၁၃ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက
ဂစ္တာ ကိုင္လာတဲ႕ေကာင္ဗ် ဆိုတဲ႔ ေမာင္ဟာ တကယ္႔ ဂစ္တာသမားေလး တစ္ေယာက္ေပါ႔ကြယ္။ စားဝတ္ေနေရး
သံုးပါးစလံုးကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္စအခ်ိန္ထိ ဂစ္တာတီးတဲ႔
အလုပ္တစ္ခုတည္းကိုပဲ လုပ္တယ္။ ေမာင္႔မွာ ရွိရွိသမ ွ် ပစၥည္းေတြထဲမွာ အေတာက္ပဆံုး၊ အသစ္လြင္ဆံုး၊
တန္ဖိုးအရွိဆံုး ဆိုတာေတြဟာ ဂစ္တာေလးေတြပဲေပါ႔။
v
v v
ကၽြန္မကို
တီးျပဖို႔ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲထိုင္ျဖစ္တဲ႔ မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္အထိ သူ႔
ဂစ္တာေလးကို ယူလာေလ႔ရွိပါတယ္။
တစ္ခါတုန္းကေတာ႔
ေမာင္က အသစ္ေရးထားတဲ႔ သီခ်င္းေလး ရွိတယ္ဆိုၿပီး တီးေတာ႔ မလိုလို ဆိုေတာ႔မလိုလိုနဲ႔
သံစဥ္ညွိပါေလေရာ။ ဒီလို မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ အင္း.
ဒီလိုေလး ျဖစ္ရမွာ၊ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ. အဲ အဲ..
အဲသည္လိုေလးေတြကို ေမာင္က တစ္ေယာက္တည္း ေျပာရင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သံစဥ္ညွိယူပါတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား စိတ္ပါဝင္စားေနခဲ႔ပါသလဲဆိုရင္ ေဘးနားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္မကို
လွည္႔ၾကည္႔ဖို႔ေတာင္ ေမ႔သြားခဲ႔တဲ႔ အထိပါပဲ။ စကားျဖတ္ေျပာလိုက္ရင္ ေမာင္ အာရံုပ်က္သြားမွာစိုးလို႔
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေစာင္႔ေနတဲ႔ ကၽြန္မက မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးကို မွီၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔မိေတာ႔
ေမာင္က သိပ္ၿပီးစိတ္ဆိုးပါတယ္။
“မ ကြာ။
ေမာင္ကေတာ႔ မ ကို တီးျပခ်င္လြန္းလို႔ဟာကို။ မ က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။”
ေမာင္က
စိတ္ေကာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ေက်ာေပးထိုင္ရင္း သူ႔ဂစ္တာႀကီးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႕ဖက္ထားပါေတာ႔တယ္။
“မဟုတ္ဘူးေလကြာ..
ေမာင္က ဒင္ ဒင္ ေဒါင္ ေဒါင္ လုပ္ေနတယ္။ မ က အဲတာေတြကိုမွ နားမလည္တာ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး
နားေထာင္ေနရင္းက ၾကာလာေတာ႔ မ လည္း ပ်င္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ႔။”
ေမာင္႔
ပုခံုးကို ဆြဲကိုင္ရင္း ကၽြန္မဖက္ကို အတင္းျပန္လွည္႔ေစရပါတယ္။ ေမာင္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို စူထားတုန္း။
“ေမာင္ကြာ..
ကေလးလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စိတ္မေကာက္စမ္းနဲ႔။ တကယ္ဆို ေမာင္ သံစဥ္ညွိေနတုန္း အာရံုပ်က္သြားမွာစိုးလို႔
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေစာင္႔ေပးတဲ႔ မ ကိုေတာင္ ေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဟြန္း”
“သူ႔ကိုေတာင္
ေက်းဇူးတင္ရမွာတဲ႔”
ေမာင္က
မၾကားတၾကားေလး ပြစိပြစိ လုပ္တယ္။
“အင္းေလ..
သိပ္တီးျပခ်င္တယ္ဆိုရင္ မ ဆီကို မလာခင္ကတည္းက သံစဥ္ႀကိဳရွာခဲ႔ပါလားလို႔။ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေအာင္
လုပ္လာခဲ႔ေပါ႔။ ေမာင္ေနာ္.. သိပ္ၿပီး အႏိုင္က်င္႔ခ်င္တယ္။ အဲသည္လို စိတ္ေကာက္ရတာကို
ေမာင္က ေပ်ာ္ေနသလားဟင္။”
ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး
ကၽြန္မ ေမးလိုက္ေတာ႔ အေဝးကို ေငးေနတဲ႔ ေမာင္႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မဖက္ကို ခ်က္ခ်င္း လွမ္းလာခဲ႔တယ္။
“ေပ်ာ္လို႔
စိတ္ေကာက္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မ ကလည္း.. ကၽြန္ေတာ္က မ ကို တီးျပခ်င္လို႔ သံစဥ္ညွိေနတုန္း
မ က အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ေအာင္႔တာေပါ႔လို႔။ ဟုတ္ေတာ႔ဟုတ္ပါတယ္။ မ ေျပာသလိုပါပဲ..
မ ကို တီးျပခ်င္တယ္ဆိုရင္ တီးျပစရာ အဆင္သင္႔ ရွိသင္႔တာေပါ႔။ ညတုန္းက ဆိုင္မွာ ညဥ္႔နက္သြားေတာ႔
ဒီသီခ်င္းက လက္စမသတ္လိုက္ရတာ။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အျပစ္ပါ။”
တိုးတိမ္ဝင္သြားတဲ႔
အသံနဲ႔အတူတူ ေမာင္႔မ်က္ဝန္းေလးေတြပါ မိႈင္းညိဳ႕သြားပါေလေရာ။
v
v v
ေမာင္က ကၽြန္မကို ေခ်ာ႔ရတဲ႔ အခါမ်ိဳးမွာ၊
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မအေပၚ ( သူ႔စကားအတိုင္း အတိအက်ဆိုရမယ္ဆိုရင္ ) သူ႔အခ်စ္ေတြက
ေနရင္းထိုင္ရင္း သိသိသာသာ တိုးလာတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မ နာမည္ေလးပါတဲ႔ ႏြယ္
သီခ်င္းကို တီးျပေလ႔ရွိတယ္။
ႏြယ္ဆိုတာ
တကယ္႔ကို ရစ္ဖြဲ႕တဲ႔ သေဘာပါပဲ မ ရယ္ ..
သီခ်င္းေလး ဆိုျပၿပီးတိုင္းလည္း
အဲသည္မ်ိဳးေလး ေမာင္က ခပ္တိုးတိုး ညည္းေလ႔ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သက္ျပင္းေလးတစ္ခုခ်ရင္း
ကၽြန္မကို မ်က္လံုးေတြနဲ႔ခ်ည္းၿပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနတတ္တယ္။ ေမာင္ရဲ႕
အဲဒီအျပဳအမူေလးကို ကၽြန္မကလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး သိပ္ခ်စ္တယ္ မရယ္ လို႔
ေျပာေနၾကအစား ခ်စ္လိုက္ရတာ ႏြယ္ ရယ္လို႔ ေမာင္က မရဲတရဲေလး ညည္းလိုက္တဲ႔ အခါတုိင္း
ကၽြန္မမွာ ရင္ထဲက အသည္းႏွလံုးကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ေမာင္႔စကားေလးက
ကၽြန္မ အေသြးအသားေတြထဲမွာ ပူေႏြးရွိန္းျမစြာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားတယ္။
တစ္ကိုယ္လံုးက အားေတြ ထုတ္ႏႈတ္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး။ မတ္တပ္ရပ္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္
ထိုင္ေနဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ႔သလိုပဲ။ ေမာင္႔ရင္ခြင္ထဲမွာ
မွီႏြဲ႕နားခိုလိုက္ခ်င္တဲ႔စိတ္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ျပည္႔လို႔လာတတ္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာလည္း ေမာင္႔ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တာပဲ။
ကၽြန္မရဲ႕ အဲဒီအားနည္းခ်က္ကို
သိတဲ႔ေမာင္က တစ္ခါတစ္ေလမွာ အခြင္႔အေရးတစ္ရပ္အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္ပါေသးတယ္။
ကိုယ္႔ထက္ ၃ႏွစ္ ၃လ ၃ရက္တိတိ ငယ္တဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေခၚေနၾက မ ဆိုတဲ႔
အသံုးႏႈန္းေလးအစား ႏြယ္ လို႔ ညည္းညည္းညဴညဴေလး ေခၚလိုက္ရင္ ကၽြန္မ တကယ္ပဲ
မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ခံစားရတာပါ။
v
v v
“ကၽြန္ေတာ္ေလ သူတို႔ေတြကိုလည္း ဂစ္တာတီးေပးခ်င္တာ။”
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ
ေမာင္က ဂစ္တာတီးေပးၿပီး ျပန္လာခဲ႔တဲ႔ ညေနေစာင္းတစ္ခုမွာေပါ႔။ ကၽြန္မ လက္ထဲကို ေမာင္က
ဗလာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ လာထည္႔တယ္။ စာရြက္ေလးေတြကို လွန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔
ေမာင္႔လက္ေရးနဲ႔ ကူးထားတဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕အဆံုးမွာ
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ နာမည္ေလးေတြကိုပါ ေရးမွတ္ထားတယ္။
“ေလးေယာက္ရွိတယ္ မရဲ႕”
“သူ႔ကိုေကာေပါ႔ေလ”
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေအာက္က
အမ်ိဳးသမီးနာမည္ေလးကို လက္ညွိဳးေလးနဲ႔ ေထာက္ျပလိုက္ေတာ႔ ေမာင္က ၿပံဳးၿပီး
ေခါင္းညိတ္တယ္။
“အႏုပညာကို ဘာနဲ႔မွ မေရာရဘူးဆိုတာ မ က
ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ပိုသိမွာပါေနာ္။”
ေမာင္က ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးဆိုတယ္။
“သူ႔ကဗ်ာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္
ခ်စ္လို႔ပါ။”
“ဒါျဖင္႔ မ ကဗ်ာေတြဆိုရင္ေကာ”
“အို.. မ က ကဗ်ာဆရာမမွ မဟုတ္တာ။ မ က
ဝတၱဳေတြခ်ည္း ေရးတဲ႔ စာေရးဆရာမပဲေလ။ ၿပီးေတာ႔ မ ကလည္း ကဗ်ာဆရာမတစ္ေယာက္အျဖစ္
ခံယူခ်င္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။”
ေမာင္႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ကၽြန္မ
ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းေစ႔ပစ္လိုက္တယ္။
“မ တီးေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္
တီးမွာေပါ႔။ မ သာ ကဗ်ာေတြ အရင္ေရးပါ မရယ္။ မ ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး တီးမွာပါ။”
“ေတာ္စမ္းပါ”
“တကယ္ပါ ႏြယ္ရယ္။”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မမွာ ေက်နပ္လိုက္ရပါေလေရာ။
v
v v
ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္စတုန္းက
ေမာင္႔ကို ဂစ္တာႀကိဳးေလးတစ္စံု လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီေန႔က
ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္းလာရင္း အမွတ္တမဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရာကေန ေမာင္႔အတြက္ဆိုၿပီး အမွတ္တရ
ဝယ္လာျဖစ္ခဲ႔လိုက္တာပါ။ ေမာင္႔အတြက္ဆိုၿပီး ထုတ္ေပးေတာ႔ ေမာင္က အံ႔ၾသေတာက္ပစြာ
ၿပံဳးတယ္။ မ က သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ တဲ႔။
ၿပီးေတာ႔ သူက သူတီးေနက်
အနက္ေရာင္ဂစ္တာေလးကို ခ်စ္ခင္စြာ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ၿပီး ေျပာတယ္။
“ဒီေကာင္႔ကိုေလ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တာ
မ ရ။ ဒီေကာင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို သစၥာရွိတယ္ ေျပာရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကိဳးေတြဆိုရင္ေလ
ဝယ္လာကတည္းက မျပတ္တာ။ အခုထိပဲ။ သံုးႏွစ္ေလာက္ ရွိေရာေပါ႔။ အင္း.. အသံေလးေတာ႔
နည္းနည္းေၾကာင္ခ်င္ၿပီေပါ႔ေနာ္။”
ေမာင္က အဲဒီဂစ္တာေလးကို ယုယုယယ
ပိုက္ေထြးထားရင္း ဂစ္တာႀကိဳးေလးေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ပြတ္သပ္ေနျပန္ပါတယ္။
“အံမေလး.. အဲဒီ ဂစ္တာႀကိဳးေလးေတြကို
ရိုေသျမတ္ႏိုးသလိုမ်ား မ ကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမယ္ဆိုရင္ေလ ..”
ကၽြန္မ စကားမဆံုုးလုိက္ပါဘူး။ ေမာင္က
ကၽြန္မ ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူ႔လက္ညွိဳးေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး
ပိတ္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔မွ မ က အႏိႈင္းမဲ႔ပါ တဲ႔ေလ။
v
v v
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေမာင္က အေရမရ မဖတ္မရေတြ
ေျပာတတ္ပါတယ္။
“မ .. ကၽြန္ေတာ္ေလ”
“အင္း ေျပာ”
“ဦးပိန္တံတားကို ခ်စ္လို႔ အမရပူရကို
ခ်စ္တာလား၊ အမရပူရကိုခ်စ္လို႔ ဦးပိန္တံတားကို ခ်စ္တာလား ကြဲကြဲျပားျပား မသိဘူးဗ်။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမရပူရသားျဖစ္ရတာကိုေတာ႔ ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်။ အမရပူရဆိုတာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကိုး”
ကၽြန္မက လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔
မယ္ဇယ္ကိုင္းေျခာက္ေလးတစ္ခုကို ေဆာ႔ကစားေနရင္းက ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။
“ၿပီးေတာ႔ေလ ..”
“အင္း”
“ကၽြန္ေတာ္ မ ကို ခ်စ္လို႔ မ
ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စြဲလမ္းရတာလား၊ မ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စြဲလမ္းရလြန္းလို႔ မ ကို
ခ်စ္သြားတာလား ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႔ေလ မ ရဲ႕ ခ်စ္သူျဖစ္ရတာကိုေတာ႔
ဂုဏ္ယူတယ္ဗ်။ မ က သိပ္ၿပီး မိန္းမဆန္တာကိုး။”
အဲဒီလို အသားလြတ္ႀကီး သူ
ေျမွာက္ေျပာရင္ ကၽြန္မက ဘာမွ ထူးျခားၿပီး မခံစားရသလို ဟန္ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔
သူ႔စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ေက်နပ္သလိုလို၊ ရွက္သလိုလိုႀကီးရယ္ပါ။
v
v v
“မ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး
ဖြင္႔မလားလို႔”
ကၽြန္မကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ သူက တိုင္ပင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကြ။ အရင္တုန္းကေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဂစ္တာတစ္ခုတည္းကိုပဲ အားကိုးတဲ႔သူဗ် ဆို။”
“အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ဟုတ္တာေပါ႔ မ ရယ္။ မိဘမဲ႔
တစ္ေကာင္ၾကြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝမွာ ဂစ္တာေတြပဲ ရွိတာေလ။ မ မွ မရွိေသးတာ။ အခုေတာ႔ မ
ရွိလာၿပီဆိုေတာ႔ ေရွ႕ေရးကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရေတာ႔မွာေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးႏိုင္မယ္႔အလုပ္၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိၿပီး
ဝင္ေငြေလးလည္း ပံုမွန္ဝင္ေနမယ္႔ အလုပ္ေလးတစ္ခု လိုလာၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္
စုေဆာင္းထားတဲ႔ အရင္းအႏွီးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးႏိုင္မယ္႔
အလုပ္ေလးတစ္ခုကို စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔ ဒီ စာအုပ္ဆိုင္ေလးဖြင္႔မယ္လို႔
ေတြးမိလိုက္တာပါပဲ မ ရယ္။”
“ၿပီးေတာ႔ေလ.. ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုင္ေလးကို
အေၾကာင္းျပဳၿပီး မ က ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ မၾကာမၾကာ လာလို႔ရတယ္။ ေန႔လည္ဖက္ေတြ
ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုင္ေလးမွာ စာလာေရးလို႔ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္လည္း ..”
ေမာင္က စကားမဆက္ဘဲ ၿငိမ္ေနေတာ႔
ကၽြန္မက ဘာျဖစ္တုန္း ဆက္ေျပာေလလို႔ ေဟာက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ေအာ္.. ညဖက္ေတြ
အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔အခါတိုင္း မ အေငြ႕သက္ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနမယ္႔ အဲသည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ
အလြမ္းေျပ ဂစ္တာေလးညည္းရင္း မ ရဲ႕ ဝင္ထြက္သက္ေလးေတြကို ခံစားေနလို႔ ရတာေပါ႔လို႔ပါ။”
“အံမေလး ကို တတ္ပါ႔ႀကီးရယ္.. မင္းေလ
ဂစ္တာသမားမလုပ္ဘဲ စာေရးဆရာျဖစ္ခဲ႔ရမွာ သိလား။ စကား သိပ္ေျပာတတ္တာပဲ”
“ဒီေလာက္ေတာ႔ ရွိရမွာေပါ႔ မ ရ။
ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာမရဲ႕ ခ်စ္သူပဲဟာ”
အဲဒီေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေက်ေက်နပ္နပ္ ရယ္ေမာျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။
ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စတင္
ဆံုစည္းခဲ႔ၾကတာဟာလည္း စာအုပ္ေၾကာင္႔ပါပဲ။ အဲဒီညက မႏၱေလးၿမိဳ႕ ညေစ်းတန္းေလးတစ္ခုရဲ႕
စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ
စာအုပ္ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ ရွာေနခဲ႔တယ္။ ကိုေပသီးအုန္းပင္တက္ေနသည္
ဆိုတဲဲ႔ စာအုပ္ေလးဆီ ကၽြန္မ လက္အလွမ္း၊ အဲဒီစာအုပ္ေလးက တျခားလက္ေလးတစ္ဖက္ေနာက္ ပါသြားခဲ႔ပါတယ္။
ဟင္ဆိုၿပီး လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔
ဆံပင္အရွည္ကို နဖူးအေျပာင္သိမ္းၿပီး ေနာက္ဖက္မွာ စုစည္းထားတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
လမ္းသရဲလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ပုခံုးတစ္ဖက္မွာ ဂစ္တာအိတ္ႀကီးက လြယ္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ
ကၽြန္မေလ ဆိုင္ေရွ႕ကေန ေငါက္ခနဲ ထထြက္လာခဲ႔မိတယ္။
အမရပူရ.. အမရပူရ.. ေတာင္ၿမိဳ႕ .. ေတာင္ၿမိဳ႕
.. လို႔ ေအာ္ေနတဲ႔ ကားေပၚ ေျပးတက္လိုက္ေတာ႔ သူကလည္း ကၽြန္မ ေနာက္ကေန ပါလာခဲ႔တယ္။
ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း မင္း ဘာေၾကာင္႔ ငါ႔ေနာက္လိုက္လာတုန္းလို႔ သူ႔ကို
အသံခပ္မာမာနဲ႔ ေမးပစ္လိုက္ေတာ႔ သူမ်က္လံုးေတြက အံ႔ၾသမႈေၾကာင္႔ ဝိုင္းစက္သြားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အမရပူရကို
ျပန္မွာခင္ဗ်”
သူ႕စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မမွာ ရွက္လိုက္တာမ်ားေလ။
တစ္ကိုယ္လံုးကို ပူထူသြားတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ သူ႔ကို ဘာမွ ထပ္မေျပာတဲ႔ ကၽြန္မကို
သူကလည္း ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာေတာ႔လို႔သာ။ ကားထြက္ၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔ ကၽြန္မ
သူ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္တယ္။ သူက ဂစ္တာအိတ္ႀကီးကို ပိုက္ၿပီး
ငိုက္ျမည္းေနေလရဲ႕။
အဲဒီေနာက္ေတာ႔
မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီးသားျဖစ္တဲ႔သူ႔ကို မႏၱေလးအသြား ကားေတြေပၚမွာ၊ အမရပူရျပန္တဲ႔ ကားေတြေပၚမွာ
မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။
အဲသည္လို မၾကာခဏ ေတြ႕ဆံုျခင္းရဲ႕
တစ္ဝက္ေလာက္ေတာ႔ တကယ္႔တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ႔ တစ္ဝက္ေလာက္ကေတာ႔ မ ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း
စြဲလမ္းခ်စ္ခင္မိတဲ႔ သူက ဖန္တီးယူထားခဲ႔ရတာပါတဲ႔။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးေတာ႔မွ ေမာင္က
အဲဒီအေၾကာင္းကို ခပ္ဟဟေလး ဝန္ခံခဲ႔ပါတယ္။
ျဖဴဆြတ္ေနတတ္တဲ႔ ေမာင္႔နားရြက္ေလးက အဲသည္အခ်ိန္တုန္းကဆို ရဲရဲ နီတြတ္လို႔။
v
v v
တစ္ရက္တုန္းက အေၾကာင္းမၾကားထားဘဲ
ေမာင္႔ဆီကို ကၽြန္မ အလည္သြားေတာ႔ ေမာင္က ဖုန္းေျပာေနတယ္။
“ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်၊ ဟုတ္ကဲ႔ပါ။”
“ဆရာမရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို
ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ ခင္ဗ်။”
“ဟုတ္ကဲ႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ႔။”
ဟုတ္ကဲ႔ေတြ မိုးမႊန္ေနေအာင္ ေျပာေနတဲ႔
ေမာင္႔ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ေမာင္႔ကို စိမ္းစိမ္းကားကား ၾကည္႔ပစ္လိုက္တယ္။
ဖုန္းေျပာၿပီးသြားေတာ႔ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ဖ်ားေလးေတြကို
လာကိုင္တယ္။ ေမာင္႔လက္ေလး လြင္႔ထြက္သြားေအာင္ ကၽြန္မလက္ကို အားနဲ႔
လႊဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။
“ဟိုကဗ်ာဆရာမနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတာမို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ မ ရဲ႕။ လာမယ္႔ အပတ္
စာဖတ္ဝိုင္းတစ္ခုမွာ သူ ကဗ်ာရြတ္မွာတဲ႔။ အဲတာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဂစ္တာတီးေပးဖို႔
ေျပာတာ။”
“ေမာင္ သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္မို႔လား ..”
“ေဟာဗ်ာ။ မ ရယ္.. ဘာလို႔မ်ား ေဒါသထြက္ေနတာလဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူနဲ႔
ဖုန္းေျပာေနတုန္းက မင္း မ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးၿဖီးေနတာကိုး”
“မ ကလည္း ကေလး မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ေကာက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ေအာ္.. ဒါနဲ႔ေလ မ သိလား.. သူ စကားေျပာရင္ေလ
ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ သံုးတာ သိလား။ သိပ္ၿပီး မိန္းမဆန္တာပဲ။ မ လည္း သူမ်ားေတြနဲ႔
ေျပာရင္ အဲသည္လို သံုးၾကည္႔ပါလား။”
“ေတာ္စမ္းပါ.. တို႔ကေတာ႔ ေဟ႔.. ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ။
ကိုယ္႔ထက္ ႀကီးရင္ အစ္ကိုတန္သည္ အစ္ကို၊ ဦးေလးတန္သည္ ဦးေလး တပ္ေခၚမယ္၊
ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူဆိုရင္၊ ကိုယ္႔ထက္ငယ္ရင္ နာမည္တိုက္ရိုက္ေခၚမယ္။ ရွင္ ေတြ ဘာေတြနဲ႔
ေျပာမေနႏိုင္ဘူး။ ညဳက ညဳနဲ႔။ အပိုေတြ။”
ကၽြန္မ စိတ္တိုေနတာကို
ေခ်ာ႔ေမာ႔ေတာင္းပန္ဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္း ဆက္ေျပာတဲ႔ ေမာင္႔ကို
ေဒါသတႀကီး ေအာ္လိုက္ေတာ႔မွ ေမာင္က ေလသံေပ်ာ႔ေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရေကာင္းမွန္း
သိေတာ႔တယ္။
“မရယ္ .. ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကဗ်ာေတြကို
ႏွစ္သက္တာ မ သိသားနဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အႏုပညာနဲ႔ ပါစင္နယ္ မေရာရဘူးဆိုတာ မ ပဲ
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခဏခဏ ေျပာခဲ႔တာပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ မ တစ္ခြန္းပဲေျပာလိုက္။
မ က မတီးေစခ်င္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ျငင္းလိုက္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျငင္းေစခ်င္လား ဟင္ မ.. ”
“မ က မသြားရဘူးဆိုရင္ အဲဒီပြဲကို မင္း
တကယ္ မသြားဘူးလား။”
“တကယ္ေပါ႔ မ ရဲ႕။”
ယံုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ခိုင္မာျပတ္သားတဲ႔ အရိပ္ေတြကို ေမာင္႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္လိုက္ရတာမို႔ ေမာင္႔ကို
ကၽြန္မ အၾကြင္းမဲ႔ ယံုလိုက္ပါေတာ႔တယ္။
v
v v
“မ ..”
ေမာင္႔
မ်က္လံုးေလးေတြက အေရာင္ေလးေတြ လက္ေနပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးက လႈပ္လႈပ္ရြရြေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ႔ ေမာင္႔မ်က္ႏွာေလးက ၿပံဳးရႊင္လို႔။ တစ္ခုခုေၾကာင္႔ ေမာင္ စိတ္လႈပ္ရွား
ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွန္း သိသာလွတာေပါ႔။
“ဘာလဲ ေမာင္..
ရန္ကုန္က Guitar Instrumental Show ကို သြားမယ္ဆိုတာ ေျပာမလို႔လား ..”
“ဟာဗ်ာ
.. မ က သိလွခ်ည္လား”
“သိတာေပါ႔ကြယ္။
မ က ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူပဲဟာ။”
ကၽြန္မက
မ်က္စိတစ္ဖက္ကို မွိတ္ျပရင္း ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေမာင္က ေက်နပ္ၿပီး ရယ္လိုက္တာမ်ား ပီဘိကေလးေလး
တစ္ေယာက္လို။
“ဟုတ္တယ္
မ ရ။ မိုင္ဒါကြင္းမွာ က်င္းပမွာ။ ဒဲရစ္ေမလာ၊
ပတ္ထရစ္
ဝင္းေမာ္၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခ်စ္စမ္းေမာင္၊ ေအာင္ေအာင္.. အိုး… အမ်ားႀကီးပဲပါမွာ မ ေရ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဟီးရိုးေတြ။”
ဝင္းေမာ္၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္၊ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခ်စ္စမ္းေမာင္၊ ေအာင္ေအာင္.. အိုး… အမ်ားႀကီးပဲပါမွာ မ ေရ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဟီးရိုးေတြ။”
ေမာင္႔ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈကို
ေမာင္႔မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္ေတြက အျပည္႔အဝ ပံုေဖာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။
“ၿပီးေတာ႔ေလ ..”
ေမာင္က ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားတယ္။
“ၿပီးေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲ ေမာင္”
“ဝင္ေၾကးက Free ဗ်”
ကၽြန္မက ေမာင္႔ကို
မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္တယ္။
“ဝင္ေၾကး မဖရီးလည္း ေမာင္
သြားမွာပဲဟာကို။”
“မ ကလည္း။ ဝင္ေၾကး အလကားဟုတ္ဟုတ္
မဟုတ္ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သြားရမွာေပါ႔။ ဒီလိုမ်ိဳးပြဲကို အလြတ္ခံလို႔ ျဖစ္ပါ႔မလား
မ ရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေလးမွာ ဝင္ေၾကးမေတာင္းဘူးဆိုတာေလးကို
ေက်နပ္မိလို႔ပါ။”
“ဟုတ္ပါၿပီ ဂစ္တာဆရာေလးရယ္”
“Instrumental ခ်ည္း သီးသန္႔
အစြမ္းကုန္ ကုိင္လႈပ္တီးခတ္ၾကမွာ မ ရဲ႕။ တကယ္႔ပညာရွင္ေတြ။ ေတြးၾကည္႔တာနဲ႔
ၾကက္သီးထဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။”
ေမာင္က ပုခံုေလး ႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ရင္း
အခုပဲ ၾကက္သီးေတြထလာသလို လုပ္ေနေလရဲ႕။
v
v v
ေမာင္ ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔အတြက္
လိုအပ္တဲ႔ ျပင္ဆင္မႈေတြကို ေမာင္႔ကိုယ္စား ကၽြန္မက လုပ္ေပးပါတယ္။ ကားေပၚမွာ
ဝတ္ဖို႔ အေႏြးထည္၊ ဦးထုပ္ကစလို႔ လိုရမယ္ရဆိုၿပီး ေဆးၿမီးတိုပါမက်န္ အေသးစိတ္
စီစဥ္ၿပီး ထည္႔ေပးမိတယ္။
“၃ညအိပ္ ၄ရက္ ခရီးေလးပါ မရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိတ္ခ်စမ္းပါ။
အဲတာေတြ လုပ္ေနမယ္႔အစား ကၽြန္ေတာ္႔အနားေလးမွာသာ
နီးနီးကပ္ကပ္ေလး လာေနလွည္႔ပါ မရယ္။ မ နဲ႔ ခြဲရမွာႀကီး ႀကိဳေတြးၿပီး ဒီမွာ လြမ္းေနရၿပီ။”
“အပိုေတြ အပိုေတြ.. သူ႔ဘာသာ
သြားခ်င္လြန္းလို႔ သြားၿပီးေတာ႔။”
ကၽြန္မက မ်က္ေစာင္းထုိးလိုက္ေတာ႔
ေမာင္က ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္လို႔။
v
v v
ေမာင္မရွိေပမယ္႔ ေမာင္႔စာအုပ္ဆိုင္ေလးကို ပိတ္မထားခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္တည္း ဆိုင္ဖြင္႔ျဖစ္တယ္။ ညေနေစာင္း
ဆိုင္သိမ္းၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလ ွ်ာက္ ေမာင္႔ကို သတိရလိုက္တာမ်ားေလ။
ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာင္ စူးေအာင္႔လို႔။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္ ေမာင္ ဘာေတြမ်ား လုပ္လို႔ေနမလဲ။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူတူ ဂစ္တာေလးတီးလိုက္၊ ဘရန္ဒီေလးခ်လိုက္၊ ေျမပဲဆားေလွာ္ေလး
ၿမံဳ႕လိုက္ လုပ္ေနမလားပဲ။
ရန္ကုန္မွာ ေမာင္က ကၽြန္မကို
လြမ္းေနမွာလား။ အဲသည္လို ေတြးမိေတာ႔ ကၽြန္မ ၿပံဳးမိလိုက္တယ္။ ကြဲကြာေနတာ ၾကာေနၿပီဆိုတဲ႔
ဂစ္တာဝါသနာအိုး သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုုခ်ိန္၊ Guitar Instrumental Showမွာ စီးေမ်ာေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ႔
ေမာင္ ကၽြန္မကို ေမ႔ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
အဲသည္လိုပဲ
ေသခ်ာတာ တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။
ေမာင္နဲ႔ ေဝးေနရတဲ႔ ရက္ေတြမွာ ေမာင္႔ကို လြမ္းဆြတ္ေအာက္ေမ႔မိတိုင္း တစ္ခါတုန္းက
ေမာင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ႔တဲ႔၊ ေမာင္ သိပ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတဲ႔၊ ေမာင္႔ ဘဝရဲ႕ ပထမဆံုး ဂစ္တာေလးကို ကၽြန္မက ရင္ခြင္ထက္မွာ ပိုက္ေထြးထားရင္း ေမာင္အမွတ္နဲ႔
ယုယေနမိမယ္ဆိုတာေလ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ျမတ္ပန္းႏြယ္
21 comments:
"အိပ္မက္ေတြကို ကုတ္ျခစ္ေနတဲ့ အသံဟာ က်ယ္ေလာင္လြန္းရဲ႕"
ကိုယ္ေထြးေပြ႕ထားမိဆဲ
ဂစ္တာတစ္လက္ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံဟာ
မင္းအေၾကာင္း သံစဥ္ေတြ ေပါ့ကြယ္ ..။
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေရြ႕လ်ားစက္ထဲ
ပိုင္းထစ္ ခုတ္ျဖတ္ခံ ေန႔ေတြမို႔
သတိရစိတ္နဲ႔
ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ထားမိပါရဲ႕..။
ေလႏွင္ရာ လြင့္ေနရတဲ့ ဘဝေတြအတြက္
ဘယ္မွာ လူးသာလြန္႔သာ ရွိလိမ့္မလဲ
လျပည့္ဝန္းရဲ႕ စြဲငင္တဲ့ အလင္းမႈန္ေတြၾကား
ကိုယ့္ စိတ္ေတြဟာ တတိတိနဲ႔ တိုက္စားလာေနခဲ့ ။ ။
၂၈၊၅၊၂၀၁၂။
တင္႔ထူးေရႊ
Such a cute and lovely novel, Myat!
ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလး။ အေလးေတြ ဆက္တိုက္ဖတ္ရတာကေန ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလး ဖတ္ရေတာ႔ မိုက္တယ္။ Keep it up!
ဝတၳဳေလးက တစ္မ်ိဳးေလး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ မမ။
စာတစ္ပုဒ္လံုးဖတ္ျပီးလို ့
အဆံုးသတ္ေလးမွာ
ေလးစားစြာျဖင့္ ျမတ္ပန္းႏြယ္လို ့ဖတ္လိုက္ရေတာ့
ျမတ္ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလားလို ့ ေတြးမိတယ္
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းဆံုသလား
ကြဲကြာသလားဆိုတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး
ျမတ္က စာဖတ္သူေတြကို ဇာတ္တငံငံ ခံစားမွူမ်ိဳးလည္း
ေပးတတ္တဲ့သူပါလားေနာ္
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ျမတ္ပဲကြယ္
ဖတ္ရတာ အဆံုးမသတ္ေသးသလိုပဲ ဆက္ေရးပါဦး ျမတ္..း)
Great Emotion ႏြယ္
အခုမွဖတ္ျပီးတယ္။
ဂီတနဲ႔ကဗ်ာ ေပါင္းစပ္တဲ႔ Themeေလးေတြ
အခ်က္က်က် ထည္႔ေပးထားတာ ေလးစားပါတယ္။
ေနာက္ Storyေလးက Guitar Show Themeေလးထပ္ထည္႔လိုက္ေတာ႔ ပို ခိုင္သြားတယ္'
ကိုယ္တကယ္ ႏြယ္႔ရဲ႕ ဖန္တီးမႈကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳပါတယ္!
ဝတၳဳေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ နင္က ဒီလိုမ်ိဳးေတြ တအားေရးတတ္တာပဲ။ ေနာက္လည္းမ်ားမ်ားေရး။ အားေပးေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
Beautiful Story.. I like it.
ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ႔ ဝတၳဳေလးပါ။ ဂ်ဴးရဲ႕ စတိုင္မ်ိဳး။ အဆံုးသတ္က ေလာသလိုလို ထင္ရေပမယ္႔ ေလာေလာလတ္လတ္ က်င္းပထားတဲ႔ ဂစ္တာပြဲနဲ႔အခ်ိတ္အဆက္မိမိ ခ်ိတ္ဆက္ထားလိုက္ေတာ႔လည္း လွပျပည္႔စံုသြားတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ အဆံုးသတ္ မေသခ်ာ မေရရာျခင္းမွာကိုပဲ ျပည္႔စံုျခင္းက ရွိေနတာပါ။ ဒီဝတၳဳေလးကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီးေတာ႔လည္း အႏုပညာေျမာက္တဲ႔ စာေပေတြကို ထုဆစ္ႏိုင္ပါေစ ခင္ဗ်ာ။
I don't like this kind of novel personally. But this is a good one indeed. Enjoyed reading this.
ဒီေန႕ ဖတ္မိလိုက္မွ.... ျမတ္ရဲ႕ စာေလးက ပိုအဓိပၸါယ္ နက္ရွိဳင္း သြားသလို...ပဲ... ေတာ္ေသးတယ္ အရင္ေန႕က မဖတ္မိေသးတာကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္... :) ခံစားအားေပးလွ်က္ပါ..ျမတ္ေရ...
ခ်စ္တဲ႕ ..လိွဳင္
ဝတၳဳေလးက ဖတ္လို႔ေကာင္းတုန္း ဆံုးသြားတယ္။ ဒီတိုင္းေလးနဲ႔လည္း ဖတ္လို႔ ေကာင္း၊ ေနာက္ ဆက္မယ္ဆိုလည္း ဆက္လို႔ရေနတာမို႔ ဖတ္ရသူမွာ မခ်င္႔မရဲျဖစ္က်န္ခဲ႔ရတယ္။
ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ၊ ဘာမ်ားျဖစ္သြားမလဲ လိုုက္ဖတ္ေနတုုန္း ဇာတ္လမ္းေလးက ဆံုုးသြားတယ္။ း)
ဆရာမေရ.. မေရာက္တာၾကာသြားလို႔ အခုမွပဲ တဝႀကီးဖတ္သြားရေတာ႔တယ္။ ဝတၱဳေလးက ခ်စ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာေလး။ဒီလိုေလးတင္ အဆံုးသတ္သြားတာကိုလည္း သေဘာက်တယ္။
ထြန္းရန္ႏိုင္
စာေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ဖတ္ရတာ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးလည္းရွိတယ္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းမွာ သူတို႔ေတြ ခ်စ္ေနၾကေသးလားဆိုတာေလးေတာ႔ ထည္႔ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
♣ ျမတ္ကေလး ေရ ....
ျမတ္ကေလး .... ရဲ႕
သစၥာ ပန္းပြင္႔ေလးေတြတည္ရွိရာကို
တေယာေလးလဲ
ေရာက္မလာျဖစ္ခဲ႔ရတာ
အေတာ္အတန္ၾကာခဲ႔ျပီ ...
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔
မအားလပ္ခဲ႔ေပမဲ႔
သတိတရရွိေနတတ္ပါတယ္ ....
ျမတ္ရဲ႕ စာေတြဟာ
တို႔ေတြနဲ႔
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးေဝး
ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္တိုင္းမွာ ေတာ႔
ရသ တစ္စံုတစ္ခုကို ေပးစြမ္းနိုင္ျမဲ ... ေနာ္
ဂုဏ္ယူတယ္ ျမတ္ ...
တခုတ္တရ
ကိုယ္ ဆိုရရင္ ျမတ္ဟာ
စိတ္ေတြရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကို သိစြမ္းနိုင္သူ ဆိုလဲ မမွားဘူူးလို႔ ထင္မိတယ္ ....
ဖန္တီးမႈ
အားလံုး အားလံုးကို ထာဝရ ေလးစား အားေပးလ်က္ပါ
ျမတ္ကေလး . . . ♥
တေယာေလး
04-2-14 am 1:46
ခ်စ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ အေငြ႕အသက္ေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္မိလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး စာေရးသူဟာ ဂစ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကၽြမ္းက်င္မႈ ရွိတာပဲ။ ဂစ္တာရစ္စ္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သိေနတယ္။
ဆရာမျမတ္ပန္းႏြယ္ရဲ႕ မာင္ ဝတၳုဳလးေတြတိုင္းကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဖတ္ရတာ အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္။
ဝတၱဳေလးက ခ်စ္စရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဖတ္ရတဲ႔သူ စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္။
Post a Comment