"ေဖေဖ႔ကို မုန္းတယ္။
ေဖေဖက ေမေမ႔ကိုရိုက္တယ္။
ေဖေဖက ႏြယ္ဦးနဲ႔ေဖာက္ျပန္တယ္။
ေဖေဖ႔ကို မုန္းတယ္။
ဘဝဆက္တိုင္း ဒီလိုအေဖမ်ိဳးနဲ႔ မေတြ႔ပါရေစနဲ႔။"
ထိုစာကို ကၽြန္မ ေလးတန္းတုန္းက ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး တစ္ခုတြင္ ေရးထားခဲ႔ဖူးပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ၏ ကိုးႏွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔၊ ၁၈.၇.၁၉၉၉ခုႏွစ္။ အဲသည္ေန႔ ညေန ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားသံုးစီးရပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသျဖင္႔ အိမ္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနျပီဟု သိလိုက္သည္။
"ေဖေဖနဲ႔ေမေမ ရန္ျဖစ္ျပန္ျပီလားမသိဘူးေနာ္"
ေမာင္ေလးရဲ႕ စကားက ကၽြန္မနားထဲသို႔ စူးခနဲဝင္လာသည္။ အိမ္ထဲေျပးဝင္လိုက္ေတာ႔ ေဖေဖရဲ႕ မိဘေတြေရာ၊ ေမေမ႔ရဲ႕မိဘေတြကိုပါ ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ျပင္ ေဖေဖ႔မိတ္ေဆြ တရားသူၾကီး လင္မယားပါ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေမေမ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အညိဳမည္းေတြႏွင္႔ ဖူးေယာင္ေနကာ ေခါင္းတြင္လည္း ပတ္တီးႏွင္႔။ တကယ္ကို ျမင္မေကာင္း၊ မရႈမေကာင္း။
"ေျပာလိုက္ရင္ ေနာက္မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ ေနာက္မလုပ္ေတာ႔ဘူးနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး ဒီဘူတာပဲ ျပန္ျပန္ဆိုက္တယ္။ ရႈပ္ခ်င္ရင္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြသြားရႈပ္ပါလား။ ျမိဳ႕တက္ရႈပ္ပါလား။ ခုဟာက ကုိယ္႔အလုပ္သမားနဲ႔မွ။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္။ သူ မရွက္ေပမယ္႔ ကၽြန္မရွက္တယ္။ သူ႔ကိုဆက္မေပါင္းႏိုင္ဘူး။ ကြာမယ္"
ေမေမက ငိုရင္းေျပာေနသည္။ ထိုစကားမ်ားကို ကၽြန္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ၾကားဖူးျခင္း မဟုတ္ခဲ႔ပါ။ ကၽြန္မမွတ္မိစ အရြယ္ကတည္းက ေဖေဖႏွင္႔ေမေမရန္ျဖစ္တိုင္း ေမေမေျပာေနၾက စကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ကို ေမေမ႔ေဖေဖ၊ ကၽြန္မတို႔အဖိုးက အဖိုးရဲ႕ အိမ္သို႔ ေခၚသြားခဲ႔ပါသည္။
"ရတီ.. သမီးတို႔ အေဖနဲ႔အေမ မနက္ဖန္ တရားရံုးတက္ ကြာရွင္းၾကေတာ႔မယ္"
ေမေမ႔ညီမတစ္ဝမ္းကြဲ အန္တီပပက လာေျပာသည္။ အဲသည္ ညတုန္းက ထိုစာကို ေမေမဝယ္ေပးထားေသာ ဒိုုင္ယာရီစာအုပ္ေလး၏ ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ ေရးလိုက္မိပါသည္။
