ငါးေလးတစ္ေကာင္ဖမ္းမိတယ္

က်ဳပ္ ေသခ်င္ၿပီ၊ ေသခ်င္ၿပီ၊ ေသခ်င္ၿပီဗ်ာ။ ေနမထူး၊ ေသမထူးတဲ႔ ဘဝမွာ ဘာလို႔မ်ား က်ဳပ္က ရွင္သန္ေနရဦးမွာလဲ။ အျမန္ဆံုးသာ ေသလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ တကယ္ဆို မေန႔ကတည္းက က်ဳပ္ေသခဲ႔ဖို႔ေကာင္းတယ္။ အခုေတာ႔ ဒုကၡဝဋ္ဆင္းရဲေတြထဲမွာ က်န္ရစ္ရွင္သန္ေနရေလေတာ႔ က်ဳပ္က ကံဆိုးသူလား၊ ကံေကာင္းသူလား။

ကမာၻဟာ ရြာႀကီးတစ္ရြာတဲ႔။ ဟုတ္မယ္။ ကမာၻႀကီး အဲသည္ေလာက္ က်ဥ္းသြားလို႔သာ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီ ၄ေပသာသာေလာက္ရွည္၊ ၂ေပေလာက္က်ယ္ၿပီး၊ ၂ေပေလာက္နက္တဲ႔ ဒီပလစ္စတစ္ဗံုးႀကီးထဲမွာ ေန ေနရတာေပါ႔။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ခ်ိဳ႕အမ်ိဳးေတြေတာ႔ က်ယ္ေျပာတဲ႔ ကန္ႀကီးေတြထဲမွာ လတ္ဆတ္တဲ႔ ေလကိုရႈၿပီး ေႏြးေထြးတဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနၾကမွာ။ က်ဳပ္မွာသာ။

ဒီေလာက္ ပုပ္ေစာ္နံတဲ႔ေရေတာင္ သည္ေလာက္ ပုပ္ေစာ္နံပါ႔မလား။ ေရေတြက မည္းပုပ္ေနတာပဲ။ မည္းပုပ္နံေစာ္ေနတဲ႔အထဲ ေမွာင္ကေမွာင္ေနေသးတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏု၊ ဘယ္မွာလဲ လတ္ဆတ္တဲ႔ ေလ။ က်ဳပ္ရႈေနရတဲ႔ေလကို တတ္သိသေလာက္ ခြဲျခမ္းစိပ္ျဖာၾကည္႔လိုက္တယ္။ ရြံ႕ပုပ္နံ႔က ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ပုပ္ေနတဲ႔ ေရေမွာ္နံ႔က ၂၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ေတြက နံေစာ္ေနတဲ႔ ကိုယ္နံ႔ေတြက ၅၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိမယ္။

ဒီလို အေနဆင္းရဲ၊ အစားဆင္းရဲျဖစ္ေနမွေတာ႔ ဘယ္သူက ေနေပ်ာ္ေတာ႔မွာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ ၾကည္႔လိုက္ ခပ္ယဲ႔ယဲ႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ဘယ္မွာလဲ အၿပံဳးေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ အေပ်ာ္ေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ တက္ၾကြမႈေတြ။ ငွက္ဆိုတာ ပ်ံရင္းေသ ဆိုရင္ ငါးဆိုတာလည္း ကူးရင္းေသသင္႔တယ္ မဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ ေရနစ္ေသတဲ႔ငါးလို႔မ်ား ရွိလာေတာ႔မလားဘဲ။ ေအာ္.. ဒုကၡေတြ၊ ဒုကၡေတြ။ ေသမွပဲ ေအးမွာ။

v v v

ေဟာ.. အသံေတြ ၾကားတယ္။ ဝယ္သူလာၿပီပဲ။ ေကာင္းတယ္။ တင္းပုတ္နဲ႔ပဲ ထုသတ္သတ္၊ ဇက္ပဲ လိမ္ခ်ိဳးခ်ိဳး၊ ဓါးနဲ႔ပဲ တစ္ခါထဲ ပိုင္းပိုင္း လုပ္ခ်င္သလိုသာ လုပ္ၾကပါေစ။ ျမန္ျမန္ေသေတာ႔ ျမန္ျမန္ေအးတာေပါ႔။ ဒီေလာက္ မြန္းၾကပ္လွတဲ႔ ေနရာမွာ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္နဲ႔ ရွင္သန္ေနရတဲ႔ ဒုကၡက ျမန္ျမန္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါၿပီ။

အံမယ္.. ဝယ္သူက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါလား။ သူကေကာ မေန႔ညေနတုန္းကလူလို စားေသာက္ဆိုင္ကပဲ ထင္ပါ႔။ မေန႔တုန္းက ပါသြားတဲ႔ေကာင္ေတြေတာ႔ အရိုးတျခား၊ အသားတျခား စိစိညက္ညက္ ေၾကၿပီးေရာေပါ႔။ မေန႔တုန္းက ေသြးနည္းၿပီး အတင္းထြက္ေျပးခဲ႔လို႔ က်ဳပ္က်န္ခဲ႔ရတာ။ ဒီေတာ႔ ဒုကၡႏြံမွာ တစ္ရက္ပိုၿပီး ရွင္သန္ရတာပဲ ထူးတယ္။ ခုေတာ႔ ထြက္မေျပးေတာ႔ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူက အကုန္လံုးကို မဝယ္ဘူးဆိုရင္ က်န္ေနခဲ႔မွာစိုးလို႔ ေရွ႕ဆံုးကေနပဲ လက္နက္ခ်ေတာ႔မယ္။

ေဟာေဟာ.. ဗံုးထဲကို ဇကာပိုက္ျခင္းႀကီး က်လာၿပီ။ ပိုက္ျခင္းက က်ဳပ္ေဘးကေန ကပ္ၿပီးေတာ႔ က်လာတာဗ်။ အံမယ္.. အက်င္႔ပါေနတဲ႔အတိုင္း က်ဳပ္ လန္႔ၿပီး ေရွာင္ထြက္လိုက္မိတယ္။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေရာ၊ တျခားပတ္ေျပးေနတဲ႔ ေကာင္ေတြကိုေရာ။ ပါသြားတဲ႔ ေကာင္ေတြကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ တစ္ခ်ိုဳ႕ကေတာ႔ ငိုလို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အတင္းရုန္းကန္လို႔၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ၿငိမ္သက္လို႔။ ဟင္း.. ငိုေနတဲ႔ေကာင္ေတြကို ၾကည္႔ၿပီး က်ဳပ္သနားသြားမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး အတင္းရုန္းကန္ေနတဲ႔ေကာင္ေတြကို ၾကည္႔ၿပီး ေသေဘးဆိုတာကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္လာေတာ႔တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီပိုက္ျခင္းထဲပါသြားတာနဲ႔ ဒီညေန ေနဝင္တာကို မျမင္ရေတာ႔ဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ေအးေလ.. စကားအျဖစ္သာ ေျပာရတာပါ။ ဒီကန္ထဲမွာလည္း ေနဝင္တာကို ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ။

ေဟာ.. ဇကာပိုက္ကာ ေနာက္တစ္ေခါက္က်လာျပန္ၿပီ။ က်ဳပ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းကေကာင္ေတြ ပါသြားတယ္။ ရုန္းကန္ေနလိုက္ၾကတာဗ်ာ။ သူတို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး က်ဳပ္ ေသခ်င္တဲ႔စိတ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေသရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာသလိုပဲ။ ေသတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါလိမ္႔။ ေသၿပီးရင္ေကာ က်ဳပ္ ဘာျဖစ္ဦးမွာလဲ။ ငါးေတာ႔ ထပ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ အဲတာ အသာထားစမ္းပါဦးေလ။ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ေသရမွာလဲဆိုတာပဲ အရင္ေတြးပူစမ္းပါဦး။ တင္းပုတ္တို႔ ဘာတို႔နဲ႔ ထုသတ္လိုက္လို႔ တစ္ခ်က္တည္း အသက္ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ ေတာ္ၾကာ အရွင္လတ္လတ္ ထည္႔ျပဳတ္ခံေနရမွ။ ေတာ္ၿပီ။ က်ဳပ္ မေသခ်င္ေတာ႔ဘူး။ က်ဳပ္မွာ ေသခ်င္စိတ္ လံုးဝမရွိေတာ႔ဘူး။ ေထာင္႔တစ္ေထာင္႔နား တိုးၿပီး ပုန္းေနလိုက္မိတယ္။

ခုမွပဲ ပိုၿပီး ေသခ်ာသြားေတာ႔တယ္။ က်ဳပ္ တကယ္မေသခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ေနလို႔ရသေလာက္ေတာ႔ ငါးဘဝမွာ ေနခ်င္ပါေသးရဲ႕။ က်ဳပ္ဘာသာ ေရပုပ္ထဲမွာပဲ ရွင္သန္ရ ရွင္သန္ရ၊ နံေစာ္ေနတဲ႔ ေလပဲ ရႈရ ရႈရ၊ မဝေရစာပဲ စားရ စားရ။ က်ဳပ္ မေသခ်င္ေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ ေဟာ.. ဇကာပိုက္ႀကီးက က်လာျပန္ၿပီ။ အလန္႔လန္႔အဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႔ အေျပးအလႊား ကူးခတ္ေနၾကတာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ဒါဟာ ကမာၻပ်က္တဲ႔ေန႔ပဲ။

တစ္ေခါက္ၿပီး တစ္ေခါက္ၿပီး ဇကာပိုက္ျခင္းထဲ ပါသြားလိုက္ၾကတာ အထဲမွာ သိပ္ေတာင္ မက်န္ေတာ႔ဘူး။ ဘယ္ေကာင္မွ က်ဳပ္လို ေထာင္႔ကပ္ေနရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေျပးလႊားေနလိုက္ၾကတာ။ အဲသည္လို ေျပးလႊားေနလို႔လည္း ပိုက္ထဲ တန္းပါသြားတာပဲ။ ငတံုးေတြ။

အေပၚက လူကလည္း ဒီေန႔မွ စိတ္ရွည္လိုက္တာ။ တစ္ေကာင္မက်န္ ဖမ္းေခၚသြားမယ္လို႔မ်ား စိတ္ကူးေနသလား မသိ။ တစ္ေခါက္ၿပီး တစ္ေခါက္ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ လိုက္ၿပီး ဖမ္းဆယ္ေနတယ္။ ဘုရား သိၾကားမလို႔ က်ဳပ္ကို ဒင္း မျမင္ပါေစနဲ႔။

“ကုန္ၿပီဗ်။ စုစုေပါင္း ၆၈ေကာင္။”

ေဟာ.. ဒင္းအသံထြက္လာၿပီ။ အေဟးေဟး။ က်ဳပ္ကို ဒင္း မျမင္ဘူးဘဲ။ က်ဳပ္ေတာ႔ လြတ္ၿပီ။ ကၽြတ္ၿပီ။ တစ္ေကာင္တည္းမို႔လားမသိဘူး။ အသက္ရႈေတာင္ ေခ်ာင္သြားသလိုပဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ကူးခတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ေတာ္ၾကာ ျမင္သြားမွာစိုးလို႔သာ။ ၿငိမ္ေနရတယ္။ အသံေတာင္ ရဲရဲမရႈရဲပါဘူးဗ်ာ။

“ဟိုမွာ တစ္ေကာင္က်န္ေနေသးသလားလို႔။”

ေတာ္ေတာ္ အျမင္စူးရွတဲ႔ မိန္းမ။ သြားပါၿပီ။ သြားပါၿပီ။ က်ဳပ္ကို သူ ျမင္သြားၿပီ။ က်ဳပ္ေတာ႔ ေသေတာ႔မယ္။ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာ တအားကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္ရဲဘူး။

“မက်န္ေတာ႔ဘူးလားလို႔”

“က်န္ေသးတယ္။ ဟိုမွာ ေထာင္႔မွာ ၿငိမ္ၿပီးေတာ႔ ကပ္ေနတယ္ေလ။ အဲတာေလးပါ ဆယ္ေပးပါ။”

အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အသံအဆံုးမွာ ပံုးထဲကို ဇကာျခင္းက က်လာေတာ႔တယ္။ ေရေတြထဲကို ဇကာျခင္းနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲေမႊေနတယ္။ က်ဳပ္က ပတ္ေျပးတယ္။ ဒင္းက အတင္းလိုက္ဖမ္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္လိုေျပးေျပး က်ဳပ္မလြတ္ခဲ႔ပါဘူး။ အင္းေလ.. ေသေန႔ေစ႔ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒင္းရဲ႕ ပိုက္ထဲ က်ဳပ္ ပါသြားတယ္။ အတင္း ရုန္းၿပီး ခုန္ထည္႔ပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲေျမာက္သြားတာ သိလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ အသည္းေတြ ေအးကနဲ ျဖစ္သြားတာပဲ။

က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ သတိထားမိေတာ႔ က်ဳပ္က ရြ႕ံ ႏြံေတြ ရွိတဲ႔ ေျမာင္းထဲ ေရာက္ေနပါေပါ႔လား။ အားလားလား.. ကံေကာင္းလိုက္တဲ႔ က်ဳပ္။ ေသေဘးက လက္မတင္ေလးတင္ လြတ္တာပဲ။ ေရစပ္စပ္ေလးပဲ ရွိတယ္ဆိုေပမယ္႔ ရြ႔ံႏြံအစိုေတြစိုေတာ႔ ေနသာေသးတာေပါ႔။

“ဟယ္.. ေျမာင္းထဲက်သြားၿပီ။”

အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အသံ။ ဒင္း အသံကို ၾကားကိုမၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဒင္း ျမန္ျမန္ ျပန္စမ္းပါ။

“ေျမာင္းထဲက်သြားၿပီ အစ္မ။”

“ဆယ္ေပးပါ။”

အံမယ္ အံမယ္။ ဆယ္ေပးပါတဲ႔။ ဒင္းက လုပ္လိုက္ေသးတယ္။

“ဟာ.. အံမယ္ေလး ေျမာင္းထဲက်တာပါဆို။ အစ္မကလည္း မဆယ္ပါနဲ႔ေတာ႔။ ေျမာင္းက ညစ္က ညစ္ပတ္နဲ႔။ ထားလိုက္ပါေတာ႔။ လာလာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြထဲ ေလျဖည္႔လိုက္ဦးမယ္။”

အိတ္တစ္ဝက္ေလာက္ ေရျဖည္႔ထည္႔ထားတဲ႔၊ကၽြန္ေတာ္႔ေဘာ္ဒါေတြ ေသြးပ်က္မတတ္ ကူးခတ္ေနၾကတဲ႔ ပလစ္စတစ္အိတ္အျဖဴထုပ္ႀကီးကို သူက မသြားတယ္။

မဘုရားေလးက စိတ္မေလ်ာ႔ခ်င္ေသးတဲ႔ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည္႔ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္ သူ႔ကို တိတ္တိတ္ေလး ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနမိတယ္။

ဒင္းက တစ္ခုခု စဥ္းစားေနပံုပဲ။ ဒင္း ဘာဆက္လုပ္မို႔ပါလိမ္႔။ က်ဳပ္ အေတြးမဆံုးေသးဘူး။ ဒင္းက ေျမာင္းဖံုးကို လွပ္လိုက္တယ္။ ဒင္း လက္ျဖဴျဖဴေလး တစ္ဖက္က က်ဳပ္ဆီကို လွမ္းလာတယ္။ က်ဳပ္ အတင္း ရုန္းကန္ ေျပးလႊားၾကည္႔တယ္။ ရြံ႕ထဲ အတင္းတိုးဝင္ပစ္လိုက္တယ္။ ရြံ႕က က်ဳပ္တစ္ကိုယ္စာေတာင္ မနက္ေလေတာ႔ သူ႔လက္ထဲကေန က်ဳပ္ ေျပးလို႔ မလြတ္ေတာ႔ဘူး။ အတင္းရုန္းကန္ေနတဲ႔ က်ဳပ္ကို ဒင္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဟိုပလစ္စတစ္အိတ္ထဲ သြားထည္႔တယ္။ က်ဳပ္ စိတ္ေလ်ာ႔လိုက္ေတာ႔တယ္။

ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဘယ္လိုမွ ေျပးမလြတ္ေတာ႔မွာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ က်ဳပ္ စိတ္ဓါတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ က်ဆင္းသြားတယ္။ ဘယ္လိုၾကံၾကံ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေသရေတာ႔မွာပဲ။ အင္းေပါ႔ေလ။ ကံစီမံရာေပါ႔။ ဟိုေတြး သည္ေတြး ေတြးေနတုန္း က်ဳပ္တို႔ကို ထည္႔ထားတဲ႔ အိတ္ႀကီးထဲကို ေလေတြဝင္လာတယ္။ အိတ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ေဖာင္းၿပီး ေလေတြနဲ႔ ျပည္႔လာတယ္။ အိတ္ထဲ ေလအျပည္႔ထည္႔ၿပီးေတာ႔ အိတ္ကို သူတို႔က ခ်ည္လိုက္တယ္။ ခုေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ေတြက ေလျဖည္႔ထားတဲ႔ ပလစ္စတစ္အိတ္အၾကည္ထဲမွာ ကူးခတ္ေနရျပန္ၿပီေတာ႔။ ေရေတြက ျဖဴေဖြးသန္႔ရွင္းေနပါတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း ရွိေနပါတယ္။ က်ဥ္းက်ဳတ္လိုက္တာေတာ႔ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔ေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုခ်ိန္မွာ သည္ဟာေတြကို ဘယ္အေကာင္မွလည္း စိတ္မဝင္စားေတာ႔ပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ ေသရေတာ႔မွာပဲမဟုတ္လား။

v v v

အဲသည္ အမ်ိဳးသမီးက က်ဳပ္တို႔ကို ကားေနာက္ခန္းက ခံုေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ခါးကို မတ္ေနေအာင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ကားကို ေမာင္းထြက္သြားေလရဲ႕။ ေသမင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ႔မယ္႔ ေသမင္းရဲ႕ တမာန္ေတာ္ႀကီးက ကားထဲမွာ သီခ်င္းေတာင္ ဖြင္႔လိုက္ေသးတယ္။ အံမယ္ အံမယ္ ဒင္းက လိုက္ေတာင္ဆိုလိုက္ေသး။ က်ဳပ္တို႔ေကာင္ေတြကေတာ႔ ငိုလို႔၊ယိုလို႔။ အင္းေပါ႔ေလ.. ဒင္းက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ငိုသံေတြကို ဂရုစိုက္သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ နားညည္းတယ္ေတာင္ ထင္ဦးမွာ။ တူျဖစ္တုန္း ႏွံႏိုင္ၾကပါေစ။ က်ဳပ္ နာနာၾကည္းၾကည္းနဲ႔ ေမတၱာပို႔မိတယ္။

v v v

ဘယ္ေကြ႕လိုက္၊ ညာေကြ႕လိုက္၊ ေဆာင္႔ရပ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ႔ ကားေပၚမွာ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္လုံုးက ဘယ္ယိမ္းလိုက္ ညာယိမ္းလိုက္၊ ဟိုဖက္ထိပ္ကေန သည္ဖက္ထိပ္ လွိမ္႔သြားလိုက္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းကို ျဖစ္ေနေတာ႔တာပဲ။ အထဲမွာ ဘယ္လိုေနရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူး။ မူးလိုက္တာလည္း လြန္ေရာ။ ဘယ္လိုမွကို မေနသာေအာင္ပဲ။ စုၿပံဳၾကပ္ညွပ္သပ္ေနရတဲ႔အထဲ သည္လိုျဖစ္ေနေတာ႔ အားလံုးခမ်ာ ေမ်ာ႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဒီပံုအတိုင္းသာဆို လမ္းမွာတင္ အသက္ထြက္ေတာ႔မယ္ ထင္ရဲ႕။ ဘုရား.. ဘုရား။

ေဟာ.. ကားရပ္သြားၿပီ။ ေရာက္ၿပီထင္တယ္။ ဒင္း ကားေပၚက ဆင္းလာၿပီး က်ဳပ္တို႔ကို လာယူတယ္။ အံမယ္.. က်ဳပ္တို႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးလိုက္ေသးတယ္။ ဒင္းမို႔လို႔ သည္ေလာက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ အၿပံဳးမ်ိဳးကို ၿပံဳးျပႏိုင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ အသည္းႏွလံုးမရွိတဲ႔ မိန္းမ။

ဒင္းက က်ဳပ္တို႔ကို မႏိုင္မနင္းနဲ႔ မတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားမယ္႔ ေနရာက အေတာ္လွမ္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔ကို လမ္းမွာ ႏွစ္ခါခ်ၿပီး ခဏနားလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ အားတင္းၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို စပ္စုၾကည္႔လိုက္တယ္။ ျမင္ျမင္သမ ွ်က စိမ္းစိုေနတဲ႔ သစ္ပင္ေတြ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ၊ ၾကည္လင္ေနတဲ႔ မိုးသားျပာျပာေတြ၊ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြ။ ပလစ္စတစ္အိတ္ထဲကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာတဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ဟာလည္း ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ ဒုကၡထဲက သုခဆိုရမလား။ သည္လိုေလး တစ္သက္လံုး ေနရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းမလဲေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ မေသခင္ သည္လိုေလး တစ္ေခါက္ ေနခြင္႔ရလိုက္တာပဲ အေတာ္ကံေကာင္းေနပါၿပီ။

v v v

က်ဳပ္နားထဲမွာ က်ဳပ္နဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ႔ဖူးတဲ႔ အသံေတြ ၾကားေနရသလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္.. ဒီအသံေတြကို က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိတယ္။ ဒါဟာ ကန္စပ္မွာ ေရပုတ္တဲ႔အသံ။ ေရလိႈင္းေလးေတြ ကန္ေဘာင္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ႔ အသံ။ က်ဳပ္ အသံၾကားရာဖက္ကို အတင္းတိုးေဝွ႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ က်ဳပ္နည္းတူ တျခားေကာင္ေတြလည္း အသံၾကားရာဖက္ အတင္းတိုးေဝွ႕ၾကည္႔ၾကတယ္။ လားလား.. က်ဳပ္တို႔ေရွ႕မွာ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔လိုက္တဲ႔ ေရကန္ႀကီး။

ေရကန္စပ္မွာ က်ဳပ္တို႔ကိုခ်ၿပီးေတာ႔ သူမက ခ်ည္ထားတဲ႔ ႀကိဳးေတြကို ျဖည္တယ္။ သူမက က်ဳပ္တို႔ကို မသတ္ဘူးလား။ က်ဳပ္ မေတြးတတ္ေတာ႔ဘူး။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြက က်ဳပ္တို႔ကို ငံု႔ၾကည္႔ၿပီး ၿပံဳးလို႔ေနတယ္။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ၾကင္နာသနားတဲ႔ အရိပ္ေတြ ေနာက္ၿပီး ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႕မႈေတြကို က်ဳပ္ရွာေတြ႕လိုက္တယ္။ သူမက က်ဳပ္တို႔ကို သတ္ဖို႔ ဝယ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးလား။

ႀကိဳးေတြျဖည္ၿပီးသြားေတာ႔ သူမက က်ဳပ္တို႔ကို ေရထဲ အသာယာ သြန္ခ်တယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတြ အားလံုး ဝမ္းသာအားရ အေျပးအလႊားထြက္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက မူးေနလို႔ ထင္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလာႏိုင္ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ ကပ္ေနတယ္။ သူတို႔ေတြကို သူမက အသာေလး တြန္းထုတ္ေပးတယ္။ 

ေနရာသစ္က သာယာလိုက္တာ။ ေရျပင္ႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္ပင္ေတြက အံု႔ဆိုင္းေနတယ္။ ေရေတြ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေနလိုက္ပံုကလည္း ဟိုးမိုးသားျပာျပာထက္က တိမ္စိုင္ျဖဴလႊလႊေလးေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ႔အထိ။ အား.. ရႈရိႈက္ရတဲ႔ ေလထုကလည္း လတ္ဆတ္လိုက္တာ။ အစားအေသာက္ေတြကလည္း ေပါမွေပါ။

သူမက ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို ၿပံဳးၿပီးေတာ႔ ၾကည္႔ေနတယ္။

“မင္းတို႔ေလးေတြ ေနရာအသစ္၊ အိမ္အသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ဘဝဆက္တိုင္းဆက္တိုင္း သည္လိုမ်ိဳး ဒုကၡေတြကေန ကင္းေဝးပါေစတဲ႔။”

သူမက က်ဳပ္တို႔အတြက္  ဆုမြန္ေတြ ေတာင္းေပးေနတယ္။ သူမကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ က်ဳပ္ေလ သူမ မ်က္ႏွာကို အၾကာႀကီး ေမာ႔ေနၾကည္႔ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ေကာင္ေတြေတာင္ ေရနက္ဖက္ကို ကူးသြားကုန္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္က မသြားေသးဘဲ သူမ မ်က္ႏွာေလးကို အလြတ္မွတ္မိသြားေအာင္ထိ ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေတာင္လဲဆိုရင္ သူမကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတဲ႔ က်ဳပ္ကို သူမက ျမင္သြားတဲ႔အထိပါပဲ။

“ငါးကေလး.. သြားေလ.. ဟိုးေရအနက္ထဲထိ ကူးခတ္ေခ်။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်ည္ေနာ္ ငါးကေလး။”

သူမက က်ဳပ္ကို ငံု႔ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ ေျပာလိုက္တာေပါ႔။ သူမ အသံေလးက ခ်ိဳလြင္လိုက္တာေလ။ က်ဳပ္ေလ ကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည္႔ၿပီး ကူးခတ္ျပလိုက္တယ္။

“အိုး ..”

 က်ဳပ္ကို ၾကည္႔ၿပီး သူမက ရယ္လိုက္တာေလ ျဖဴေဖြးစီတန္းေနတဲ႔ သြားေလးေတြေတာင္ ေပၚလို႔။ သူမကို စိတ္ထဲကေန ခ်စ္ခင္စြာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္ ေရနက္ပိုင္းကို ကူးခတ္လာခဲ႔တယ္။

v v v

သူမရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင္႔ တဒဂၤေလးအတြင္းမွာ က်ဳပ္တို႔ ဘဝေတြ ေျပာင္းလဲ ေကာင္းစားသြားတယ္။ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳတ္က်ဳတ္ ေနရာေလးမွာ မလြတ္မလပ္ ကူးခတ္ခဲ႔ရသမ ွ် အတိုးခ်ၿပီး ကန္ထဲမွာ ေျပးလႊားကူးခတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ အေၾကာအျခင္ေတြအကုန္လံုး ေညာင္းညာေနတာေတြ ေျပသြားတာပဲ။ ေရေမွာ္ပင္ေလးတစ္ပင္ကိုလည္း ေျပးစားလိုက္ေသးတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္မို႔ အရသာရွိလိုက္တာမ်ားေလ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ က်ဳပ္ေဘးမွလည္း က်ဳပ္လိုပဲ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနၾကတဲ႔ ဘဝတူေတြ။ ဘယ္သူ႔ကို ၾကည္႔လိုက္ၾကည္႔လိုက္ တက္ၾကြ ရႊင္လန္းေနေတာ႔တာပဲ။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ႔လည္း ရွင္သန္ရျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္ေတြ ျပည္႔ဝလို႔ ေနျပန္ပါေရာ။

v v v

အခုေတာ႔ ဘဝဆိုတာ မေမ ွ်ာ္လင္႔ထားတာေတြ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သေဘာ သဘာဝ ရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ သိသြားပါၿပီ။ ေမ ွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဆိုတာလည္း ေသသည္အထိ ဆုပ္ကိုင္ထားရမယ္႔ အရာလို႔ က်ဳပ္ နားလည္လိုက္ပါၿပီ။ ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ… တကယ္တမ္း ေသရေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔သူေတာင္ ေသေဘးကို ေၾကာက္တတ္တဲ႔အေၾကာင္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို သေဘာေပါက္သြားခဲ႔ေလရဲ႕။

ေလးစားျခင္းျဖင္႔

ျမတ္ပန္းႏြယ္