမ္ေရွ႕ကိုု လွမ္းၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ လ ွ်ပ္စစ္မွ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ ထရန္စေဖာ္မာအိုးေပၚ တက္ဖို႔ျပင္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုုင္ေသာ ဗဟိုုရပ္ကြက္၏ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးရွိ၏။
“ မီးျပန္လာေတာ႔မယ္ ”
မီးျပန္လာေတာ႔မွာမို႔ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
“ မီးလာရင္ စိမ္႔ေနျခည္ သီခ်င္းေလးဖြင္႔ေဟ႔ ”
ေဖေဖက သူ႔အႀကိဳက္ေခြကိုု ဖြင္႔ခိုုင္းသည္။
“ အဲတာဆို အဲေခြထဲက ရင္တြင္းဆု သီခ်င္းေလး အရင္ဖြင္႔ပါဟယ္။ မမႀကီးက အဲတာေလးႀကိဳက္လို႔”
ေမာင္ေလးက အၿမဲတမ္း သီခ်င္း ထဖြင္႔တတ္သူ ျဖစ္သျဖင္႔ ကၽြန္မက ေတာင္းဆိုလိုက္ေတာ႔ သူက သာသာႏွင္႔နာနာႏွက္ကာ စကားတစ္ခြန္း တုန္႔ျပန္ေျပာသည္။
“ မမႀကီး မႀကိဳက္တာေလးမ်ား ရွိရင္ ေျပာပါဦးဗ်ာ ”
သူ႕စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မမွာ ရယ္ရအခက္၊ ငိုုရအခက္။
ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ရယ္ေမာေနၾကစဥ္ ထိုလ ွ်ပ္စစ္မွသူက အိမ္ဝိုုင္းထဲ ဝင္လာသည္။ ထိုု႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕တံခါးတြင္ ရပ္ကာ “ အစ္ကိုုႀကီး ကၽြန္ေတာ္ ရံုုးကိုု ဖုုန္းေခၚခ်င္လိုု႕ဗ် ” ဟု ေျပာသည္။
“ ေဟ႕ေရာင္.. ၂သိန္းတန္ဖုုန္းေတြ ထြက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဝယ္မကိုုင္ေသးဘူးလားကြ။ ဘာလဲ ငါးေထာင္တန္ ဖုုန္းကဒ္ေစာင္႔ေနတာလား ”
ေဖေဖက စေနာက္လိုက္ေတာ႔ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ရင္း “ဝယ္ပါတယ္ အစ္ကိုုႀကီးရာ။ ေစာနတုုန္းက မိုုးရြာေနတာနဲ႔ ထားခဲ႔တာပါ ” ေျပာ၏။
ဟိုုးယခင္ လက္ကိုုင္ဖုုန္းမ်ား ေပါေပါသီသီ ေခတ္မစားခင္တုန္းက လ ွ်ပ္စစ္မွသူမ်ားသည္ မီးႀကိဳးဆက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မတိုု႔အိမ္မွ ဖုုန္းကိုု သံုုးကာ လ ွ်ပ္စစ္ရံုုးကိုု အေၾကာင္းၾကားၿပီး မိန္းခလုတ္ ျပန္တင္ခိုင္းေလ႔ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင္႔ လ ွ်ပ္စစ္မွ လူအမ်ားစုုႏွင္႔ ေဖေဖႏွင္႔က ေဘာ္ဒါမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။
သူ ဖုုန္းမခ်ရေသးမွီပင္ မီးျပန္လင္းလာခဲ႔သည္။
“ ဘယ္လိုလဲကြ။ မိုးရြာတာ တစ္ညပဲရွိေသးတယ္။ မီးက ပ်က္ၿပီ ”
ေဖေဖက စေနာက္ျပန္ေတာ႔ သူက ရယ္ခ်ည္းေနသည္။
“ ဟိုုး အေရွ႕ဘက္က အိုုးေတြမွာ ႀကိဳးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနလိုု႔ အစ္ကိုုႀကီးရ။ အဲကေန ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုုး ပ်က္သြားတာ။ ခုု အေရွ႕ကိုု တစ္ေခါက္ျပန္ၾကည္႔လိုုက္ဦးမယ္။
“ဟင္ ဒါဆို ပ်က္ဦးမွာေပါ႔ ”
“ ဟုုတ္တယ္ အစ္ကိုုႀကီး။ အေရွ႕ကိုု လုပ္ၿပီးရင္ ဒီဖက္ကိုု ျပန္လာခဲ႔မယ္။ အဲတာၿပီးရင္ေတာ႔ ရၿပီ။ တစ္ေနကုုန္ မပ်က္ေတာ႔ဘူး ”
ေျပာေျပာဆုုိဆိုျဖင္႔ ထြက္သြားေသာ သူ႔ ေက်ာျပင္ကိုု ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္မ ေငးေနခဲ႔မိသည္။
“ ကဲ ကဲ.. မီးက ျပန္ပ်က္ဦးမွာဆိုေတာ႔ စိမ္႔ မေနျခည္ နဲ႔ဦး။ ၾကားလား၊ အေဖႀကီး.. အဆက္ေဟာင္းႀကီးသီခ်င္းကို ၿပီးမွ နားေထာင္ေတာ႔ ”
စိမ္႔ေနျခည္ သီခ်င္းကို ခဏခဏ ဖြင္႔ခိုင္းတတ္ေသာ ေဖေဖ႔ကို စေနာက္ ေစာင္းေျပာလိုက္ေသာ ေမေမ႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုုးေယာက္ ဝိုုင္းရယ္ၾက၏။ ေဖေဖကေတာ႔ “ မင္းကြာ ” ဆိုၿပီး ၿပံဳးေနေလသည္။
၅။
ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ေဖေဖေျပာျပေသာ လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ ကိစၥဝိစၥမ်ား၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုုးတင္မကဘဲ မီးေလာင္ဗံုုးမ်ားပါ သံုုးသည္႔အေၾကာင္းမ်ားကို နားေထာင္ ျငင္းခုန္ေနၾကစဥ္ ေစာေစာတုုန္းက လူ ျပန္ေရာက္လာ၏။ သူတစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္။ သူႏွင္႔အတူ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ အေရွ႕အိုးမွာ ႀကိဳးဆက္ေနခဲ႔ေသာ သူ ျဖစ္ရမည္။
“ ဖုုန္းထပ္ဆက္ဦးမယ္ အစ္ကိုုႀကီးေရ .. ”
ဖုန္းေခၚေနေသာ္လည္း ဖုန္းဝင္ပံုမရ။ ႏွစ္ေခါက္၊ သံုးေခါက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေခၚေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင္႔ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး လိုင္းမအားျဖစ္ေနတယ္ဗ် ဆို၏။
“ ဘယ္လိုုလဲ.. အကုန္ေကာင္းသြားၿပီလား ”
“ အေရွ႕အိုုးမွာ ႀကိဳးေတြက ရႈပ္ေနတာ။ ဘယ္ႀကိဳးက ဘယ္စက္ရံုုကမွန္းလည္း ေသေသခ်ာခ်ာက မသိ။ အဲဟာေတြကေန ေရွာ႔ခ္ေတြျဖစ္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုုး ပ်က္ေနတာဆိုုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးေတြအကုုန္လံုးကို ျဖတ္ခဲ႔လိုုက္တယ္။ ႀကိဳးအေခ်ာင္း ၂၀ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ သူတိုု႔ လွမ္းေခၚေတာ႔မွ ျပန္လိုက္ဆက္ေပးေတာ႔မယ္။ အဲလိုမွပဲ ေလာေလာဆယ္မွာ က်န္တဲ႔ အိုးေတြကို မီးလႊတ္ေပးလို႔ ရမွာ။”
သူ႔ အေျပာကို အေဖာ္ပါလာသူက ေခါင္းေလး တညိတ္ညိတ္ႏွင္႔ ေထာက္ခံ၏။
သူက ေျပာလည္းေျပာ၊ ဖုုန္းလည္း ထပ္ကာထပ္ကာ ႏွိပ္ၾကည္႔ေနရာ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဖုုန္းဝင္သြားခဲ႔ေလသည္။
“ ဟဲလို .. ဟုတ္ကဲ႔ အစ္ကို။ ညီေလး ႀကိဳးေတြ ျပန္လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ အေရွ႕အိုးကိုေတာ႔ ႀကိဳးေတြ ညွိၿပီး ရႈပ္ေနတာမို႔ ခဏျဖတ္ခဲ႔လိုုက္တယ္။ အဲတာ အခု ဗဟိုအိုးကို ဖ်ဴ႕စ္ျပန္ဆက္ေပးလိုုက္ဦးမယ္။ ခဏရွိရင္ အခ်ိန္မွန္းၿပီးေတာ႔ အစ္ကို အဲဖက္ကေန မိန္းျပန္တင္လိုက္ေတာ႔ေနာ္။ ညီေလး ဖုုန္းျပန္မဆက္ေတာ႔ဘူး။ ရံုုးေရာက္မွ ဆက္ေတာ႔မယ္ ”
သူ႔ စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ ထင္႔ခနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားမိ၏။ ေဖေဖကေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း ဝင္ဟန္႔ေလသည္။
“ ေဟ႔ေရာင္. ၿပီးသြားရင္ ဖုန္းျပန္ဆက္မယ္ ေျပာေလကြာ။ အဲက်မွ မိန္းျပန္တင္ပါေစေပါ႔။ ဘယ္ႏွယ္႔.. ဒီၾကားထဲ ဖြင္႔ခ်လိုက္ရင္ ခက္ကုန္ေတာ႔မယ္။ ေသခ်ာလုပ္ဦး ”
ေဖေဖ႔ စကားေၾကာင္႔ ေနာက္လူက သူ႔ကို လက္တိုု႔၏။ သူက ေခါင္းအသာၿငိမ္႔ျပကာ စကားျပင္ေျပာမည္ဟန္ျပင္စဥ္ တစ္ဖက္က ဖုုန္းခ်သြားသည္ ထင္၏။ သူက တယ္လီဖုုန္းကိုု ဖုုန္းခြက္ေပၚ အသာျပန္တင္လိုုက္သည္။
“ ျပန္ေခၚေလကြာ ”
“ ရပါတယ္ အစ္ကိုုႀကီးရာ။ ညီေလး ျပန္မေခၚေတာ႔ပါဘူး။ .. အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပးဆက္လိုက္မယ္။ ေက်းဇူးပါ အစ္ကိုႀကီးရာ။ ညီေလး သြားၿပီေနာ္ ”
ခပ္သြက္သြက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားေသာ သူ႔ ပံုုစံအမူအရာႏွင္႔ စကားေျပာဆိုသည္႔ဟန္တို႔မွာ အခါတုိင္းထက္မ်ား ထူးျခားေနသလား။ ရုုတ္တရက္ ကၽြန္မရင္ထဲ ထင္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္ျဖစ္ရာ ထိုုအေတြးဆိုုးတို႔ကိုု လ ွ်င္ျမန္စြာ ေမာင္းထုုတ္လိုက္ရသည္။
သိိိုု႔ေသာ္.. သိပ္မၾကာလိုက္။
မၾကာတာမွ ၃မိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုုက္။
အုန္းဆိုေသာ အသံဆိုုးႀကီးႏွင္႔အတူ အိမ္ေရွ႕ရွိ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးႀကီးမွာ မီးေတြပြင္႔ထြက္သြားသည္ကိုု ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ၾကားလိုုက္၊ျမင္လိုုက္ရေလသည္။
ကၽြန္မတိုု႔မိသားစုု ရုုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္ၿပီဆိုုေသာ အသိႏွင္႔အတူ သူတိုု႔ ဆိုုေသာ အသိမ်ားက တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုုလိုု ဝင္လာၾကသည္ ထင္ပါ၏။ ကၽြန္မတို႔အကုန္လံုး အိမ္ထဲမွ ကပ်ာကယာ ေျပးထြက္ၾကည္႔ၾကေလသည္။
လ ွ်ပ္စစ္ဓါတ္အိုုးေပၚမွ ေနာက္ျပန္လန္က်ကာ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးကိုု ခတ္ထားေသာ သံပန္းခၽြန္မ်ားတြင္ ခ်ိတ္မိေနေသာ သူ႔ကိုု မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ၊ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေတြ႕လိုုက္ရ၏။ သူ႕အေဖာ္မွာ ေသြးရူးေသြးတန္းျဖင္႔ ကၽြန္မတို႔ ျခံဝန္းထဲ ေျပးဝင္လာေလသည္။
“ လ ွ်ပ္စစ္ရံုုးကိုု ျမန္ျမန္ဆက္ ”
ေဖေဖက အလ ွ်င္အျမန္ ေအာ္ဟစ္သတိေပးလိုုက္သည္။ ဖုုန္းဝင္ဟန္ မတူပါ။ ၂ခါ ၃ခါ ဆက္တိုုက္ေခၚၾကည္႔ၿပီး ပ်ာယာခတ္ေနေလသည္။
“ သား .. လ ွ်ပ္စစ္မွဴးဟန္းဖုုန္းဆီ ဆက္လိုုက္ ”
ေမာင္ေလးက သူ႔ဟန္းဖုန္းျဖင္႔ လ ွ်ပ္စစ္မွဴးဆီေခၚစဥ္ ကၽြန္မနဲ႔ ေမေမကလည္း လူနာတင္ယဥ္ကိုု ဖုုန္းဆက္ေခၚရသည္။ ထိုု႔ေနာက္ ရဲစခန္းကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားရေသး၏။
“ တစ္ေယာက္မွ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးနဲ႔ မကပ္နဲ႔ဦး။ မိန္းခလုုတ္မခ်ရေသးဘူး။ အကုုန္ ဓါတ္လိုက္ၿပီး ေသကုုန္လိမ္႔မယ္ ”
ေဖေဖ႔ စကားသံႏွင္႔အတူ၊ အိမ္ေတြထဲမွ ထြက္လာကာ ျခံဝန္းတံခါးမ်ားထိပ္တြင္ ရပ္ၾကည္႔ေနၾကသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္သစ္သံမ်ားက ကၽြန္မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးတြင္ ဆူညံပြက္ေလာရိုုက္သြားသည္။
သံပန္းတြင္ ခ်ိတ္ေနေသာ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ မည္းခ်ိတ္ေလာင္ကၽြမ္းကာ အေရျပားမ်ား လန္ေနသည္ကိုု လွမ္းျမင္ေနရ၏။ ေသးေသးသြယ္သြယ္ သူ႔ ကိုုယ္လံုုးသည္ ေဖာင္းပြလ်က္ ရွိေခ်သည္။
မိန္းခလုတ္ခ်ၿပီးသြားၿပီဆိုသည္႔
ထိုုစဥ္ သူ႔နဲ႔အေဖာ္ပါလာသူ တစ္ေယာက္သာ သတၱိေကာင္းစြာျဖင္႔ သူ႔ဆီ ေျပးသြားကာ သူ႔ကိုု အတင္းဆြဲခ်ဖိုု႔ ျပင္ေလသည္။ ပါးစပ္မွလည္း လူအမ်ားကိုု ဝိုုင္းဝန္းကူညီရန္ ေအာ္သစ္အကူအညီ ေတာင္း၏။
“ လာၾကပါဦးဗ်ာ .. ဆြဲခ်ၾကပါဦးဗ်ာ ”
“ အသက္ေငြ႕ေငြ႕ေလး ရွိပါေသးတယ္ဗ် ”
လူအမ်ားက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ကူညီေနခ်င္ၾကသည္႔တိုုင္၊ အနားကိုု တျဖည္းျဖည္း တိုုးကပ္သြားသည္႔တိုုင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ေရွ႕ထြက္ကာ သံပန္းတိုင္ထိပ္မွာ ခ်ိတ္မိေနသည္႔ ခႏၶာကိုယ္ကိုု ျဖဳတ္ခ်ရန္ ကိုုယ္ထိလက္ေရာက္ အကူအညီ မေပးရဲေသး။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ေအာ္ဟစ္ငိုုယိုုကာ အကူညီေတာင္းေနရာမွ သံပန္းတိုုင္မ်ားကိုု လက္ျဖင္႔ ေျပးဆုပ္ကိုုင္ကာ “ ေဟာသည္မွာဗ်ာ .. ကၽြန္္ေတာ္ ကိုုင္ေနတာ သံပန္းပါ။ ဘာလ ွ်ပ္စစ္ဓါတ္မွ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ မိန္းခလုုတ္လည္း ခ်လိုုက္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုု ကူၾကပါ ” ဆိုုေတာ႔မွ ထိုသူကို သံပန္းတိုင္မ်ားမွ ျဖဳတ္ခ်ရန္ ရပ္ၾကည္႔ေနသူမ်ားမွ ဝိုုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကေတာ႔သည္။
ေဖေဖႏွင္႔ ေမာင္ေလးက အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ ကူညီေနစဥ္ ကၽြန္မ၊ ေမေမ ႏွင္႔ ညီမေလးတို႔က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ၾကည္႔ေနၾကသည္။ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးေပၚရွိ တန္းတစ္ခုုတြင္ သူ ခၽြတ္ထားခဲ႔ေသာ သဲႀကိဳးအစိမ္းေရာင္ေလးႏွင္႔ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္အျဖဴေရာင္ေလးကို ေမေမက တိတ္တဆိတ္ လက္ညွိဳးထိုုးျပသည္။ သစ္လြင္ေနေသးေသာ ဖိနပ္ျဖဴျဖဴကေလးကိုု ေငးၾကည္႔ေနရင္း ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားက ေဝ႕ဝဲတက္လာသည္။ သူ႔ကိုု သံတိုုင္မ်ားထက္မွ ျဖဳတ္ခ်လိုုက္ႏိုုင္ပါၿပီ။
အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနေသာ လူနာတင္ကားေပၚ သူ႔ကို ခက္ခဲစြာ တင္ေခၚသြားၾကၿပီးေနာက္ အိပ္အေပၚထပ္သုိ႔ ကၽြန္မ ေျပးတက္လာခဲ႔မိသည္။
ဘုုရားစင္ေရွ႕တြင္ လက္အုုပ္ခ်ီမိုုးရင္း သူ႔အတြက္ ဆုုေတာင္းေမတၱာပိုု႔ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနရင္း စိတ္ကိုေျဖေလ်ာ႔ေနမိသည္။
သူ ..။
ေလာေလာလတ္လတ္ကေလးကပင္ စကားစျမည္ ေျပာဆိုုကာ ရယ္ေမာေနခဲ႔သည္႔သူ ..။
အခုုေတာ႔ သူ႔ ကံၾကမၼာကို မည္သူမွ မသိႏိုင္ေသး။
ဘုုရားတပည္႔ေတာ္မ ျပဳျပဳခဲ႔ဖူးသမ ွ် ကုုသိုုလ္ေကာင္းမွဴအစုစုတိုု႔ကိ
ဆုုေတာင္းေမတၱာပိုု႔သၿပီးေနာက္ ေအာက္ထပ္သိုု႔ ဆင္းလာကာ ထရန္စေဖာ္မာအိုုးဖက္ လွမ္းေမ ွ်ာ္ၾကည္႔မိသည္။
ရုုတ္ရုုတ္ ရုုတ္ရုုတ္ႏွင္႔ ဝိုုင္းေနေသာ လူမ်ားလည္း စဲသြားၾကၿပီ။ လ ွ်ပ္စစ္ရံုုးမွ လူမ်ားလည္း ေရာက္ေနၾကၿပီး ထရန္စေဖာ္မာအိုုးအတြင္း သန္႔ရွင္းေရးလုုပ္ေနၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အိမ္ေရွ႕အုုတ္ကန္မွာ သူ႔ပုုဆိုုးမွ ေသြးမ်ားကိုု ေဆးေၾကာေနေလသည္။ ေရပံုးေတြ တစ္ပံုးၿပီးတစ္ပံုုးျဖင္႔ ေရလာခပ္ကာ ထရန္စေဖာ္မာအိုးဝန္းက်င္ရွိ ေသြးမ်ားကိုု သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆးေၾကာေနၾကသည္႔ ျမင္ကြင္းမွာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာ။ ရဲမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္ရာ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုုမ်ား ရိုုက္ယူေနၾကသည္။
သူ႔ဖိနပ္ကေလးကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အဲသည္ေနရာေလးမွာပဲ ရွိေနေသး၏။ အတန္ၾကာေတာ႔မွ မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ေနေသာ ရဲတစ္ေယာက္က သတိျပဳမိၿပီး လက္ညွိဳးညႊန္ျပကာ တက္ယူခိုင္းေတာ႔ လ ွ်ပ္စစ္ရံုုးမွ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က တက္ယူရေလသည္။
ေဆးရံုုသိုု႔ လိုုက္သြားခဲ႔ေသာ ေဖေဖ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ လူနာအေျခအေနကိုု ေျပာျပသည္။
“ သတိေတာ႔ ျပန္လည္လာၿပီ။ ပူလြန္း နာလြန္းလိုု႔ေပါ႔ကြာ.. ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္ေနတယ္။ သနားပါတယ္။ သိလား။ ေပါင္တစ္ဖက္ကလည္း ၃ပိုင္းေတာင္ က်ိဳးသြားတယ္တဲ႔။ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြ သြားရွာတဲ႔သူလည္း သြားရွာေပါ႔ကြာ။ အခုေတာ႔ မန္းေလးကိုု သယ္သြားၾကၿပီ။ အဲတာလည္း ခ်က္ခ်င္း မသြားဘဲ လူစံုုေအာင္ ေစာင္႔ေနရေသးတယ္။ တကယ္ဆိုု မန္းေလးကိုု တစ္ခါတည္း ေမာင္းသြားၾကပါလား.. ခုုေတာ႔ ဟိုုလူေစာင္႔ သည္လူေစာင္႔နဲ႔အခ်ိန္ မကုုန္သင္႔ဘဲ ကုုန္တာေပါ႔ကြာ ”
ေဖေဖက မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းစြာျဖင္႔ ေျပာျပေန၏။
သူ သတိရလာၿပီ ၾကားေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဟုု ေအာက္ေမ႔မိသည္။ သိုု႔ေသာ္ နာက်င္မႈ ေဝဒနာကိုု သိစိတ္ႏွင္႔ ခံစားေနရမည္႔အျဖစ္ကိုု ေတြးၾကည္႔ရမည္ကိုုပင္ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိ။ ငါသာဆိုုလ ွ်င္ဆိုၿပီး ဆက္မေတြးရဲေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမွီ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မွီ ဆိုေသာ စကားသည္ သိပ္ၿပီး မွန္ကန္ပါလားဟုု ဆင္ျခင္မိသည္။ ယခုု ျပံဳးေနေသာ္လည္း ေနာင္မိနစ္ အနည္းငယ္အတြင္း ၾကံဳေတြ႕ရင္ဆိုုင္ရမည္႔ ကံၾကမၼာကိုု ကၽြန္မတိုု႔ အားလံုုး မသိႏိုုင္။ ထိုု အသိကို ယခုု လက္ငင္းခ်က္ခ်င္းပင္ ၾကံဳေတြ႕ သင္ယူလိုုက္ရ၏။
အိမ္အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထိုု သူ အေၾကာင္းကိုု တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုေနသံမ်ားက ဆူညံေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုု အသံမ်ားေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္လာသည္႔အျပင္ မူးေဝ၍ လာသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အိမ္ထဲရွိ ျပန္ဝင္ထိုုင္ကာ သံဗုုေဒၶဂါထာေတာ္ျမတ္ကိုု ရႊတ္ဖတ္သရဇၨယ္ေနမိသည္။
ထိုုစဥ္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕သို႔ လ ွ်ပ္စစ္ရံုုးမွ လူတစ္ေယာက္လာရပ္ၿပီး ေဖေဖ႔ကို စကားလွမ္းေျပာေလသည္။
“ အစ္ကိုုေရ.. သူ ဆံုုးၿပီ ”
မယံုုႏိုုင္စရာ ထိုုစကားကိုု ၾကားလိုက္ရေတာ႔ ကၽြန္မ နားမ်ားကိုု လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အုပ္လိုက္မိသည္။ ဒါ တ ကယ္ ျဖစ္ ေန တာ လား ..။
“ ဟာ.. ေစာနေလးကတင္ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ မွာ သူ ေအာ္ၿပီး ညည္းေနေသးတာပါ။ ခုု မန္းေလးသြားေနတာေလ ”
“ဟုုတ္တယ္ အစ္ကို။ ဒါေပမယ္႔ အခုု လမ္းကေန ျပန္လွည္႔လာၾကၿပီ ”
“ သနားလိုုက္တာဗ်ာ။ ဒါ မေသသင္႔ဘဲ ေသရတာ”
“ဟုတ္တယ္… ဒါ လ ွ်ပ္စစ္ေတြ စဆင္ကတည္းက စနစ္ေတြ မက်ခဲ႔လိုု႔။ မိုးရြာရင္ ေရွာ႔ခ္ေတြ ထ ထ ျဖစ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သိသိႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနရတာပဲ။ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားရတဲ႔ အလုပ္ဗ်”
“”
“”
ေဖေဖတိုု႔ အေခ်အတင္ ေျပာဆိုုေနေသာ စကားမ်ားကိုု ကၽြန္မ မၾကားႏိုုင္ေတာ႔ပါ။ ၾကားႏိုုင္စြမ္းလည္း မရွိေတာ႔ပါ။
ကၽြန္မ နားထဲတြင္ အုုန္း ခနဲ ေအာ္ျမည္သြားေသာ ေရွာ႔ခ္ျဖစ္သံႏွင္႔ အတူ ၿပံဳးေနေသည္႔သူ႔ မ်က္ႏွာကိုုသာ ျမင္ေယာင္လ်က္။
၆။
နံနက္တုန္းက အၿငိဳးတႀကီး ရြာသြန္းခဲ႔ေသာ မိုးႏွင္႔အတူ ရက္စက္စြာ ဝင္ေရာက္ခဲ႔ေသာ ဒီဇင္ဘာသည္ အခုုေတာ႔လည္း သူ မဟုုတ္ေတာ႔သည္႔အလား မႈန္မိႈင္း ၿငိမ္သက္လို႔ေနသည္။
ေသြးေအးသူတစ္ေယာက္၏ ေအးစက္ျခင္းမ်ိဳးႏွင္႔ ေန႔လည္ခင္းမွာလည္း ေအးတိစက္ေအးစက္။ တိမ္ညိဳ တိမ္မည္းမ်ား ကင္းစင္သြားသည္႔တိုင္ေအာင္ ေကာင္းကင္မွာ အံုု႔ဆိုင္းေနေသးသည္။ အလင္းေရာင္ရွိေသာ္လည္း ေႏြးေထြးမႈ မရွိ။ ေနေရာင္ျခည္ကိုု မျမင္ရ။ ပသာဒ မျဖစ္လိုက္ေလျခင္း။ ဒီဇင္ဘာက ရက္စက္လြန္းပါသည္။
ကဲ.. လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ႏွင္႔ေသြးကို ရက္စက္စြာ စုုပ္ယူၿပီးမွ ဖြင္႔လွစ္လိုက္ေသာ ဒီဇင္ဘာကို ရက္စက္သည္ဟု မဆိုလ ွ်င္ မည္သို႔ ဆိုရေတာ႔မည္နည္း။
ေလးစားျခင္းျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္
(လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျပန္လည္ခံစား ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။)
No comments:
Post a Comment