ဝရမ္းေျပး

From endearment springs grief,

From endearment springs fear.

For him who is wholly free

from endearment

there is no grief,

Whence then fear?

v v v

“အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာေလ တကယ္ေတာ႔ ဟင္းတစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ ေန႔တိုင္း၊ညတိုင္း အနပ္တိုင္းမွာ စားေနရသလိုပဲ ကိုကိုရဲ႕ ။ သိရဲ႕လား။ တကယ္ဆို ဒီလူ႔ေလာကမွာ စားသံုးစရာအမယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါလ်က္နဲ႔ တစ္သက္လံုး ဟင္းတစ္ခြက္တည္း စားေနရတာ ၿငီးေငြ႕စရာႀကီးပါ။”

သူမ ခံယူခ်က္ အသစ္ကို ေျပာျပေတာ႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ဟန္ျဖင္႔ သူ႔မွာ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္သြားရသည္။ သူမက ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေသာ သူ႔ကို ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဆိုသည္႔ ဟန္ျဖင္႔ ေမးေငါ႔ျပလိုက္ေတာ႔ သူ႔ အံ႔ၾသတုန္ယင္ေနမႈကေန ေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။

“ေမ.. မင္းဟာ တကယ္႔ကို ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ေမပဲ သိလား။”

သူမကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ေျပာခဲ႔ေသာ စကားဆို၍ သည္တစ္ခြန္းသာရွိသည္။ အဲသည္ေနာက္ ယိုသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္သည္လား မသိ။ သူမက ဘာမွမျဖစ္ရဘဲ သူကသာ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားခဲ႔ေလသည္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း "မိေက်ာင္းမင္းကို ေရကင္းျပတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ဘာလုပ္သင္႔လဲ ကိုကို သိပါတယ္ေလ" ဟု သေရာ္သလိုလို စာတစ္ေစာင္ကို သူ႔ထံအေရာက္ ေရးပို႔လိုက္ေတာ႔ ျပန္စာအျဖစ္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္တစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ကို ၾကည္႔ၿပီး သူမမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိတာမ်ားေလ.. ေသာက္လက္စ စီးကရက္ေတာင္ သီးသြားရခဲ႔ရသည္႔အျဖစ္။ ၿပီးေတာ႔ မီးခိုးေတြနဲ႔ လည္ပင္းတစ္ေလ ွ်ာက္မွာ ပူစပ္သြားေလျခင္း။

v v v

ေမတၱာပုခက္တြင္းမွရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ား

က်င္႔သားရေနတဲ႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင္႔လာေတာ႔ လင္းၾကက္ေတာင္ မတြန္ေသး။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္က တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ အိပ္ရာမွ အသာထကာ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ခပ္ဖြဖြ နင္းေလ ွ်ာက္ေနတာေတာင္ ၾကမ္းခင္းက တက်ီက်ီ ျမည္ခ်င္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ေခါင္းရင္းတည္႔တည္႔မွာ အိမ္ေျမာင္စုပ္ထိုးလိုက္ေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အိမ္ဦးနတ္ဆီမွ အသံထြက္လာသည္။  ဟိုလွိမ္႔သည္လွိမ္႔ ဟိုကုတ္သည္ကုတ္လုပ္ၿပီး ျပန္အိပ္သြားသည္ကို အသာရပ္ၾကည္႔ေနလိုက္၏။

ေလးနာရီ ထိုးလုလုမို႔ အေရွ႕ဆီမွ ေရာင္နီပ်ပ် ျမင္ေနရၿပီ။ ေရွ႕တံခါး၊ ေနာက္ေဖးတံခါး ႏွင္႔ အိမ္ရွိ ျပတင္းေပါက္ေစ႔ကုိ ထံုးစံအတိုင္း လိုက္ဖြင္႔လိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေဟာင္းေလးကို သည္လိုနည္းႏွင္႔ နံနက္ခင္းတိုင္းမွာ ေဒၚေစာၾကည္က ႏိႈးေနၾက။

အိမ္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားက ပါးစပ္မွာ သြားေရမ်ားက်ေနသည္။ သည္ေကာင္ေလးက အသက္၁၄ႏွစ္ေက်ာ္၊ အတန္းက ကိုးတန္းေရာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ္႔ တကယ္႔ကေလးတစ္ေယာက္လို။ အငယ္ဆံုးလည္းျဖစ္သည္မို႔ အေမကုိ ကပ္ခၽြဲေလး။ ဟိုဖက္ႏွစ္ကေလာက္ထိ အေမ႔ရင္ခြင္မွာ အတင္းတိုးဝင္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေသးသူ။ လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ေနပါၿပီသားရဲ႕.. အိမ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္စမ္းပါဟု ေဒၚေစာၾကည္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေဖက ဗီတိုအာဏာသံုးလိုက္ေတာ႔မွ မေက်မခ်မ္း အိပ္ရာခြဲအိပ္ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ေနာက္ေဖးမီးဖိုဖက္သြားရင္း လိုက္ကာစေလးၾကားမွ သမီးအခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္သည္။ သမီးက ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဒၚေစာၾကည္တို႔ အိမ္မွာ အိမ္ခန္း၂ခန္းရွိသည္။ တစ္ခန္းမွ တံခါးရြက္မရွိ။ ပိတ္ပါးစေလးကို လိုက္ကာလုပ္ကာ အခန္းတံခါးဝမွာ ကာထားရ၏။ သမီးက တံခါးရြက္ေလး တပ္ေပးဖို႔ ေျပာေနတာ ၾကာလွၿပီ။ အိမ္ကေယာက်္ားကို ေျပာၾကည္႔ေတာ႔ တပ္တာေပါ႔တဲ႔။ သူ႔တပ္တာေပါ႔ေနာက္မွာ တကယ္တပ္ျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေပါက္ဦးမယ္ မသိ။ ေဒၚေစာၾကည္တို႔ ညားကာစတုန္းက တံခါးတပ္ေပးဖို႔ ခဏခဏ ပူဆာဖူးခဲ႔တာကို အမွတ္ရမိသည္။ သူ႔တပ္တာေပါ႔ကို ေစာင္႔ရင္း သမီးတစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ရၿပီးသြားေတာ႔ တံခါးတပ္ဖို႔ ကိစၥကို သူမ ေမ႔ပစ္ခဲ႔လိုက္ေတာ႔သည္။ သမီးကိုေတာ႔ သည္အေၾကာင္းေလးကို မေျပာျဖစ္ခဲ႔။

ျမတ္ႏိုးမႈလက္ေဆာင္

ဘာမွမရွိေသာ မနက္ျဖန္ အလြတ္တစ္ခုထဲသို႔ ေမ ွ်ာ္လင္႔ျခင္းအခ်ိဳ႕ကို ထည္႔လိုက္သည္။

ျမင္းမိုရ္သို႔အျပန္

၁။

ဆံပင္ေဆးဆိုးတဲ႔ ဗူးကေလးေတြရယ္၊ ဇလံုေသးေသးေလး တစ္ခုရယ္၊ သြားပြတ္တံအေဟာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းရယ္ ၿပီးေတာ႔ ၾကည္႔မွန္ေသးေသးေလးတစ္ခုရယ္ကို ကိုင္ၿပီး ေမေမက တြယ္တာ စာဖတ္ေနတဲ႔ အိမ္ေရွ႕စားပြဲေလးနား ေရာက္လာတယ္။

“ ေမေမ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ ”

“ ေမေမ ဆံပင္ေဆးဆိုးမလို႔ သမီး။ အိမ္ထဲမွာ ေမွာင္လို႔ေလ။ အခု ဆိုးထားလိုက္ေတာ႔ ေတာ္ၾကာလို႔ ေရခ်ိဳးရင္ ေခါင္းပါ တစ္ခါတည္း ေလ ွ်ာ္လို႔ရတာေပါ႔။ ”

“ ေမေမက ေဆးဆိုးေနရၿပီေပါ႔ ”

“ ဆိုးရၿပီေပါ႔ သမီးရယ္။ ၾကာပါေပါ႔။ ေမေမမွ မငယ္ေတာ႔တာပဲကြယ္။ ”

တြယ္တာ႔ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးခံစားလိုက္ရၿပီး ေမေမ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိတယ္။ ေမေမ အိုသြားခဲ႔ၿပီပဲ။ ေမေမ႔အသက္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာခဲ႔မွန္း တြယ္တာ သိေပမယ္႔ အသက္ႀကီးျခင္းနဲ႔အတူ အိုမင္းျခင္းပါ တြဲပါေနတယ္ဆိုတာကို တြယ္တာ လံုးဝ ေမ႔ေနခဲ႔တယ္။

အစြန္႔ပယ္ခံပန္း၏ ရင္တြင္းစကား

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ဇာတ္လမ္းေလး ၿပီးဆံုးသြားခဲ႔တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္၊ သံုးႏွစ္ထဲ  ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း မေန႔တစ္ေန႔ကလို ခံစားလို႔ ရေနေသးတာ ဘာေၾကာင္႔မ်ားပါလဲ။ မေခၚဘဲေရာက္လာခဲ႔ၿပီး မႏွင္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားခဲ႔သည္႔ သက္ဆိုင္သူကေတာ႔ ေဟာသည္ကၽြန္းႏိုင္ငံေလး၊ ပန္းျခံေဘးက တိုက္ခန္းေလး နဲ႔ သူ႔အခန္းျပတင္းေပါက္တည္႔တည္႔မွ ျမင္ေနရသည္႔ Braddell Roadဆိုသည္႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးအပါအဝင္ ကၽြန္မကိုပါ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ရွိပါေစေတာ႔.. သူေတာင္ ေမ႔ရက္ႏိုင္ေသးတာပဲ၊ ငါက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သတိေတြရေနရမွာလဲ၊ ေအာက္႔ေမ႔ေနရမွာလဲ လို႔ ကၽြန္မ မကပ္တြက္ရက္ပါ။ ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္႔အရာမွာ မာနႏွင္႔ယွဥ္တြဲသည္႔ အေတြးေတြ မရွိေကာင္းဘူး မဟုတ္ပါလား။ ခ်စ္ျခင္းတြင္ အေရးႀကီးဆံုး အရာတစ္ခုမွာ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ကို သစၥာရွိျခင္းဟု ကၽြန္မကေတာ႔ ထင္သည္။

လေရာင္ပံုျပင္

“ ေမာင္ေရ … ”

“ ေမာင္ … ”

“ ေမာင္ ..”

ေမာင္႔ကို ကေယာင္ကတမ္း တမ္းတရင္း ေမာဟိုက္စြာနဲ႔ အိပ္မက္ကေန ေမ လန္႔ႏိုးလာခဲ႔တယ္။ ေမာင္႔အသံကို ေမ႔နားထဲမွာ ဝိုးတဝါး ၾကားေနရဆဲ။ ကုတင္ေပၚကေန အျမန္ထျပီး ျပတင္းတံခါးေတြကို တြန္းဖြင္႔လိုက္တယ္။ ေမာင္႔ကိုမ်ား တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႕လိုေတြ႔ျငား။ ျခံဝင္းထဲကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ေဝ႔ၾကည္႔လိုက္ေပမယ္႔ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ျမီးကိုမွ ေမ မေတြ႕ရဘူး။ လေရာင္ေအာက္မွာ ျငိမ္သက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးေတြကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။

“ ေမာင္ေရ .. ”

ပ်ားရည္ခတ္တဲ႔ အဆိပ္

ဒီတစ္ခါ ေက်းရြာဥကၠဌ ေရြးရင္ မဲခြဲၿပီး ေရြးၾကမယ္ဆိုေပမယ္႔ ငါရမွရပါ႔မလားဆိုတဲ႔ ပူပင္စိတ္က ကိုျမဝင္းမွာ လံုးဝကို မရွိ။ သူနဲ႔အတူတူ အေရြးခံမယ္႔သူဆိုလို႔ ကိုေမာင္ညြန္႔တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

ကိုေမာင္ညြန္႔နဲ႔ ကိုျမဝင္းဆိုတာက အသက္အရြယ္ကလည္း မတိမ္းမယိမ္း၊ ပိုက္ဆံရွိတာခ်င္းလည္းတူ၊ ကားေတာင္ ေရႊငါးစီးတာခ်င္း တူၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ေတာင္ ဆယ္တန္းမေရာက္တဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္းကိုေတာ႔ ထည္႔မေျပာနဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ကိုေမာင္ညြန္႔ ရြာ႔ဥကၠဌလုပ္ေနခဲ႔တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ႔ ရြာအတြက္ လုပ္ေပးတာကနည္းနည္း၊ သူ႔အတြက္ ရိတ္တာကမ်ားမ်ား ေနာက္ၿပီး ဟိုလူနဲ႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ဒီလူနဲ႔လည္း ဘုကလန္႔၊ ဥကၠဌ သက္တမ္းၾကာလာေလေလ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ငါမပါရင္ မၿပီးဘူးဆိုတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဟန္ လုပ္ပါမ်ားေလေတာ႔ ရြာ႔ခ်ဥ္ဖတ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ႔တာေပါ႔။ ရြာထဲက လူေတြက သူ႔ကို ျမန္ျမန္ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ခ်င္လွၿပီ။ ဒါကို ကိုျမဝင္း အသိ။ ဒီေတာ႔ ငါ ရြာဥကၠဌ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားလို႔ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ကိုျမဝင္းက ေတြးပူေနရဦးမွာလဲ။ ဒီထက္ေသခ်ာတာေတာင္ ဒီေလာက္ေသခ်ာမွာတဲ႔လား။ ဥကၠဌေရြးမယ္႔ေန႔အထိ ကိုျမဝင္းတစ္ေယာက္ ေမးေစ႔ပြတ္ၿပီး ဒူးႏွန္႔ေနရံုပဲေပါ႔။

အဲသည္လိုနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိေနတဲ႔ ကိုျမဝင္းကို သူ႔တပည္႔ ေမာင္ေမာင္ သယ္လာတဲ႔ သတင္းဆိုးႀကီးက ထိုင္ရေတာ႔မလိုလို၊ ထရေတာ႔မလိုလို ပ်ာယာခတ္သြားေစတယ္။

“မိုးတယ္ ရြာတယ္ စိုတယ္” ႏွင္႔ တစ္မ်က္ႏွာ ဝတၱဳတိုမ်ား

 “ မိုးတယ္ ရြာတယ္ စိုတယ္ ”

“ ၾကြတယ္ ”

“ လွမ္းတယ္ ”

“ ခ်တယ္ ”

ထီးကေလးကို လက္မွာပိုက္ထားတဲ႔ ျမတ္ပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ပစၥဳပၸာန္က်က် မွတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေျခတစ္လွမ္းကုေဋတစ္သန္းဟန္နဲ႔ ဆြမ္းစားေဆာင္ဖက္ကို ေလ ွ်ာက္လာတယ္။ ျမတ္ပန္းႏြယ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာေရာ ေနာက္မွာပါ တရားမွတ္ရင္း ဆြမ္းစားေဆာင္ဖက္ကို ၾကြေနၾကတဲ႔ ေယာဂီေတြ။

“ လွမ္းတယ္ ”

“ ခ်တယ္ ”

“ ဟင္.. မိုးေပါက္ကေလးေတြ။ ”

ႏွလံုးသားမွာ ၾကတ္တဲ႔လ

၁။

ဖန္ဝါေနမင္းႀကီးက ေဂါယာကၽြန္းဖက္ ယြန္းေလေလ စိတ္ေတြက ပိုၿပီးလႈပ္ရွားလာေလေလ။ သည္ေန႔ သည္ရက္ သည္လိုညေနခင္းကို ဘယ္ေလာက္ထိ ေမ ွ်ာ္ေနမိခဲ႔တယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အသိဆံုးပါ။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ တစ္ေလ ွ်ာက္လံုး အမိေျမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလြမ္းရဆံုး ရာသီပြဲေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္ကေလးရဲ႕  ျမင္းမိုရ္ပြဲေတာ္ပဲ ျဖစ္တယ္။

ေရာင္စံုနီယြန္မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးတဲ႔ ၿမိဳ႔ျပညေတြမွာ ၿငီးေငြ႕လာေလေလ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ဆီးမီေရာင္ေလးေတြနဲ႔ ပကာသနကင္းမဲ႔စြာ လွပေနတဲ႔ သန္တူလရဲ႕ လျပည္႔ညခ်မ္းကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိေလေလ။

အဲသည္ လျပည္႔ညကေလးနဲ႔ ေဝးကြာခဲ႔ရတဲ႔ ရက္ေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ၿပီးမွပဲ မပူလြန္း၊ မေအးလြန္းဘဲ မိုးေလၿငိမ္သက္တဲ႔ သီတင္းကၽြတ္လမွာ ဇာတိၿမိဳ႕ငယ္ကေလးကို အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔တယ္။

ကိုယ္႔ေတးသံ

ကိုယ္႔ေတးသံ

ကိုယ္သီေၾကြးတဲ႔ သည္သီခ်င္းဟာ

သာယာၿငိမ္႔ေညာင္းတဲ႔ သူ႔ဂီတ အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔က်က္ရင္း

ခ်စ္သူရဲ႕  ႏွစ္လိုဖြယ္ရာရင္ခြင္တစ္ခုလို

မင္းကို သိုင္းဖြဲ႔ထားပါလိမ္႔မယ္ ကေလးရယ္။

သူဟာ

မင္းရဲ႕ နဖူးျပင္မွာ

ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာအနမ္းတစ္ပြင္႔ကို ေျခြခ်လိမ္႔မယ္။

သစၥာျဖင့္လိမ္းက်ံအပ္ေသာမုသား (တစ္ခြန္း)

“ ကဲ.. ဘယ္သူ႔ေျမပံုေလး အလွဆံုးလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနၾကၿပီလား .. ”

“ ေဟာဒီအရုုပ္ကေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ဘယ္သူျဖစ္မယ္လို႔ထင္လဲ။ ”

ဆရာမက အတန္းထဲ ဝင္လာလာခ်င္း ေၾကြနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ယုန္ရုပ္ျဖဴျဖဴေလးကို ျခင္းေတာင္းထဲကေန ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ရင္း ေျပာတယ္။

“ ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ဒီအရုပ္ေလးကို ငါလိုခ်င္တယ္။ ငါ ရမွပါ႔မလား။ ငါ ရပါေစ။

ရင္ေမာရလြန္းလို႔ အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္လာၿပီ။ ေရဆာလိုက္တာ။ အရုပ္ေလးက သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဆုရသူဟာ ငါ ျဖစ္ပါေစ။ ”

ခ်စ္မိုးေစြ စိတ္ထဲမွာ တဖြဖြ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။

“ ကဲ အလွဆံုး ေျမပံုေလးဆြဲႏိုင္တဲ႔ .. ”

ခ်စ္တတ္သူမို႔

ကို႔ဆီ အလည္သြားရသည္႔ တနဂၤေႏြနံနက္မ်ားသည္ ကၽြန္မကို စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ ၾကည္ႏူးမႈႏွင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ကို အမ်ားဆံုးေပးခဲ႔သည္မွာ မွန္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္မတို႔ စိတ္အခန္႔မသင္႔ျဖစ္ေနရသည္႔ အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ႔ တနဂၤေႏြနံနက္မ်ားက စိတ္ပင္ပန္းမႈမ်ားကို ယူေဆာင္လာတတ္ေလသည္။

သူ စိတ္ခုေနတာ သိသိလ်က္ႏွင္႔ ကၽြန္မ မသြားလ ွ်င္ ကိုက ပိုၿပီးစိတ္ဆိုးမည္။ မ်က္ႏွာေအာက္က်ိဳ႕ကာ ရွိသမ ွ် စိတ္အင္အားေတြ စုစည္းၿပီး သြားခဲ႔မိလ ွ်င္လည္း ခနဲ႔ေသာ စကားမ်ားႏွင္႔ စိမ္းကားေအးစက္ေသာ အၾကည္႔မ်ားက ႀကိဳဆိုဦးမည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္တိုေနတာ သိသိလ်က္ႏွင္႔ ကၽြန္မဖက္က စတင္ၿပီး မေပ်ာင္းညႊတ္ပါလ ွ်င္ “ သူေတာင္ေနႏိုုင္ေသးတာ၊ငါကဘာလို႔မေနႏိုင္ရမွာလဲလို႔ေတြးၿပီး ကၽြန္မမလာတာ” ဟု သူ စြပ္စြဲမည္။ ကၽြန္မက တြင္တြင္ျငင္းလ ွ်င္ေတာ႔ “ ေတာ္စမ္းပါ၊ အဲသည္အေတြးေတြကို နားမလည္ဘူးထင္လို႔လား “ ဟု သူ ေျပာမည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္မမွာ ကူကယ္ရာမဲ႔စြာ မ်က္ရည္ဝဲဖုိ႔သာ တတ္ႏိုင္ခဲ႔ရသည္။